donderdag 26 december 2013

Tweede Kerstdag Overpeinzing

Dat is lang geleden dat ik hier een stukkie schreef en dat komt door andere drukke dingen die me bezighielden het afgelopen jaar, maar ook omdat ik het wachtwoord vergeten was waarmee ik in moet loggen. Heel handig. Maar ineens kreeg ik een ingeving en jawel, de boel werkt weer.

Tweede kerstdag, zo'n dag waarop alles mag en niks moet. Een dag waarin je een beetje kunt uitslapen, een late brunch (echt honger heb je niet na het kerstdiner van gister) en dan lekker lui op de bank een beetje naar de Top 2000 luisteren. Beetje lezen, beetje breien en lang in pyjama rondlopen. De agenda voor volgend jaar indelen, de oude blaadjes eruit halen en even stil staan bij wat er allemaal gebeurd is in 2013. Dat is een beetje vroeg want het is nog geen oudejaarsavond, maar dan hebben we dat melancholieke gemijmer maar alvast gehad en kunnen we (lees ik) vrolijk aan het nieuwe jaar beginnen. Er staat ons niets in de weg om van 2014 een mooi jaar te maken. Met manlief gaat het goed, de kinderen gaan goed en gelukkig kunnen we, zoals het er nu naar uitziet, het nieuwe jaar in met allebei mijn ouders. Dat was even schrikken op 8 december toen mijn moeder een hartinfarct kreeg en daarna 2 weken in het AMC lag. Maandag kwam ze thuis met een hele apotheek aan medicijnen en nu moet er weer vertrouwen worden opgebouwd. Ze is er nog en het gaat nu goed en daar ben ik heel erg blij mee en dankbaar voor. Ook mijn zwager is er gelukkig nog, na een hartstilstand in november terwijl hij notabene aan het ecg apparaat in het ziekenhuis lag. Ook met hem gaat het weer goed en is hij druk bezig om weer vertrouwen in het lijf te krijgen. Gelukkig zitten er soms engeltjes op schouders! Toch gaan mijn gedachten ook uit naar vrienden en kennissen die dit jaar te maken kregen met een groot verdriet. Een aantal vrouwen in mijn omgeving hebben te maken met een ernstig zieke echtgenoot en zij vieren dapper kerst terwijl ze weten dat het de laatste kerst samen is. Zij zijn regelmatig in mijn gedachten. Ik probeer me voor te stellen hoe dat moet voelen, maar echt lukken doet dat niet. Ik kan alleen maar hopen dat ze nu nog mooie momenten met elkaar beleven waar ze later veel troost uit kunnen halen.
Een kennis verloor 6 weken geleden heel plotseling haar man, zomaar uit het niets en ook zij probeert uit alle macht van deze kerstdagen iets te maken. Telkens als ik aan haar en haar zoon denk dan schiet ik even vol. Die jongen, 20 jaar, zijn vader al kwijt en zo wijs. Tijdens de condoleance zei iemand tegen hem, je leeft nog in een roes nu, straks komt het echte verdriet. Zijn antwoord was; dat weet ik, maar mijn vader is het waard om om hem te rouwen. Kippenvel kreeg ik daarvan. En ondanks al dat verdriet om me heen, met de spanning nog in mijn lijf om mijn lieve mams, overheerst vooral de dankbaarheid. Omdat ik zo rijk ben. Ik heb al mijn dierbaren nog, we zijn gezond en we hebben het goed. Een hechte familieband, zo bleek de afgelopen weken, waar ik mijn angst en zorgen kon delen met mijn gezin, vader, broer en zus. Dus alle reden om me een tevreden mens te voelen. En dat wens ik iedereen toe, een tevreden en dankbaar gevoel, om wat je wel hebt!