In de kern ben ik een lui mens. Zo dat is er uit en dan weten jullie dat! Van mij hoeven jullie dan ook niks te verwachten als het op sportprestaties of ferme activiteiten aankomt. Wordt er hier in het dorp een beddenrace georganiseerd voor kindertjes met een akelige ziekte? Daar zul je mij niet vinden. Ik bak dan liever pannenkoeken voor die stakkerds of lees ze een poosje voor uit Annie MG Schmidt. Nee, met actieve genen ben ik niet op de wereld gezet.
Als kind al zat ik liever in de bieb dan dat ik meedeed aan de handbalwedstrijdjes in de buurt. Ik was zo ontzettend onhandig in sport, dat zelfs de schaatsleraren op de Jaap Edenbaan, waar we een alternatieve gymles kregen, de moed opgaven om mij te leren schaatsen. Ik hoorde er eentje verzuchten het is makkelijker een olifant uit Artis te ontvoeren dan dat kind te laten schaatsen. Nou dan weet je het wel he?
En ach er zijn ergere dingen in de wereld. Op een gegeven moment ben je volwassen en mag je helemaal zelf beslissen of je die zonnige zondagmiddag met een boek op je luie kont doorbrengt in plaats van een fietstocht van 60 kilometer te maken. En zo sukkel je door. Ergens in je achterhoofd is heus wel een stemmetje dat zegt, kom eens in de benen, wees niet zo lui. Doe eens wat. Andere mensen sloven zich uit voor de medemens, die laten honden uit die in het asiel zitten, of gaan met zielige bejaarden die nooit bezoek krijgen hele einden wandelen in de rolstoel, of maken heel wat kilometers door met een collectebus langs te deuren te gaan voor een goed doel, of die staan hele zaterdagen te kleumen bij supermarkten om voedsel te verzamelen voor de voedselbank. En wat doe jij? Jij doet niks! Jij bent liever lui dan moe!
En het geweten begon steeds meer te knagen. Afgelopen weekend was de actie van Nederland Doet! Zelfs de koning stond fanatiek een heipaal de grond in te rammen en onze beeldschone koninging stond haar mooie haren nat te laten regenen terwijl ze een geitenstal een likje verf gaf. Ook andere leden van het koninklijk huis droegen hun steentje bij, Prinses Marilene zag ik een bruggetje schrobben met groene zeep! En ik deed weer niks, want ik moest vrijdag werken en zaterdag op bezoek bij schoonpapa. Lafaard! Lui kreng!
Ik werd er bijna een beetje depressief van, maar gelukkig levert een beetje lui zijn ook nog wel eens wat leuks op, want terwijl ik op mijn gemakje allemaal handwerkblogs aan het lezen was stuitte ik op het fenomeen De Regenboogkussens!
http://www.regenboogkussens.nl
Dat is een groepje dames die op verzoek een kussen maken voor iemand die wel een beetje troost of steun kan gebruiken. Je vraagt een kussen aan voor een dierbare en geeft dan op waar diegene van houdt. Stel hij/zij houdt ernorm van koken of van Ajax of van de natuur. Dan worden er door 5 verschillende dames een lapje geborduurd met een afbeelding passend bij de opgegeven liefhebberijen. Die lapjes worden naar een andere dame gestuurd en die maakt er een prachtig kussen van.
Kijk en toen had ik mijn goede doel gevonden. Daar ben ik nu dus weer niet te lui voor! Het initiatief vind ik mooi, ik hou van borduren en kan daarbij heerlijk op mijn luie kont blijven zitten en toch iets goeds voor de mensheid doen. Ik heb me aangemeld en werd warm welkom geheten. En zo mocht ik een lapje maken voor Tineke. Ik ken Tineke natuurlijk niet persoonlijk, maar ze is dol op bloemen vertelde het inschrijfformulier, dus maakte ik een borduurtje van Viooltjes voor haar! Mijn eerste lapje is nu klaar en ik hoop maar dat het goed bevonden wordt en vooral dat Tineke het mooi vindt en dat ze een beetje troost kan halen uit dat kussen.Want ze heeft het echt niet makkelijk!
En ik hoop dan ook dat ik nog vele borduurtjes mag maken. Mocht je zelf iemand weten die wel een beetje troost kan gebruiken, kijk dan maar even op de site! En ja ik weet het, het is niet wereldschokkend, het zijn geen grootse daden, geen heldhaftige prestaties, geen levensgevaarlijke capriolen (al had ik me laatst wel lelijk in de vinger geprikt) en het is helemaal niets vergeleken bij wat andere mensen over hebben voor hun naasten, maar toch maak ik liever een borduurtje dan achter zo'n bed aan te racen!
Er zit een mus in de tuin! Nu is dat niet zo verwonderlijk want er huist een grote familie mus in mijn veels te grote kampefoeliestruik en als ze allemaal thuis zijn is het daar een drukte van belang. Maar deze mus is anders. Er staat namelijk een spiegel in de tuin. Na de verbouwing 3 jaar geleden is deze tegen een het barbequeplateautje aan gezet en daar om een of andere reden altijd blijven staan. Ik vind het wel lollig staan.
Toen ik gister thuis kwam om een uur of half zes wierp ik even een blik in de tuin en zag wat fladderen. Op het plateautje waren andere mussen aan het dineren en dochter en ik dachten dus dat deze mus ook een graantje mee wilde pikken en daarom steeds probeerde op het plateautje te vliegen. Dat moet toch niet zo moeilijk zijn voor een mus zou je denken. Het lukte steeds maar niet en wij dachten al dat het beestje gegrepen was door een kat en dus niet zo goed meer kon vliegen. Dochter naar buiten om de mus te redden. Maar die wilde niet gered worden en vloog weg toen hij haar zag. Gelukkig het beestje was dus helemaal niet gewond hij was gewoon verliefd. Op zijn eigen spiegelbeeld! Een minuut of 10 later zat hij er weer en maakte de mooiste dansjes voor de spiegel, deed de meest mooie pogingen kunstvliegen om zo de mus in de spiegel er te van overtuigen dat hij de ware was.
Toen het donker was en de spiegelmus nog steeds niet op zijn avances was ingegaan droop hij teleurgesteld af. Maar vanmorgen was hij er weer, opnieuw bezig met een grote verleidingspoging. Er moest gewoon gewerkt worden dus had ik helaas geen tijd om de hele dag naar een verliefde mus te kijken, maar toen ik vanavond thuiskwam was het eerste wat ik deed toch even in de tuin kijken. En waarempel, meneer mus was nog altijd onvermoeibaar bezig met zijn verleidingsdans!
De andere leden van de familie mus zaten dit verliefde gedoe met zijn allen te bekijken, gezeten op een rijtje in mijn seringenboom druk te kwetteren hoe deze mus zich belachelijk aan het maken was met een verleidingspoging voor een spiegel. Want na een hele dag had de schat nog niet door dat hij zich stond uit te sloven voor zijn spiegelbeeld. Dat had dus weer tot gevolg dat de andere mussen zaten te schuddebuiken van het lachen in mijn boom. Bijna donderde er nog eentje naar beneden omdat ze zo de slappe lach had. Hadden we alsnog bijna een gewonde mus gehad.
Meneer en mevrouw Merel die onder de seringenboom hun diner bij elkaar scharrelden dachten er het hunne van. Zwaar geirriteerd vroegen ze de familie mus of het wat zachter kon daar boven in de boom. Zij wilden namelijk rustig genieten van hun diner voor twee, ja?
Uiteindelijk kon Dollie de Duif het niet aanzien. Ze nam een sprongetje van de schutting en landde zachtjes naast meneer mus voor de spiegel. Die schrok zich het lazerus van die enorme vogel in de spiegel, staakte zijn verleidingsdans en draaide zich om naar Dollie. Die legde teder en beschermend haar sterke vleugel om de schouders van meneer mus en ik hoorde haar zeggen. Kijk eens goed jongen, wat zie je daar? Ja een mooie mus mevrouw. Ja zei Dollie is het een man of een vrouw? Nou zei de mus, het is een mooie man, ik val ook op mannen. Geeft niks zei Dollie, maar kijk eens goed. Is het geen volgzaam tiep? Doet hij niet precies wat jij doet? Ja, nu u het zegt, inderdaad. Je kijkt in een spiegel lieve schat, vertelde Dollie toen maar en ze legde hem uit wat dat is. Zwaar teleurgesteld droop de mus af en ging op een takje in de kamperfoeliestruik zitten. Ik zag nog net een traantje over zijn wangetje glijden. Ach ach en nu heb ik zo'n medelijden met hem en ik hoop maar dat hij een andere meneer mus vindt waar hij gezellig een nestje mee kan bouwen. Mocht u toevallig een alleenstaande herenmus tegenkomen die op zoek is naar een lekkere vent, stuur hem maar naar hier. Ga ik ondertussen even wat brood onder de seringenboom strooien. Als troost!
December 2012 kregen wij onder de kerstboom van onze lieve zoon een Bongo bon met daarin een diner voor twee! Hoe leuk is dat? Heel erg leuk. Al snel besloten manlief en ik dat wij deze bon gingen gebruiken met een hotelovernachting erbij. Zo geschiedde, een hotel werd geboekt het restaurant naar keuze werd gereserveerd. Op de ochtend van vertrek had het hart van manlief andere plannen. Die had geen zin in een uitje die ging liever naar de eerste harthulp in het AMC om daar gekoesterd te worden door de cardioloog en de verpleegkundige van dienst. En ook al gaf manlief steeds maar aan dat het toch echt veel gezelliger was om af te reizen naar Goes, het hart was eigenwijs en heeft een nacht liggen mokken in het AMC. Tja en manlief moest toen wel mee of hij wilde of niet. Dus ons weekendje weg ging niet door en de Bongobon ging weer in de kast. In november probeerden we het nog eens, maar of de duvel er mee speelde weer kwam er wat tussen en ging de Bongobon opnieuw in de kast.
Tot gisteren, want eind van deze maand zou hij niet meer geldig zijn en dat wilden we niet voorbij laten gaan. Het was tenslotte ons kerstkadootje. Een nachtje weg durfden we niet meer aan en dus boekten we een restaurant in ons geliefde Amsterdam. Het restaurant waar we de bon om konden zetten in lekker eten kenden we wel, op weg naar de metro waren we er al vaak langsgelopen en hadden menig blik naar binnen geworpen. Wat we dan zagen waren kleine tafels die heel dicht op elkaar stonden. Van buiten zag het er chique uit maar wel een beetje treurig. Zo op het oog werd er niet veel gelachen. Maar ja misschien doe je dat ook niet als je zo dicht tegen de buren aan zit.
Ik had er dus een beetje hard hoofd in, maar was van plan om er een leuke avond van te maken. En dat werd het. Want tjonge tjonge wat hebben wij lekker gegeten zeg. De bediening was uiterst vriendelijk en het warme brood met de gezouten boter wat op tafel kwam was goddelijk. De chardonnay was als een engeltje op je tong. Een goed begin dus. Wel jammer van die tafels die zo dicht op elkaar staan. Aan onze rechterkant zat een vriendelijk echtpaar gezellig te keuvelen. Deze mevrouw was slecht terbeen, liep met een kruk en moest vaak naar het toilet waardoor ze haar omvangrijke achterwerk (hoor wie het zegt) dan tussen de tafels door moest slingeren en ze dus steeds met haar billen zowat in mijn bord hing. Kijk en dat vind ik niet zo prettig, vreemde billen op mijn bord. Maar ach het mens kon er ook niks aan doen en vroeg steeds vriendelijk of ze erdoor mocht waardoor ik toch op tijd mijn bord kon verschuiven.
Aan de linkerkant zaten twee echtparen. Ze waren met zijn vieren uit eten.Van die uitgebluste types, met dure kleding en sieraden, maar die het niet echt gezellig met elkaar hadden. Waarom ga je dan uit eten denk ik dan. Een van de dames vroeg met snerpende stem of ik mijn tas op zij wilde zetten, zodat zij met haar grote platte schuiveschoppers achter de tafel kon plaats nemen. Toen mevrouw eenmaal geland was en haar tomatensapje voorzien was van een druppeltje tabasco kon het grote zwijgen beginnen. Er hing een geladen sfeertje op links zullen we maar zeggen. Nou dat was aan onze tafel helemaal niet het geval. Wij hadden het gewoon gezellig met ons kerstkadootje. De steaktartare met gefrituurde oesters smolt op je tong en deed verlangen naar meer. Het hoofdgerecht was schelvisfilet op een bedje van schorseneren met een zalf van pastinaak en waar vroeger onze kat zijn angoraneus nog op trok voor de voor hem speciaal gekookte schelvis, smulden wij van deze smaakcombinaties. Nomnomnom wat was dat allemaal lekker.
Op rechts werd ook smakelijk gegeten en genoten maar op links werd het almaar niet gezellig. Ik dacht nog die mensen hadden helemaal geen uiensoepje moeten bestellen, die hadden grote schalen met oesters (die wij regelmatig op andere tafels voorbij zagen komen) moeten laten aanrukken en met groot genot naar binnen moeten slurpen. Dan waren ze vast in romantischere sferen terecht gekomen dan nu het geval was, want die ene dame keek misprijzend naar de uiensoep van haar man en dacht waarschijnlijk, nou daar heb IK vannacht natuurlijk weer last van.
Wij besloten er nog een dessert tegen aan te gooien. Ik bedoel maar als er op links van je zoveel huwelijksellende zit moet je voor je eigen huwelijk wel je best blijven doen, want zo'n voorbeeld wil je niet volgen. Manlief wordt nu eenmaal erg gelukkig van een goede creme brulee en gelukkig hadden ze die op de kaart staan. Ik zag die man genieten terwijl ik van mijn kaasplankje genoot. De koffie met een versgebakken madeleine maakte ons culinaire kadootje af. En petje af voor dit restaurant die met zijn lekkere eten en de goede bediening voor een heerlijk avondje uit zorgde. En die dicht op elkaar staande tafeltjes? Nou je leert er nog eens wat van, vooral hoe je het later niet wil. En dus heb ik ten overstaan van dat "gezellige" viertal mijn man maar eens een dikke zoen gegeven. Tja ik had gefrituurde oesters!
Gisteren heb ik mijn belofte aan de viooltjes in het tuincentrum ingelost. Nu stonden er bakken en bakken vol viooltjes en allerhande ander lentespul maar dat kon ik allemaal helaas niet meenemen. Ik moest dus kiezen, niet alleen omdat het allemaal mee moest in de auto en het ook nog in onze tuin formaat postzegel moest passen, maar ook voor de portomonnee! Een mens kan tenslotte niet alles hebben. En ook al riepen ze allemaal om het hardst, kies mij, ik heb toch gekozen voor wat blauwpaarse met wit en geel en wat bosviooltjes in aubergine en geel. De oranje en de witte heb ik dit keer links laten liggen. Sorry maar jullie moeten maar een ander tuintje op gaan sieren. Aangezien het erg druk was in het tuincentrum zal dat vast wel lukken.
Ook heb ik nog wat madeliefjes en een mooie ranonkel in mijn kar geladen en ben ik ferm het tuincentrum weer uitgelopen, want anders was ik misschien alsnog overstag gegaan. Ik ken mezelf bij het zien van zoveel moois. Vanmiddag heb ik de grote viooltjes in de grote pot gezet en de rest verdeeld over de potten op mijn etagere. Een heerlijke middag in de tuin met de kop in de zon. De eerste was van het jaar hing zachtjes te wapperen, zo en zo al iets waar mijn gelukshormonen van gaan dansen en de mussen kwetterden vrolijk om mij heen. Helemaal niet bang of eenkennig werd er in de struik een flinke ruzie uitgevochten, de mussenveren vlogen in het rond en toen de gemoederen weer bedaard waren werd er gezellig een hapje gegeten. Ik had wel even vriendelijk verzocht om niet op mijn schone was te poepen en daar hebben ze zich keurig aan gehouden. De wittebloesemboom uit de tuin van de buren, twee huizen verderop, staat als een prachtig bruidsboeket te bloeien en de wind blies de blaadjes zachtjes in de tuin. Dit alles werd omlijst door het monotone geluid van de helicopter die boven de Arena hangt voor de wedstrijd Ajax-Cambuur. Kortom een middag om heerlijk te ontspannen en te genieten. Een mens heeft maar weinig nodig om een beetje gelukkig te zijn! En nu maar hopen dat Ajax wint.
Sinds ik bij een uitvaartorganisatie werk en dus beroepshalve nogal eens in een crematorium te vinden ben krijg ik vaak te horen: Nou dan eet jij zeker vaak cake! Of als ik de visite een plakje cake serveer; Zeker over! Nou dat is dus gelukkig niet het geval. Al kan ik niet ontkennen dat ik soms de lekkerste dingen proef. In Den Haag bijvoorbeeld hebben ze zulke lekkere bitterkoekjescake dat ik ernstig met de gedachte speel dat tezijnertijd mijn crematieplechtigheid daar maar moet plaatsvinden. Al heb ik daar zelf natuurlijk helemaal niks meer aan en denk ik dat ik mijn nabestaanden meer plezier doe met een bitterbal en een glaasje wijn of bier. Maar goed, laten we hopen dat dat nog lang niet zo ver is. Toch klopt het wel van die cake, want daar ben ik namelijk dol op en dat heeft helemaal niks te maken met mijn werk, maar met mijn oma Corrie.
Want mijn lieve oma Corrie was een ster in het bakken van cake, koekjes, appeltaart en haar boterkoek was zo lekker dat ik daar nog steeds niet af kan blijven. Er hoeft maar een goede boterkoek in de buurt te zijn en ik ben al om. Ik ruik hem van een kilometer afstand en hij blijft me dan zachtjes roepen. Toevallig hadden ze deze week in Rotterdam een niet te versmade boterkoek, toen ik daar voor sollicitatiegesprekken was! Nomnomnom!
Oma Corrie woonde bij ons en zij was het dan ook die aan de wieg stond van mijn bakliefhebberij. Elke donderdagavond was het vaste prik dat er iets lekkers gebakken werd bij ons thuis. Dat vond ik de gezelligste avond van de week. Eerst was er het ritueel van de haren wassen en moest mijn moeder de krulspelden bij oma inzetten. Oma was niet zo'n klein beetje ijdel! Terwijl haar haren in de krullers droogden ging oma de keuken in om iets lekkers te bakken. Achteraf hoorde ik van mijn moeder dat zij dat de meest vervelende avonden vond, altijd dat gedoe met die krulspelden en de rotzooi in de keuken op de koop toe. Ik niet, ik vond het heerlijk. Teneerste had mijn moeder het druk, dus lette ze minder op waardoor ik de mazzel had dat mijn bedtijd nog wel eens verschoven werd. Voor een kind dat nooit kon slapen was dat natuurlijk zeer welkom. Ten tweede mocht ik oma helpen bij het bakken. En dat was me toch een partij leuk! Er waren nog geen pakjes en zakjes dus alle ingredienten moesten eerst netjes afgewogen worden en dat mocht ik dan doen onder toeziend oog van oma. Zo heb ik van alles leren bakken. Het allerleukste was natuurlijk de beslagkom uitlikken en ook als het baksel gaar uit de oven kwam en we alvast een stukje mochten proeven.
Oma is er allang niet meer, maar als ik nu zelf aan het bakken ben dan zit ze in gedachten altijd naast me op het aanrecht en helpt me. Ik geloof er dan ook heilig in dat zij het is die ervoor zorgt dat er nooit iets mislukt!
Laatst stond er een recept van Rudoph voor de ultieme cake in een kooktijdschrift. Ik las dat door en dacht an me hoela Rudolph dit is helemaal niet jouw ultieme recept, dit is mooi het recept van oma Corrie. Die leerde mij al dat een cake bakken een kwestie is van gelijke hoeveelheden. Op elk ei wat je gebruikt neem je 50 gram suiker, 50 gram bakmeel en 50 gram boter! En nu staat er, terwijl ik dit schrijf een cake in de oven. Een marmercake. Ook van oma geleerd.
Hier is het recept:
200 gram roomboter
200 gram zelfrijzend bakmeel
200 gram suiker
4 eieren
1 zakje vanillesuiker
1 eetlepel cacao
snufje zout
Zorg dat alle ingredienten op kamertemperatuur zijn. Roer dan de boter met de (vanille) suiker tot een romig gladde substantie. Voeg een ei toe en roer net zo lang totdat alle ei in het deeg is opgenomen. Doe dat precies zo met ei nummer 2, 3 en 4. Zeef de helft van het bakmeel boven de kom met het boter-suiker-ei-mengsel en roer de bloem er snel door. Herhaal dit nogmaals met de andere helft van de bloem. Roer tot slot een snufje zout door het beslag. Doe 1/3 van het beslag in een andere kom. Zeef de cacao er boven en roer de cacao door het beslag. Vet een kleine cake vorm in en leg op de bodem een stuk bakpapier! Verwarm de oven voor op 155 graden. (geen hetelucht) Doe de helft van het witte beslag in de vorm en strijk uit. Doe daar boven op het chocolade beslag en dek af met de rest van het witte beslag. Neem nu een sate prikker en maak van boven tot onder schrijfbewegingen in het beslag. De bedoeling is dat het chocoladebeslag mooie krullen maakt in je cake. Strijk met de bolle kant van een natte lepel het beslag glad en schuif de cake in de oven. Bak de cake in ongeveer 60 minuten gaar. Doe de oven uit en laat hem daarin een half uurtje staan. Haal hem daarna uit de oven en laat hem verder afkoelen. Stort hem tot slot op een bord. Nodig je familie uit en zeg dat je liever nu cake met ze eet dan op een uitvaart!
