maandag 20 januari 2014

Grote Boze Man

Vanmiddag stond ik in de rij bij de plaatselijke XL super om een pak tagliatelle af te rekenen die ik zaterdag, heel dom, vergeten was. Meestal neem ik aan het begin van de winkel zo'n zelfscan apparaat maar voor dat ene pak vond ik dat een pietsie overdreven. Het was druk en er zat niets anders op dan aan te sluiten in de rij. Zoals altijd ging de kortste rij sluiten omdat de kassadame moest plassen en recht op haar theepauze had. Nu daar kan ik inkomen. Dan maar aansluiten achter de kar van een meneer, die behalve een aantal boodschappen en een giga groot pak wasmiddel, formaat flatgebouw, ook twee leuke kinderen in zijn kar had. Een meisje van een jaar of zeven en een jongetje van pak em beet een jaar of 5. Kan ook zes geweest zijn. Die twee waren heel gezellig met elkaar in gesprek over het snoep wat in de kar lag, terwijl pa, twee meter groot, zwart klein baardje, koolzwarte ogen waar hij woest de wereld mee inkeek, de boodschappen op de band kwakte. Terwijl de kinderen de smaak van een blauwe en een rode m&m met elkaar bespraken, scande de kassadame de boodschappen. Met moeite haalde ze het grote pak wasmiddel, vroeger had je een reclame van dit middel waarbij een helicopter een gigantisch beddelaken moest laten wapperen in de wind, maar dit terzijde, over het scanapparaat. Voor ons was ze even aan het zicht onttrokken en dat was een grappig gezicht. De vader met boodschappendienst vond dat helemaal niet zo grappig, hij stond venijnig met zijn vingers op het plastic tafeltje te tikken terwijl hij de anderen mensen in de rij, waaronder ik, woedend aankeek. Toen de kassadame weer zichtbaar was vertelde ze vriendelijk wat Pa haar schuldig was. Hij hoorde het bedrag aan en ontstak in grote woede. De kinderen keurden paps geen blik waardig en hadden het nu over appelsap en koek. Ze waren duidelijk aan hun vieruurtje toe! De kassadame verschoot van kleur en zei timide tegen de boze man, dat zij alleen maar scande en de prijzen niet had bedacht. Uiteindelijk bleek de prijs van het flatgebouw hoge pak wasmiddel wat in de kassa stond niet te stroken met de prijs die op het bordje in de winkel had gestaan. De Assistent Supermarkt Manager (ASM) werd er bij geroepen. Deze kwam heldhaftig aanhollen na het heftige gesnerp van de kassadame om ene Robbie! De goede man aanschouwde de nog zeer boze pa en werd voor mijn ogen twee keer zo klein. De man gaf aan dat het flatgebouw wasmiddel helemaal geen 25 euro kostte maar een tientje. Dat was andere koek ja! Zonder dat er ook maar iets van een controle plaatsvond bibberden de ASM en de kassadame dat de prijs direct aangepast zou worden. Maar daar alleen nam de boze pa geen genoegen mee, de hele mikmak moest opnieuw gescand worden, want hij had er geen vertrouwen meer in. Hij keek mij aan met een blik, van zeg er eens wat van als je durft! Nou en ik zal het maar eerlijk bekennen. Ik dorst het niet. Ik dacht ik kan toch moeilijk in het gangpad van kassa 12 op de vuist met een woedende pa terwijl zijn koters de voor- en nadelen van ontbijtkoek aan het bespreken zijn. Ik was dan wel net naar de sportschool geweest en had mijn linkse directe geoefend, maar ik wist bijna zeker dat hij sterker was dan ik en dat ik het onderspit zou delven. Beetje lullig om thuis te komen met een blauw oog en zes hechtingen in je wenkbrouw! Ik glimlachte, heel laf, maar wat liefjes voor me uit en wachtte keurig toen de hele boel opnieuw gescand was en pa, natuurlijk hetzelfde bedrag als eerst, onder veel gemopper had afgerekend. Omdat hij het flatgebouw nog in zijn kar moest hijsen en de rest van de boel in zijn kar moest mikken had ik mijn ene pak pasta al afgerekend toen hij nog aan het inpakken was. Hij liet me er mooi niet door en ik had zin om mijn kar met een rotgang tegen de zijne aan te gooien, maar ja dan zat er waarschijnlijk een van die kinderen tussen en dat kon ik ze niet aandoen. Onderweg naar huis bleef het voorval nog lang in mijn hoofd spoken. Blijkbaar kom je met een hele grote mond dus echt ver en kun je ervoor zorgen dat er zomaar 15 euro van de boodschappen afgehaald worden. Het gekste vond ik nog dat die kinderen helemaal geen sjoege gaven. Doet pa dit vaker en zijn ze het gewend of zaten ze zich zo te schamen dat ze maar over lekkere dingen bleven keuvelen. Zelf ben ik natuurlijk ook een lafbek. Ik had natuurlijk moeten zeggen, he Bokito ga jij effe lekker achteraan in de rij staan als je opnieuw wil scannen en nou opzouten want mijn tagliatelle en ik moeten naar huis. Bange poeperd die ik ben! We hebben wel lekker gegeten van de tagliatelle met spinazie, paddenstoelen en gorgonzolasaus. Dat dan weer wel

zondag 12 januari 2014

Rozenblaadje

Toen wij vanavond de trap in het metrostation afliepen naar het perron zag ik daar op een trede een rozenblaadje liggen. Het lag daar zielig en alleen kleur te geven aan de saaie grijze traptreden. Het lag er denk ik nog maar pas, want het was nog niet vertrapt en lelijk. Jammer eigenlijk dat zo'n mooi rood blaadje daar nu eigenlijk terecht moest komen en niet met zijn broers en zusjes mee mocht naar de eindbestemming. Wat zou dat eigenlijk geweest zijn de eindbestemming?  Ik kan er niks aan doen maar er gaat dan een verhaaltje leven in mijn hoofd terwijl ik op de metro stond te wachten.

Was een verliefde jongeman op weg naar zijn geliefde met een of met een bos rode rozen om haar gewoon te vertellen dat zij de allermooiste of de allerliefste voor hem is? Of was hij op weg om haar op zijn knieen op een romantisch plekje ten huwelijk te vragen. En dat dat ene rozenblaadje een enorm slecht humeur had en helemaal geen zin had in al die romantiek en dus terplekke besloot achter te blijven in het metrostation?

Het zou natuurlijk ook heel goed kunnen dat die jongeman een ruzie goed wilde maken en dat de tegenpartij hem toen met de bos of met de enkele roos een draai om de oren heeft verkocht, waardoor dat ene rozenblaadje in zijn kraag terecht kwam en toen hij hard het metrostation in rende om aan haar woede en de doorns te ontkomen op de traptrede is gedwarreld. 

Het zou natuurlijk ook kunnen dat een pasgeboren vader zijn vrouw en de kersverse baby uit het OLVG ging ophalen en van de zenuwen en blijdschap zijn rozen heeft laten vallen en dus met een wat verfomfaaide bos bij de kraamvrouw aankwam.

Het kan natuurlijk ook een dame geweest zijn die het graf van haar minnaar ging bezoeken en eindelijk een roos voor hem mee kon nemen. Bij de begrafenis zelf was dat onder de neus van de weduwe niet passend geweest. Het lieve mens, nog vol van verdriet en nog een beetje pissig ook omdat die minnaar haar niets had nagelaten, een beetje uitgleed op de metrotrap waardoor de roos ook ten val kwam en dat ene blaadje achter bleef. 

Of dat ene blaadje was enorm avontuurlijk en had helemaal geen zin om met zijn broers en zusjes in een lelijke vaas een week rechtop te staan en mooi te wezen. Die wilde de stad in, op zoek naar actie en dacht komaan ik neem de metro en ga op stap! 

Misschien was er gisteren wel een huwelijk in de Stopera waarbij het bruidspaar bij het verlaten van het stadhuis op een confettiregen van rozenblaadjes is getracteerd en dat dat ene rozenblaadje door de wind het station is ingeblazen terwijl de gemeentereiniging de rest van de familie roos op uiterst vakkundige wijze in de goot is in geveegd waarna het gemeentekarretje alles heeft opgezogen. Je kunt zeggen wat je wil van de gemeentereiniging maar zelfs op zondag zijn deze jongens in hun strakke gele pakken met hun bezem en hun kar actief. Vanmiddag had het niet veel gescheeld of ik was zelf opgeveegd in de Kalverstraat samen met een hoop andere winkelende mensen. Die jongens nemen hun veegwerk uiterst serieus en dan maak je als rozenblaadje weinig kans. 

Gelukkig had het rozenblaadje op de trap daar allemaal geen weet van. Dat lag daar heel tevreden mooi te wezen. Waar het naar toe had gemoeten zal ik nooit weten en lang tijd om er over na te denken was er ook al niet, want de metro kwam eraan.

woensdag 8 januari 2014

Seksadvies voor de getrouwde vrouw! :-)

Er lag dit jaar tussen de pakjes onder de kerstboom een klein pakje voor mij wat een boekje bleek te bevatten. Seksadvies voor de getrouwde vrouw! Dat was wel even schrikken zo aan de vredige kerstontbijttafel. Ik had mijn bril niet op en zag dus niet direct dat er in kleine lettertjes onderaan vermeld stond: Anno 1894. Dat was andere koek. Aan de pretogen van mijn dochter zag ik dat zij de gulle geefster was. Ik heb het inmiddels grondig doorgenomen en ik moet zeggen het was dolle pret in de slaapkamer van de getrouwde vrouw anno 1894. Maar niet heus. Het boekje is geschreven door de echtgenote van een predikant in New York City. Je zou denken dat deze domineesvrouw haar medezusters wilde inwijden in de geheimen van de liefde, maar niets is minder waar. Voor de fijngevoelige jonge vrouw die een gepaste opvoeding heeft mogen genieten is de huwelijksnacht - ironisch genoeg - zowel de gelukkigste als de meest beangstigende dag van haar leven.
Lekker dan, daar sta je dan als mooi opgepoetste bruid in 1894 in lagen kant en satijn te stralen van geluk omdat je ja zegt tegen de man van je leven en tegelijkertijd loopt het je dun door de broek, omdat er van je verwacht wordt de liefde te bedrijven in de huwelijksnacht. Want: De bruid moet het gelag betalen bij wijze van spreken wanneer ze voor de eerste keer geconfronteerd wordt met de verschrikkelijke ervaring die seks is. 
Ach die arme bruiden van toen. Een beetje pret in de echtelijke slaapkamer moest ten alle tijden vermeden worden, sterker nog de dames die wel van een beetje rollebollen hielden werden gewaarschuwd want: Een genotzieke echtgenoot kan gemakkelijk misbruik maken van een dergelijke bruid. Een gouden regel voor het huwelijk mag nooit vergeten worden. 
Geef weinig
Geef zelden
en bovenal
Geef met tegenzin
Deden de dames dat allemaal niet en drukten zij hun echtgenoten aan hun kloeke borsten, nu dan waren de rapen gaar. Want wat een degelijk huwelijk had moeten zijn vervalt in een orgie van seksuele lusten. Ja dat was me wat in die tijd. Nu snap ik best dat ze in 1894 niet zo snel aan een vluggertje toekwamen, per slot van rekening duurde het bijkans een halfuurtje voor al die 120 knoopjes van zo'n lange jurk waren losgemaakt om over de rijglaarzen maar niet te spreken. Aan de andere kant hadden ze in die tijd nog geen televisie en dus hadden ze tijd zat om op hun gemakje al die knoopjes los te maken en eens flink plezier te maken in de echtelijke sponde. Maar plezier daar deden zij niet aan. Seks was er enkel en alleen om kindertjes te maken en verder niet. De dames mochten hun mannen ook vooral niet aanmoedigen maar ze met pruilende hoofdjes afwijzen. Het boek waarschuwt dan ook dat: De meeste mannen zouden als ze niet geweigerd werden bijna iedere dag seks eisen! De schobbejakken!

Kussen daarentegen mocht wel, maar de dames moesten hun lieftallige kinnetjes afwenden zodat, als de man het al in zijn hoofd haalde om haar vol op de lippen te kussen, de kus slechts kuis op haar wang terecht kwam. 

Ook in 1894 kwamen kinderen niet uit de boerenkool dus wilde men voor nageslacht zorgen dan moest het er uiteindelijk van komen. Het was niet anders, maar mevrouw in kwestie mocht dan haar man dan toestaan, ja toestaan, haar nachtjapon (en dat waren geen luchtige ponnetjes hoor, maar lange, zware katoenen gevallen) op te tillen tot haar middel en hij mocht dan bij hoge uitzondering de voorkant van zijn pyjamabroek open maken om zodoende de verbinding te maken. Romantisch he? Mevrouw moest dan of volkomen stil zijn of liggen te kakelen over haar huishoudelijke taken. Die arme man lag daar dan heel erg zijn best te doen terwijl zij lag te kakelen over de kolenkachel die bijgevuld moet worden of het plafond dat nodig een witkalkje moet krijgen. Heel gezellig allemaal! Het is nog een wonder dat wij allemaal bestaan en dat er toen niet zoveel scheidingen waren. 

Ook dit jaar ben ik weer ontzettend verwend met mooie kerstcadeautjes, maar dit boekje staat met stip op nummer een als grappigste cadeautje ooit. Het is een bron van vermaak. Zeker als je het als vrouw anno 2014 in de echtelijke sponde voorleest aan je wettige echtgenoot. Gegarandeerd plezier in de slaapkamer!

donderdag 2 januari 2014

Appeltaart en Kippensoep!

Internet is voor een lezer en een kookliefhebber een ware bron van inspiratie. Met 1 druk op de knop heb je zo honderd recepten voor een bepaald gerecht. Ook als je van lezen houdt, zoals ik, kom je ruimschoots aan bod, want het stikt er van de blogs. Ik lees me suf aan verhalen van vrouwen over de meest leuke en de meest onzinnige dingen. Het leukste vind ik eigenlijk de blogs van vrouwen met een groot gezin. Zij beschrijven moeiteloos en vaak dagelijks hoe ze acht of tien kinderen opvoeden en een groot huishouden bestieren. Die huis, tuin en keuken verhalen laten mij meekijken in een totaal andere wereld dan de mijne. Supermoeders zijn het, superhuisvrouwen en superechtgenotes. Allemaal wat ik niet ben en daarom juist zo leuk om te lezen. Geinspireerd door een blog wat ik pas ontdekte probeerde ik mijn dag vandaag vorm te geven. Wou eerst niet zo lukken want toen ik vanmorgen mijn bed uitklom had ik nog steeds een verkouden plofkop en een vies huis. Nu had ik er voor kunnen kiezen om direct mijn bed weer in te duiken, maar bedacht me dat de blogmoeders dit absoluut niet zouden doen. Die zouden zich blijmoedig in de kleren hijsen, een perfect (lees gezond) ontbijtje maken voor de kinderschare, en passant hun echtgenoot nog een goedgevulde broodtrommel in de hand drukken bij het gedag zoenen, hun verkouden neus snuiten en opgewekt het huishouden gaan doen. Nu hou ik ook enorm veel van mijn man, kinderen en een schoon huis, maar vind ik het eigenlijk fijner als dat huis vanzelf schoon wordt. Nu had ik daar al een paar dagen opgewacht maar helaas, de boel werd niet vanzelf schoon. Ik had er door de dagelijkse ziekenhuis bezoeken aan mijn mams de laatste weken al behoorlijk de klad in laten hangen  dus maar eens aan de slag op de bovenverdieping. Na een uurtje begon het er op te lijken, ik kreeg zowaar ook zo'n blijmoedig gevoel van al dat opruimen en schoonmaken. Toen alles weer fris en schoon was nam ik eens een kijkje op twitter en zag daar een artikel voorbij komen uit de Volkskrant. Een fotowedstrijd van dikke mensen. Kun je nog eens lachen om al die dikzakken in bikini of badpak. Ik kreeg subiet trek in appeltaart. Dat kwam goed uit omdat er nog wat appels op de schaal lagen die niet uit het handje gegeten kunnen worden. Gauw even een recept gegoogled want zo'n kant en klaar pak taartmix daar doen mijn blogmoeders natuurlijk niet aan en gelijk hebben ze. Tot aan mijn ellebogen heb ik het deeg staan kneden, express niet de keukenmachine gebruikt voor het echte huisvrouweneffect, en  het doet inderdaad wonderen voor je humeur. Niet voor je verkouden kop helaas. Daar moest ik wat anders voor verzinnen. Dat ellendige virus viert hier nu al weken een feestje en heeft daar elk gezinslid al bij betrokken, maar ik ben hem meer dan zat. Dat kreng moet het huis uit, desnoods met grof geweld. Hoe zouden mijn blogmoeders dat doen. Even kijken. Jawel hoor, die schatten maken dan kippensoep voor hun zielige en kwijnende kindertjes. Nou maar dat kan ik toch zeker ook? Gauw even heen en weer naar de super en de slager voor alle ingredienten. En nu staat er hier niet alleen een prachtige appeltaart in de oven, maar ook een grote pan kippenbouillon zachtjes te trekken. Jammer is wel dat ik de suiker liet vallen en dat nu de hele keuken knoerst. Kan ik weer aan de poets. Ik ga alweer naar mijn werk verlangen. Nee zo blijmoedig door het huishoudelijke leven als de blogmoeders gaat mij echt niet lukken, dat niet. Maar een lekker kippensoepje op tafel zetten kan ik net zo goed als zij en die appeltaart, daar ga ik straks de blits mee maken als ik na het eten aan het gezin heel nonchalant vraag, willen jullie nog een toetje schatjes? Ben ik toch, voor heel even, die supermoeder! ;-)

 Voor wie ook zin heeft om appeltaart te bakken:
http://www.24kitchen.nl/recepten/klassieke-appeltaart