woensdag 26 december 2012

Kerstmis

Kerstmis, elk jaar weer 2 dagen waar ik naar uit kijk en waar ik ook tegenop zie. Omdat er veel dingen moeten, je wilt iedereen tevreden houden, alles moet perfect (van wie ook al weer?) en dat betekent dat je die laatste dagen voor het feest losbarst toch weer als een idioot aan het rennen bent om alles voor elkaar te krijgen en dan tenslotte afgepeigerd aan het diner op kerstavond verschijnt met een grote ladder in je panty omdat je nou net vergeten bent een nieuwe te kopen. Dit jaar moest dat anders! Er is zoveel gebeurd, zoveel gezondheidsgedoe geweest dat ik met mijn neus op de feiten ben gedrukt. Wat is er nou echt belangrijk? Dat zes-gangen menu tot in de puntjes bereidt, waar je uren voor in de keuken staat, uiteindelijk zere voeten en een zere nek hebt en er voor zorgt dat je humeur beneden alle peil daalt? En waar doe je het voor? Om te horen dat je zo goed kan koken? Omdat het bij jou altijd zo perfect is? Is dat belangrijk? Nee helemaal niet eigenlijk. Belangrijk is dat je mekaar nog hebt! Dat het uiteindelijk allemaal goed is gegaan en dat je ook aan een kerstmenu kan zitten waar je niet uren voor in de keuken stond. Zo geschiedde dus. Voor het eerst in 23 jaar heb ik minimale inspanningen geleverd om een kersmenu op tafel te krijgen! Een halfuurtje voor we gingen eten deed ik een schort voor en ben ik wat gaan voorbereiden. Was het lekker? Ja dat was het! Was het gezellig? Ja ook dat was het? Jammer alleen dat meneer griepvirus ook aan tafel kwam en manlief als prooi uitkoos. Normaal gesproken ben ik altijd gastvrij, maar deze ongenode gast had ik het liefste over de schutting gekieperd, maar hij liet zich niet verwijderen. Het kreng. Dus moesten alle plannen voor vandaag weer bijgesteld worden. Teleurgesteld? Ja! Want ik had er zo op gehoopt dat het deze kerst nu allemaal eens van een leien dakje zou gaan. Maar aan de andere kant, het afgelopen jaar hebben we hier met zijn allen al flink geoefend in het bijstellen van de plannen. Dat kunnen we hier nu al als de beste. Dus was het misschien maar goed dat meneer griepvirus ons huis uitkoos i.p.v. bij mensen die nog niet zo goed geoefend hebben. We tellen onze zegeningen, want ook daar zijn wij goed in geworden. Kijken naar wat er wel kan en niet naar wat er niet kan. Genieten van die momenten dat het gesmeerd loopt. GENIETEN met hoofdletters. Is dat dan de kunst van leven? Ik denk het wel. Daarom is deze kerst, hoewel anders gepland, toch een kerst van bezinning en dankbaarheid. Om wat er wel is! En dat is heel veel! Vrolijk kerstfeest!

donderdag 13 december 2012

Vogelrestaurant

Nog een beetje gammel van een onuitgenodigd griepje nestel ik me op de bank om eens flink aan de studie te gaan. De kachel brandt, de radio staat gezellig aan, lekker kopje koffie erbij en de laptop op schoot. Ik zit heerlijk. Natuurlijk is het arbotechnisch totaal onverantwoord en hoor ik mijn nek en schouders al roepen, doe es normaal joh, maar die moeten nu gewoon even hun mond houden en alleen doen waar ze voor gemaakt zijn en dus niet zeuren. Eigenwijs? Tuurlijk!! Maar zo heb ik wel goed uitzicht op mijn tuintje en daarmee dus zicht op al het vogelbezoek en dat is genieten. En genieten is dus goed voor lijf en leden. Daarmee hef je veel op en bovendien zit ik niet als een plumpudding in elkaar maar keurig rechtop, kussentje in de rug om (als een oud wijf) echt lekker te zitten. Alle ingrediënten voor een goed resultaat zijn aanwezig en ik ga van start. De zinnen vlotten lekker uit mijn vingers, het is een leuk onderwerp en ik heb er plezier in. Na een halfuurtje kijk ik op en zie heftig gefladder voor het raam. Meneer en mevrouw Pimpelmees! Of ik de boel even bij kan vullen want er is niks lekkers meer. En jawel hoor alles is leeg. Allemaal ingetreden in grote en kleine vogelbuikjes. Er zit niks anders op om aan het verzoek te voldoen. Ze hebben honger en hongerige medevogels laat men nu eenmaal niet in de kou staan zo is mij geleerd. Bovendien zat er gisteren een reservering in mijn mailbox van zo'n 30 mussen. Zij vergaderen elke donderdagmiddag in mijn seringenboom en hebben daar dan graag een hapje en een drankje bij. Ook zegt de Arbowet dat het goed is om van tijd tot tijd van de werkplek te vertreden dus ik kom in de benen en begeef me naar de keuken om oud brood in blokjes te snijden. Het is ook goed om even een frisse neus te halen in de tuin. Ik strooi het brood daar uit. Kieper nog een paar handen broodblokjes op het dak van de schuur, want ik zie de meeuwen al van een afstandje naar me loeren en denken, zodra dat mens weer naar binnen is, dan slaan wij onze slag. HaHa! Nu ben ik de beroerdste niet en mogen zij ook best wat, maar ze zijn met zoveel en dan snaaien ze alles voor de snavels van de kleintjes weg. Dat wil ik niet. Ik wil niet discrimineren in mijn tuin. Ik hou van harmonie. Ook onder vogels. Dus voor hen mik ik het op de schuur, kunnen de meeuwen zich daar tegoed doen en de kleine gevederde vrienden kunnen dan hun buikjes vol eten in de tuin. Voor hen dek ik netjes de tafel op het stenen plateautje waar in de zomer de bbq altijd staat. Ook vul ik de silo's bij met vetbollen en ik leg de servetjes klaar om de snavels mee af te vegen. Ze zitten al op de rand van de schutting te wachten tot ze aan kunnen vallen. Ook Dollie de Duif landt statig op de schutting. Bescheiden als ze is sluit ze achter aan in de rij. Ik verzoek de dames en heren nog even vriendelijk om er geen bende van te maken, ieder het zijne te gunnen en niet op mijn ramen te poepen. Ik heb een hekel aan ramen lappen. Ze knikken gewillig. Ik heb mijn hielen nog niet gelicht of het meeuwengespuis daalt in een witte wolk met veel gekrijs neer op de schuur en binnen een paar seconden ligt er geen kruimeltje brood meer. Met een vals oog kijken ze nog even naar het brood op de keurig gedekte tafel, maar ik kijk ze vanachter het raam streng aan en ze kennen hun plaats, houden zich aan de afspraak en druipen af om op het dak van de overburen te gaan zitten mokken. Ondankbare krengen. Het was echt lekker brood hoor! Ondertussen maakt meneer Ekster een bende van de keurig gedekte tafel en jaagt het kleinvolk weg. Wel verdorie, ik weer naar buiten omdat zwart-witte geteisem ernstig toe te spreken. Is hij nu helemaal een haartje betoeterd. Hij kijkt me met zijn brutale oogjes aan en fluistert dan uiteindelijk sorry. Ja kom op zeg. Daar ben ik streng in! Het is voor allemaal en niet eentje gaat de baas spelen en anders krijgt hij de rode kaart! Ik hoor de mussen in de sering al snibben: Lekker, goed dat ze er wat van zegt. Wij hadden tenslotte gereserveerd. Uiteindelijk gaat het er weer vreedzaam aan toe. Ik zie, inmiddels weer geïnstalleerd op de bank, dat er druk vergaderd wordt in de sering. Het gaat er hard aan toe. De voorzitter zie ik regelmatig met zijn hamertje op de silo slaan. De merels en de mezen trekken zich er niks van aan en scharrelen hun kostje bij elkaar. Ook Dollie zit te genieten aan de gedekte tafel. Ik zie nog net dat ze keurig achter haar vleugel een boertje laat. Het is leuk zo'n restaurant en ook echt genieten, maar ik ga toch maar in de keuken zitten, want zo komt er van werken natuurlijk niks. Wordt het arbotechnisch toch nog verantwoord!

zaterdag 8 december 2012

Winterdag

Bepakt en bezakt stond ik vanmorgen op het station om naar school te gaan. Ik was goed voorbereid want met die sneeuw, de slechte voorspelling en gezien de ervaringen van de afgelopen jaren waar bij de eerste vlok sneeuw alle treinen op de noodrem stonden en drommen mensen hutje bij mutje, zij aan zij, op noodbedjes in de Jaarbeurs moesten slapen, kon ik maar beter op mijn hoede zijn. Daarom had ik mijn slaapzak, hoofdkussen, pyama (gelukkig mijn nieuwe), pantoffels en mijn reader maar meegenomen. Kon ik tenminste lekker liggen in die Jaarbeurs in mijn eigen kloffie en met 48 boeken tot mijn beschikking. Ik had ook nog het plan opgevat om een flesje jenever mee te nemen maar daar zag ik toch maar vanaf. Als zo'n flesje opengaat zit je de hele dag in de dranklucht en gaan de mensen maar rare dingen denken. Tenslotte moest er eerst nog gestudeerd worden en in de hal van Hoog Catharijne zit een slijterij dus daar kon ik altijd nog inslaan als de nood aan de man kwam! Mijn collega's hadden eerder al gezegd dat ik best van Utrecht naar Amsterdam kon lopen. Het is maar 30 kilometer en ik kon gewoon de A2 nemen. Nou dat zag ik niet zo zitten. Zeker in zo'n sneeuwstorm en dan van de weg raken, door de kou bevangen eindigen als een grote klont ijs! Geeft zo'n gedoe met ontdooien. Ik zag mijn Utrechtse collega's in gedachte al hannesen om mij te bergen. Dat kon ik ze niet aandoen! Nee dan maar zo'n brits in de Jaarbeurs. Ook niet alles maar wel warm en droog!

Kleumend stond ik dus vanmorgen met een aantal medereizigers op de trein te wachten. En allemaal waren ze ook zo bepakt en bezakt. Niemand nam enig risico. Er was een man met een gitaar bij. Ja zei hij, dan kan ik daar een beetje muziek maken. Of we daar nou zo blij mee moesten zijn vroeg ik me af, maar ja ik had van de week net besloten dat ik eens wat aardiger moest zijn voor mijn medemens dus ik zei er maar niks van. En dat vind ik ook echt dat wij, ja u ook, wat aardiger moeten zijn en die korte lontjes eens wat langer moeten laten worden. Ik ben nog steeds een beetje van de leg van die dood van die grensrechter. Maar dit geheel terzijde. Gelukkig daar was de trein, keurig op tijd. We sukkelden door het Naardermeer en de wereld buiten was een sprookjeswereld met al die sneeuw. De NS deed zijn best en de conducteur maande bij het uitstappen voorzichtig te zijn vanwege de gladde perrons. Op station Hilversum Noord hadden we zicht op de rotonde voor het mediapark waar Sander de Heer zijn radioprogramma presenteerde. Het was grappig om die bedrijvigheid vanuit te trein te kunnen gade slaan. Zonder vertraging kwamen wij in Utrecht aan en zocht ik mijn studiegenoten en de docente op! Het was een goede en leerzame bijeenkomst. Maar het weer speelde wel een rol, een aantal studiegenoten had af moeten zeggen. Eentje sms'te dat ze helaas een aanrijding had gehad en niet kon komen. Gelukkig alleen maar blikschade! Telkens werd er even een blik naar buiten geworpen om te zien hoe dik de sneeuw al lag. Tijdens de lunch maakten we alvast plannen wie naast wie zou gaan liggen en waar we het beste konden gaan eten in de stad. Een studiegenote vroeg zich zorgelijk af of we niet alvast moesten reserveren, want konden we wel terecht met zo'n grote groep. Koortsachtig werd steeds op de diverse ipadjes de site van de NS gecheckt en telkens werd er opgelucht adem gehaald als bleek dat de treinen nog reden. Uiteindelijk zat de les erop en bleek dat we gewoon naar huis konden. Huilend van geluk vielen we mekaar in de armen. Echtgenoten werden in kennis gesteld. Die weer de pest in, want zij konden hun vriendin weer afzeggen en wij begaven ons naar de trein. Oh wat een genot toen ik op het perron kwam en hij stond al klaar. Zachtjes gleden we het station uit en omdat het nu nog licht was en ik niet meer in de zenuwen zat over mijn slaapplaats kon ik genieten van al dat moois buiten. Tuurlijk we reden niet heel hard, maar we reden en vanuit mijn raampje kon ik een Ffjordenpaardje in zijn stalletje zien staan terwijl hij mistroostig naar buiten keek. Waarschijnlijk had hij wel graag in de Jaarbeurs geslapen, dan had hij tenminste gezelschap gehad. Van het station glibberde ik naar huis en kon ik de boel weer uitpakken. Mensen mensen wat is het heerlijk om gewoon op je eigen bank te zitten en straks gewoon je eigen bed in te duiken naast je eigen man! Wie weet waar je naast terecht was gekomen? Alleen zal ik nou nooit weten wat voor liedjes die man met die gitaar had willen spelen. Maar goed een mens kan niet alles hebben!

zondag 2 december 2012

19

Vandaag is het 19 jaar geleden dat ik moeder werd. Op een mistige, grijze en grauwe dag gaf ik het leven aan onze zoon in het AMC in Amsterdam. Daar lagen wij, hij nog in mijn buik, al een week of drie, omdat er zwangerschapsvergiftiging was geconstateerd en hij een flinke groeiachterstand had. De gynaecoloog vond het raadzaam dat er goed op ons gelet werd. Daar was ik het mee eens, zij het dat ik het belangrijker vond dat er aandacht was voor het kind in mijn buik. Hoe het met mij ging vond ik van wat minder belang en vond het eigenlijk ook niet nodig om daar voor in het ziekenhuis te gaan liggen. Ik kon toch ook best wel elke dag naar de verloskundigepraktijk lopen om even het hartje te laten horen? Maar nee, dat vond de gynaecoloog niet zo'n goed idee. Wist ik veel wat zo'n zwangerschapsvergiftiging inhield. Dus lagen wij daar samen en het hoogtepunten van de dag waren het bezoek, want manlief mocht van zijn werkgever elke dag om drie uur aan mijn bed zitten en de tonen van het hartje wat elke dag nog krachtig door de doptone klonk. Verder was het oer en oer saai. Ik was dus behoorlijk opstandig en lag dan ook vaak in de clinch met de dames en heren gynaecologen. Een van die heren had het lef eens om zonder maar iets te zeggen de deken op te tillen en mijn buik te betasten. Des duivels was ik en dat heeft de goede man geweten. Ik schaam mij er nog een beetje voor. Niet heel erg want het was natuurlijk erg onbeschoft om zoiets te doen. Misschien heeft hij er lering uit getrokken. Een dames gynaecoloog merkte tijdens 1 van haar rondes op dat ik niet haar meest erge patient was, een beetje hoge bloeddruk en een beetje klein kindje. Mooi zei ik dan mag ik vast wel even af en toe mijn bed uit. Nou nee dat was dan weer niet de bedoeling. Tja die communicatie van dokters, daar valt nog heel wat op af te dingen. Ondertussen werden er ons de meest ernstige scenario's voorgespiegeld, het kind kon in mijn buik overlijden, of vlak na de bevalling. Hij kon ernstig ziek en ondervoed zijn waardoor hij direct moest worden opgenomen op de afdeling Neonatologie. Zelf kon ik ook allerlei akelige narigheden  krijgen die misschien wel de rest van mijn leven invloed bleven houden. Die gingen het ene oor in en het andere oor uit. Ik lag daar niet voor mezelf maar ik had een taak. Ik moest dat kind totdat het geboren was koesteren en laten weten dat ik, zijn moeder, er altijd voor hem zou zijn, hoe dan ook. Nu staat het een beetje raar om de hele dag tegen je buik aan liggen kletsen, ze vonden mij daar toch al een rare, dus deed ik dat niet hardop. Hele verhalen had ik tegen hem, dat het wel goed kwam. Samen gingen wij dat karwei wel eens eventjes fiksen. En dat deden we ook. Op donderdag 2 december 1993 om 17.54 kwam hij ter wereld. Net op het moment dat ik dacht, nou als ik nu dood ga vind ik dat helemaal niet erg. Jammer voor mijn man die me al die tijd zo goed had gesteund die zou vast wel weer een andere vrouw vinden. Maar dat gebeurde allemaal niet, er werd een heel klein jongetje op mijn buik gelegd. Hij keek ons aan met grote grijze ogen en het moment was daar. Op dat moment werd er een vader en een moeder geboren. En al die rampscenario's bleken gelukkig niet allemaal uit te komen. Na een weekje op de Neonatologie mocht hij mee naar huis. Eigenlijk is hij daarna nooit meer ziek geweest, op een verkoudheidje en een oorontsteking na dan. Die decembermaand was zo speciaal. In ons eigen coconnetje zaten wij met zijn drieen. Uren duurden de voedingen, want ja hij had wel degelijk iets tekort gehad en dus moest hij alle zeilen bijzetten om die fles leeg te krijgen. Ook dat is niet veranderd, hij eet nog altijd langzaam. En vandaag zijn we dan 19 jaar verder. Een volwassen kind die nu lekker in zijn vel zit, waar ik ontzettend boos op kan zijn als hij weer eens zo laks is, maar waar ik ook zo ontzettend om en mee kan lachen door die droge humor en die rake opmerkingen van hem. En die me niets hoeft te vertellen om te weten hoe het met hem gaat, omdat ik dat al zie en voel. Zweverig? Niks hoor. Komt van al die weken in het AMC, daar is die band ontstaan. Nog drie minuten en dan is het exact 19 jaar geleden. Ik ga maar eens een borrel in schenken. Proost jarige job!

donderdag 22 november 2012

Goed Nacht Goed

Eigenlijk weet je diep in je hart al lang dat je er iets aan moet doen. Als je s'morgens je bed uitrolt en je loopt langs de gangspiegel schrik je je telkens weer het lazarus. Je weet eigenlijk wel dat je het je huisgenoten niet langer kan aandoen. En dat jij en alleen jij je nou eens over dat punt heen moet zetten en in actie moet komen. Doe er wat aan zeg je steeds maar weer. En dan zucht je en dan denk je, ja ik ga er wat aan doen. Maar niet vandaag! En ook niet morgen! Want het is lastig en je hebt je neus al zo vaak gestoten. Dan ondernam je die actie en werd het toch niet weer wat je er van dacht. Of het lukte wel maar niet zoals je het bedacht had en dan was de teleurstelling en de schaamte nog veel groter. Toch weet je dat het moet. Het zou gewoon wel weer eens leuk zijn om niet eerder dan je man naar bed te moeten en heel diep onder de dekens te moeten kruipen en dan s'morgens als een dief in de nacht er als eerste weer uit te sluipen voor dat die schat van je zijn ogen open doet! En bedenk je nou eens, want zelfs het huwelijk van Dr. Phil is aan het wankelen en dat kan jou ook gebeuren. Alleen maar omdat jij te belazerd bent om actie te ondernemen. Ook voor de kinderen zou het beter zijn. Die hoeven zich dan niet meer te pletter te schamen als er al eens een keer iemand komt logeren. Dus actie is gewenst. Maar iedereen weet als je dat tegen je zin doet wordt het niks. Eigenlijk moet het gewoon op je pad komen. En laat het vandaag nou eens zo'n dag zijn? Na het huis een grote beurt te hebben gegeven begaf ik mij naar het winkelcentrum voor de noodzakelijke boodschappen. Daar had ik geen zin in maar het moest! Dus liep ik even bij een winkel naar binnen waar ze truien in de aanbieding hadden. 1 halen, 2 betalen of zo iets. Dus even kijken. Je weet maar nooit. Ineens hoorde ik een zacht stemmetje dat mijn naam riep. Joehoe we hangen hier hoor. Nieuwsgierig als ik ben ging ik op het stemmetje af! En warempel achter in de winkel, hing een hele familie. Keurige types. nette kleur, donkerblauw met hier en daar een piepklein bloemetje, puik modelletje! En de juiste maat en een prijs waarvan ik dacht hoe is het mogelijk? Maar ja zo gauw gaf ik mij niet gewonnen. Zal wel scheef zijn, of de bovenkant goed en de onderkant te klein. (heb ik al eens gehad). Dus passen dan maar. Het kon niet beter. Zat als gegoten. En nu hangt hij hier. Ben er zo nog maar beduusd van dat het op een ordinaire donderdag in november in een kwartier tijd gewoon gelukt is. In een kwartier tijd een heel huwelijk gered! Ik ben zo blij met mijn nieuwe pyjama. En ik hoop mijn huisgenoten ook!

maandag 19 november 2012

Ontvriend

Ik ben ontvriend. Ja en zult u misschien zeggen. Is dat nou zo erg? Er zijn ergere dingen in de wereld. Klopt maar deze actie komt van mijn bloedeigen dochter van 15. Wat of ik heb gedaan? Nou toen zij gepost had dat ze een 8,3 voor haar economie had gehaald tijdens haar eerste schoolexamen heb ik het in mijn botte kop gehaald om dat bericht te liken en er bij te zetten: Hier een trotse moeder, goed gedaan meis. En ja daar is ze nu zo boos over dat ze me direct ontvriend heeft. Woest kwam ze naar beneden rennen waarom ik dat gedaan had. Met de meest vreselijke blik in haar ogen alsof ik er op had gezet dat zij het meest vreselijke kind op de wereld is. Dus heeft mevrouw radicale maatregelen getroffen. Ik snap heel goed dat zij zich te pletter voor mij schaamt. Ik bedoel zij is 15, bloedmooi, slim en slank. Ik ben 46, lelijk, dom en dik. Daarom bemoeide ik me niet met haar Facebookpagina. Zo af en toe als er, na uren tutten voor de spiegel, weer een prachtige profielfoto was geplaatst dan  klikte ik wel eens Vind Ik Leuk aan. En dat vond ik dan ook echt leuk, ze is mijn kind, ik hou van haar dus mag je dat als moeder best laten weten toch? Toen die 8,3 in beeld verscheen was ik ook oprecht trots op haar, want ik wist hoe hard ze er voor hard geleerd. Dus dacht ik dan mag ik dat ook best op Facebook zeggen. Maar nee het mocht dus niet. Het leek wel alsof ik er iets had op gezet van superstomme trut, maar een 8,3 ben je nu helemaal belatafeld. Maar goed ik ben nu dus ontvriend. En nu weet ik ook niet zo goed of ik bij weer een goed cijfer het nog wel gewoon mag zeggen. Ik ben trots op je! Want stel dat dat niet zo is? Voor je het weet wordt je ontmoederd? Nou lekker dan! En dat ontmoederen gaat toch al in een rap tempo, want sinds ze kleedgeld heeft hoef ik niet meer mee met kleding kopen. Dat doet ze met vriendinnen. Zelfs een ritje naar de Primark waar we eens naar toe zouden gaan doet ze liever met een vriendin. In de herfstvakantie had ik vrijgenomen om samen iets leuks te doen, maar nee sorry mam, ik heb al afgesproken met mijn vriendinnen. Het is hard voor mijn moederhart, maar ik moet er maar in berusten. Ze wordt groot en wil haar eigen leven leiden. En dat hoort natuurlijk ook zo. Ze moet haar vleugels uitslaan en zelfstandig worden en dat gaat ook niet met een moeder die steeds maar in je nek loopt te hijgen. Dus, ja ik moet op mijn plek! Hup naar je bescheiden rol op de achtergrond. En wachten, gewoon wachten tot je weer eens een keer in beeld komt! Dat moment zal vast toch nog wel weer een keertje komen. Toch? Daar moet ik dan maar op vertrouwen. Maar waarom krijg ik dan die brok in mijn keel niet weggeslikt?

zondag 4 november 2012

Breicafe

Ik heb het al eens eerder gezegd; ik kan er niks aan doen maar ben nu eenmaal een huismus. Ik ga graag de deur uit om te werken hoor! Heerlijk vind ik dat zo s'morgens alleen in de auto op weg naar Almere. Altijd op de Hollandse Brug even naar het water kijken. Het is eigenlijk altijd mooi! Ik vind het ook gezellig om even naar de stad te gaan, een beetje winkelen, mensen kijken en een terrasje te pikken. Of even naar de markt, gewoon even lekker snuffelen en allerlei lekkers mee naar huis nemen. Een avond met familie of vrienden, gezellig! Als je met me uit eten wilt? Heerlijk! Alleen dan wel naar een restaurant waar nog echt gekookt wordt. Want daar waar ze uit zakjes en pakjes koken hoef ik niet te zijn! Het klinkt arrogant en zo bedoel ik het niet, maar dan kan ik het thuis zelf beter! En sinds ik een vaatwasmachine heb is dat ook geen argument meer! Die afwas! En toch, ik geef het eerlijk toe, het allerliefste ben ik thuis. Gewoon in mijn eigen hut, alleen of met het gezin. Truttig ja! Schamen Nee! Het is lekker om op je eigen bank te hangen met een goed boek en je daarin helemaal te verliezen. Of fijn een beetje aanrommelen in de keuken en iets lekkers koken. Een beetje het Libelle gevoel! Alhoewel ik met die Libelle wel een beetje klaar ben. Als je vrouwen met maat 42 al volslank noemt waar blijven we dan! Maar dit geheel terzijde. Wat ook heel truttig is maar waar ik van kan genieten is een beetje breien! Ja ik heb dat vroeger thuis van mijn mams geleerd. Mijn oma was coupeuse en kon prachtige kleding naaien. Ook was ze handig met de haak- en breinaalden. Mijn moeder ook en zo kwam het dat er vroeger thuis altijd wel gehandwerkt werd. Heel gezellig om met een brei- of haakwerkje bij onze snorrende gaskachel met de kat op schoot. Dat was dan weer niet zo handig want die kat ging met de draden spelen. In de jaren 80 was het zelf truien breien helemaal in. Met de meest ingewikkelde motieven. Daarna was het een poosje uit de mode en moest je vooral niet hardop zeggen dat je breien leuk vond want je werd dan toch een beetje aangekeken alsof je rijp was voor een psychiater. En nu? Nu is het weer helemaal hip. Je hebt de leuktste breiblogs, ja heus, op internet en de gezelligste wolwinkels fleuren het net op. Ook in de stad en op de markt tref je weer wol- en handwerkwinkels aan. Dus mag ik weer lekker los met de pennen. Ik heb er niet zo heel veel tijd voor maar een simpel werkje wat je zo weer even oppakt is te doen. En wat nu zo lekker is, het helpt om te ontspannen. Je kunt er lekker bij zitten mijmeren en je maakt je hoofd leeg. De afgelopen 2 jaar als ik weer eens naast manlief in het AMC zat heb ik wat afgebreid. Zeker met een moeilijk telpatroon helpt dat om de tijd door te komen en de zenuwen in bedwang te houden. En dat brengt me dan weer op een idee. De zorg wordt alsmaar duurder en voor geestelijke zorg moet je een hoop bijbetalen dus is mijn advies, als je een beetje in de put zit, (dus niet zo erg dat je perse naar een psych moet) ga dan lekker naar het breicafe. Is ook goed voor de economie als je er nog een drankje bij neemt. Al breiende maak je je hoofd leeg en al pratende met de andere breiende bezoekers kun je je sores kwijt. Voor iedereen geschikt. Ja mannen voor jullie ook! Hebben jullie nooit van die poppen- en kerstballen breiende heren Anne en Carlos gehoord? Nee? Nou google maar even! En hoor ik anderen nu zuchten dat kan ik niet! Hoezo? Jullie kunnen de prachtigste presentaties in mekaar draaien, goede marketing plannen maken etc maar met een bolletje wol en 2 pennen komen jullie niet ver? Slechte smoes. Op youtube staan hele leuke filmpjes die het je zo leren. Nee ik wil jullie niks door de strot duwen maar ik denk dat mijn plan goedkoop, makkelijk uitvoerbaar en een goede aanvulling om de crisis mee op te lossen is. Want wat doen we met al die breisels? Aantrekken, kan de kachel ook een tikkie terug en als we er allemaal in lopen, loopt niemand voor schut! Ik zal Mark en Diederik eens bellen!

vrijdag 26 oktober 2012

SMS

Het was prachtig weer vanmorgen dus ik besloot op mijn vrije dag iets leuks met mezelf te gaan doen. Alle gezinsleden hadden andere bezigheden dus ik kon lekker doen en laten waar ik zin in had. Zo kwam het dat ik even voor elf uur in de auto zat op weg naar Amstelveen om lekker even over de markt te lopen. Op de A9 reed een blauwe auto voor mij. Deze chauffeur had een ietwat rare rijstijl. Zwalkend van rechts naar links over 2 banen. Op een gegeven moment was de snelheid 80 km en dus gaf ik gas om er voorbij te gaan. Helaas keek de betreffende chauffeuse, ja het was een mevrouw, meer op haar mobiel dan op de weg en hup weer een zwalk naar links. En daar reed ik dus. Gelukkig kon ik remmen, er zat niets achter mij en gebeurde er niks. Toen ik haar uiteindelijk in kon halen zag ik dat ze echt met haar mobiel bezig was. En daar kan ik nou toch zo pissig over worden. Wie haalt het nou in zijn/haar bolle kop om in de auto achter het stuur te zitten sms'en. En dit gebeurt dus veel vaker. Laatst een taxibusje, ook met een dame achter het stuur, dat kinderen vervoert. Deze dame was ook meer met de haar telefoon bezig dan met het verkeer. Stel jouw kind zit bij zo'n mens in de auto en die tut hola zit even te sms'en met haar man of ie even de kip uit de vriezer wil halen en boem aanrijding omdat ze niet oplet! Jouw kind hartstikke gewond of erger nog dood. En dat allemaal door zo'n stom mobieltje. Moeten wij dat met zijn allen nu goed vinden? Ik ben heus niet roomser dan de paus en bel ook wel in de auto, maar wel handsfree. Dus eigenlijk hoop ik dat het nieuwe kabinet de boetes voor niet handsfree bellen of sms'en in de auto naar 1000,00 per overtreding zet, zodat iedereen het uit zijn hoofd laat om tijdens een autoritje te sms'en. En daarbij ook nog een verplichte taakstraf om in verzorgingstehuizen als vrijwilliger mee te draaien. Kunnen ze die oudere mensen meteen leren sms'en. Die zitten toch niet meer op de weg! Gelukkig kwam het nog goed met mijn dag. In Amstelveen scheen de zon en was het vrolijk op de markt! Zonder sms'ende medeweggebruikers kwam ik veilig weer thuis. Tot grote blijdschap van de rest van het gezin, anders hadden zij nu niet aan de appeltaart gezeten!

donderdag 11 oktober 2012

Herfstzon

Eigenlijk zou een mens per dag het weer moeten uitkiezen wat het beste bij die dag past. Neem nou vandaag, een vrije dag maar ik moet met mijn neus in de boeken want over drie weken moet ik iets inleveren. Tijd zat maar ik heb liever wat tijd over dan dat ik te laat ben. En juist op zo'n dag laat het weer zich van zijn beste kant zien. Had het nu gestormd en geregend dan was ik vol overgave achter mijn laptopje gekropen en had e.e.a. natuurlijk een twee drie op papier gestaan. Nu schijnt de zon volop en de herfstkleuren in de tuin roepen uitnodigend. Kom, kom naar buiten! Ik weersta de verleiding en ga aan het werk. Dan gaat de bel. De aardappelman! En terwijl ik in de deuropening wacht tot hij de piepers aflevert ruik ik de herfst. Dan toch maar even naar buiten. Met een goed excuus want er moeten boodschappen gehaald worden en in ons mooie nieuwe winkelcentrum wordt vandaag de Douglas geopend. Goede reden om toch maar even op de fiets te stappen en met de wind in de haren even naar het dorp te karren. Het is heerlijk buiten, mijn hoofdpijnhoofd knapt er helemaal van op. De nieuwe Douglas met het vertrouwde personeel van de vorige eigenaar is mooi en het is gezellig om die dames weer te zien. Ik trakteer mezelf op een nieuw nagellakje en wordt verwend met nieuwe luchtjes. ( de proefjes dus, niet dat ik nu een uur in de wind stink). De boodschappen even doen en dan weer terug naar huis. Niet te hard fietsen om zo nog even langer te kunnen genieten. Wat worden de bomen in de laan al prachtig! Helaas net te laat, de brug gaat open. De Carolina uit Hattem ligt geduldig te wachten tot ze er door kan. Meerdere mensen verzamelen zich voor de slagboom en allemaal staan we geduldig te wachten en van de zon te genieten. De tram komt aanrollen en schuift zachtjes rammelend over het kruispunt. Daarachter rijdt stapvoets een lijkauto. Het plaatje klopt, want ook de dood hoort bij deze prachtige dag. De brug is helemaal open en de Carolina vaart erdoor, grijze permanentjes kijken vanachter de raampjes naar ons, wachtenden voor de brug. Een enkeling zwaait en wij zwaaien terug. Ze zijn een dagje uit en ik hoop dat ook zij genieten. Als de brug weer dicht is fiets ik langzaam naar huis. Een broodje eten en nee dan niks geen excuses meer! In de boeken! Alhoewel misschien kan ik straks de was wel buiten hangen! Beste mensen van de Meteoconsult en het KNMI wilt u het volgende week donderdag alstublieft heel hard laten regenen? Alleen graag niet om 10.30 uur want dan moet ik naar de tandarts!

woensdag 12 september 2012

Kip van goede komaf!

Ik heb een kip gekocht! Een kale want die hoef je niet te plukken. Het is een dame van goede komaf. Op haar verpakking staat dat ze een goed leven heeft gehad, met gezellige collega's, goed voer en dat het scharrelen haar altijd is gestimuleerd. Nou! Op het zakje staat ook dat als ik haar precieze afkomst wil weten dat ik even op een website haar nummer moet intikken en haar personalia zal zich aan mij openbaren. Dat wilde ik wel. Dus ik gezocht. Ze blijkt te zijn geboren in de kippenstal van boer Tinus in Barneveld. Ze had 7 zusjes en een broertje maar dat broertje heeft tijdens de geboorte het loodje gelegd. Maar, zo staat er, ze heeft daar geen trauma aan overgehouden. Ze hield van zandbadjes nemen en lekker kakelen met haar vriendinnen. Haar naam is Tokkie 24. Toen heb ik maar gauw weggeklikt want straks ga je nog een emotionele band opbouwen met zo'n beest en dan wordt het janken als je haar de oven inschuift! Dat willen we niet hebben, gejank in de keuken en uiteindelijk is die oven haar lot. Maar ach dat is het toch voor ons bijna allemaal! Maar eerst mag ze nog een nachtje logeren in de koelkast. Kan ze nog even acclimatiseren. Schijnt de smaak ten goede te komen. Ik heb haar mijn plannen verteld en ik moet zeggen, ze ligt er vredig bij! Morgen zo tegen 16.00 uur vlij ik haar op een bordje op haar op kamertemperatuur te laten komen. Wel onder een aluminium folietje natuurlijk. Ondertussen neem ik een lekker kluitje roomboter. Ja roomboter want margarine is zo en zo al niet zo lekker en zeker niet in deze kostelijke, verantwoord grootgebrachte kip. Ik snijd wat platte peterselie fijn en roer dit door de boter met wat peper (uit de molen) en wat zout. Dan onthoofd ik wat knoflooktenen en doe die in mijn nieuwe knoflookpers. Ach die pers. Die heb ik pas gekocht en dat is me toch een fijn apparaat. Ten eerste is hij heel stevig en vrij zwaar, dus als je aan het koken bent, doe je ook gelijk aan een beetje gewichtheffen en ten tweede stel je voor dat er net een inbreker de keuken insluipt terwijl je daar net de knoflook staat te persen dan heb je mooi iets in de hand om hem op de kop te slaan. Gaat ie niet leuk vinden. Maar ik dwaal af! Terug naar de kip. De knoflook pers ik zachtjes door de boter en dan maak ik een sneetje in het kippenvel op de borst en daar schuif ik wat van die heerlijke boter onder. Ook vlij ik wat knoflookkruidenboter tussen de vleugels en stop een flinke kluit in haar buik. Dan snij ik een citroen, ook al van goed komaf, in 4 parten en prop wat parten in de buik bij de boter en leg de overige op de poten. Dan de kip goed insmeren met peper, zout en olijfolie en hup daar gaat ze in de braadslee, zo de voorverwarmde oven in. Dan de Opperdoezer Ronde schillen. Wat dat zijn? Aardappels en die gaan ook hup de oven in met een beetje olijfolie. Wat roerbakgroenten erbij en dan is het tijd om de tafel te dekken en het gezin te roepen. Die hebben nauwelijks aanmaning nodig want de overheerlijke geuren van mijn kip laat ze het water reeds in de mond lopen. Jammer dat het nog geen morgen is. Vandaag nog eerst ordinaire pasta. Dus hup ophouden met schrijven en achter het fornuis jij!

vrijdag 7 september 2012

Oermoeders Genen


Volgens mij heb ik de meeste genen van diverse voormoeders geerfd. Dat is misschien maar beter ook want ik weet niet of ik met de genen van diverse voorvaderen wel zo blij zou zijn. Aan de kant van mijn opa waren dat toch vooral Jordanezen die er niet vies van waren om zo af en toe te diep in het glaasje te kijken. Hun echtgenotes daarentegen waren kloeke dames en voedden hun kinderen met straffe hand en een flinke pets van hun pantoffel op. De dames van de kant van mijn moeder waren weer heel andere types, ze waren vaak al vroeg hun man kwijt en moesten dan hun mooie jurk aan de wilgen hangen en in de klompen schieten om het boerenbedrijf en het gezin draaiende te houden net als hun collega's uit de Jordaan. Deze oermoeders hadden geen wasmachine en geen droger tot hun beschikking zoals ik die wel heb, zij lagen nog elke maandag voor de wastobbe om de wollen onderbroeken en borstrokken met de hand te boenen. Godzijdank hebben we die tijd achter ons gelaten. En toch hebben ze iets van hen in mij achtergelaten. Ik durf het eigenlijk niet te bekennen maar het moet maar eens gezegd worden: Ik word namelijk erg gelukkig van een aan de waslijn in een lekker briesje wapperende witte was. Zo dat is eruit. Tja zullen jullie zeggen. Nou en? Moeten wij daarmee. Nou ik zit daar nogal mee want tegenwoordig wordt men gelukkig van een Iphone5 en van een eipet en vakanties naar verweggistan en daar zou ik op zich misschien best ook gelukkig van kunnen worden, maar ja van die wapperende was wordt ik het al. Mensen kijken je toch een beetje meewarig aan, of je van het padje bent, jij met je wapperende was, alsof je rijp bent voor de psycholoog. En wat zegt zo'n man (laten we er even vanuit gaan dat het een man is) dan? Zegt u het maar mevrouw? Wat zegt u? U wordt gelukkig van wapperende was? Ja dokter (zeg je eigenlijk dokter tegen hem of gewoon meneer) maar van witte was nog net effe gelukkiger dan bonte was. Ja dat vind ik zelf ook raar hoor! De psych denkt dan dat hij het niet goed hoort en gaat een beetje aan zijn gehoorapparaat zitten rommelen en humt een beetje in zichzelf, zo van gelukkig van wapperende witte was. Tja dat krijgt ie niet dagelijks in zijn praktijk. Wat moet ie met zo'n mens. Na drie sessies ben je er nog niet uit met de psych en die begint je inmiddels een heel raar geval te vinden. Nu vind je dat zelf al jaren en is het prettig om dat dan ook bevestigd te krijgen, maar daarmee is de vraag nog niet beantwoord of je van wapperende witte was gelukkig mag zijn. Dus aan zo'n psych heb je ook helemaal niks die is er natuurlijk ook voor echte problemen. Dus nu mag het gewoon vanmezelf. Gewoon lekker gelukkig in het ochtendzonnetje, terwijl de mussen gezellig zitten te tetteren in de seringenboom een was aan de lijn hangen. De wind in je haren, de frisse geur van het wasmiddel, de irritatie als je iets laat vallen in het zand en de boel weer af moet kloppen, het gezellige geluidje van de knijpers als je het wasgoed vastzet. Ik blijf het gewoon doen, kan mij het schelen. Alleen is het zo jammer dat zo'n voorliefde alleen beperkt blijft tot het ophangen en het wapperen van die was. Want het afhalen en het opvouwen en strijken, daar heb ik nou weer een pesthekel aan!

Parijs

Tja je bent geboren in Amsterdam, er in een dorp ernaast opgegroeid, je middelbare schooltijd er doorlopen en je hebt er zelfs gewoond met je vriend die je echtgenoot zou worden. En alhoewel je van de natuur houdt denk je van jezelf toch dat je wel een stadsmens bent. En dan ga je naar Parijs! En op het moment dat je uit de trein stapt op het Gare du Nord en nog staat te hannesen met je koffers en je hoort al een beetje Frans om je heen spreken dan voel je het al. De eerste vlinders en je denkt o jee ik ga verliefd worden. En jawel hoor op het moment dat je na een helse metrotocht, 3x overstappen en je een ongeluk te hebben gezocht naar het hotel (eigen schuld tut hola, had je maar op google maps moeten kijken van te voren) in het hotel aankomt dan fladderen die vlinders al in je buik. En dan, op naar de Sacre Coeur, mensen kinderen al die trappen, uitgeput met klapknieen kom je boven en daar sta je dan en oh wat is dat mooi! Dat uitzicht, die basiliek, die sfeer en je wordt er in  meegesleept en als vanzelf ga je beter Frans spreken en komen de woorden haast als vanzelf. Hou toch eens op met dat gezwijmel zegt het nuchtere stemmetje in je hoofd, nee zegt het romantische stemmetje, geniet er nou van, je mag het prachtig vinden. Jaha zegt het nuchtere stemmetje weer, denk erom, je moet morgen wel die Eiffeltoren op he? Heb je beloofd. Tja en dat is waar want de volgende dag wordt je dochter 15 en zij wil die Eiffeltoren op en dan kan jij als moeder wel piepen ja maar ik heb enorme hoogtevrees en ik durf dat niet, maar ja je wil ook dat dat kind goede herinneringen aan haar 15e verjaardag heeft. Gelukkig de rij is heel erg lang, misschien wil ze niet zo lang in de rij staan. Ha mooi niet, ze zal en wil die toren op dus wachten maar. Godzijdank op het bord verschijnt de mededeling dat de top gesloten is. Heeft dat kaarsje gisteren toch geholpen. Hoef je maar tot de 2e verdieping! Maar nee, 3 kwartier later als je dan eindelijk aan de beurt bent verschijnt de vrolijke mededeling dat de top weer open is. Mmm er zit niks anders op dan dapper zijn! In de lift naar boven hou je manlief maar stevig vast en dan overstappen naar een andere lift naar de het hoogste punt. Het loopt je bijna dun door de broek van angst, maar nee je had met jezelf afgesproken dat je dapper zou zijn en dat ben je dan ook. Eenmaal boven moet je nog een eng trappetje op en dan sta je daar, ik weet niet hoeveel meter boven de grond. En kijk, je gaat helemaal niet dood en je valt ook helemaal niet naar beneden. Je staat gezellig zij aan zij met ik weet niet hoveel Japanners en Chinezen en 100 andere nationaliteiten en je kunt zowaar genieten van de pret van je kind en ook nog een beetje van het uitzicht. Wat ligt die Seine daar prachtig, alhoewel hij op de grond ook heel mooi was hoor. En gelukkig dan mag je weer naar beneden. Oh wat voelt dat heerlijk met beide benen op de vaste grond en de trots die je voelt omdat je het toch maar mooi geflikt hebt. Het werd nog een mooie verjaardag en het werd een prachtige week. Het Louvre, de Notre Dame, Pompidou, warenhuis Lafayette, Jardin des Tuileries, Arc de Triomphe en nog zoveel moois meer we hebben het allemaal gezien. En bij iedere stap werd de verliefdheid groter en fladderden de vlinders in je buik meer en meer. Dat romantische stemmetje had wel gelijk, geniet er nou van, en ja je geniet met volle teugen. Tot het tijd is om je koffers weer naar het Gare du Nord te zeulen en je je met je zere voeten en benen genoeglijk in de lekkere stoelen van de Thalys nestelt en je de trein zachtjes het station uit voelt glijden. Zodra de trein vaart maakt zucht je diep en neem je afscheid van de stad en van zoveel schoonheid. De avondzon streelt nog even zachtjes over het Franse glooiende landschap, nog even heel even ben je in Franse sferen en fladderen de vlinders nog en dan verlang je toch ook weer naar huis en naar je andere kind, daar vlakbij die andere mooie stad, Amsterdam, waar je roots liggen. Maar je weet heel zeker dat het romantische stemmetje het mooi gewonnen heeft van dat nuchtere stemmetje en dat er een nieuwe liefde is geboren en dat je heel zeker nog eens terug gaat naar die prachtige stad die je 5 dagen lang zo in zijn greep hield!

Mosselen

Vorige week zaten wij gezellig op het terras van een eetcafe in Utrecht. Leuk is het dan om mensen te kijken. Er kwam een klein Chinees dametje aangewandeld en zij nam plaats op het terras en bestelde bij de al toegesnelde uitbater een pannetje mosselen. Dat hoorden wij natuurlijk niet, want je gaat niet met je kop op de tafel van zo'n mevrouw liggen om nieuwsgierig aan te horen wat ze gaat bestellen. Nee dat zagen wij toen de hele handel werd gebracht. Een grote pan mosselen, stokbrood en wat sausjes. Dat kleine dametje begon te eten in een rap tempo alsof ze meedeed aan de Olympische Spelen, onderdeel Wiekanhetsnelstemosseleneten. Binnen de kortste keren was het pannetje leeg (tenminste dat nam ik aan) en was de deksel van de pan gevuld met lege schelpen. In mijn verbeelding liet ze daarna ook nog een knetterharde boer om het mooie tafereeltje af te maken. Maar of ze dat ook echt deed? Ik hoop van wel. De uitbater was zichtbaar trots dat dit dametje zo van zijn mosselen had zitten te genieten en verkondigde met luide stem dat de mossels dit jaar toppie waren. Dit alles met plat Utrechtse tongval. Dus stonden er hier gisteren mosselen op het menu. Tenminste voor manlief en mij want de rest blieft ze niet. Ze waren heerlijk! Manlief had er bij de plaatselijke slijterij een heerlijk flesje Wit voor uitgezocht en wij genoten. Totdat ik met mijn stomme kop aan dochterlief, toen zij ene mossel had geprobeerd, vertelde dat die beesten nog leefden voor ze de pan ingingen. Dierenmishandeling vond ze. Tja toen ik ze onder de kraan aan het wassen was zag ik er wel een die net de ramen aan het lappen was. Een ander stond net te stofzuigen. Toch jammer voordat je de dood in wordt gejaagd om nog zoveel huishoudelijke activiteiten te ontplooien. Maar daar kon ik toch niks aan doen? Ik neem aan dat ze als kleine mosseltjes wel is verteld wat hun doel in hun mosselleven zou zijn en dat ze beter vadsig in hun schelp konden blijven liggen dan almaar de binnenboel te doen. Dat vertelt zo'n visboer er niet bij of die beesten wel voldoende voorlichting hebben gehad. Vandaag maar weer de veilige middenweg gekozen en chili con carne gemaakt. Daar leefde echt niks meer voor het de pan inging of bleven die kidneybeans zich daarom zo hardnekkig aan de rand van het blik vasthouden?