Koningsdag

Elk jaar is het weer raak, zit ik weer snotterend voor de TV, omdat er weer een kind is dat me de tranen in de ogen doet schieten. 22 jaar geleden was het een jochie, helemaal alleen in het Vondelpark met zijn fluit. Hij had niks verdiend, want zo vertelde hij aan de reporter, hij was zijn pet vergeten en dus konden de mensen hem geen centjes geven. Waar zijn je papa en mama dan? Thuis, die komen mij vanmiddag weer halen, en hij keek de reporter met zijn grote blauwe ogen trouwhartig aan en haalde zijn schoudertjes op. Zo zielig vond ik dat, zo'n kind van amper 5, door pa en ma gedumpt in het Vondelpark en dan ook nog eens voor niks hebben staan fluiten omdat hij zijn pet vergeten was! Ik zag dat jochie toen en de berusting in zijn houding dat het nu eenmaal jammer was van zoveel gefluit voor noppes en de tranen stroomden me langs de wangen. Wat waren dat voor ouders? Het was een paar weken voor onze trouwdag en ik nam me heftig voor om, mochten wij ooit kinderen krijgen, ze nooit met Koninginnedag in het Vondelpark te dumpen met een hun fluit en zonder pet! Gelukkig bleek later dan ook dat onze kinderen geen enkel talent voor blokfluit spelen hebben meegekregen en dat was vast niet voor niets!

Nog elk jaar moet ik even aan dat jongetje denken, wat nu natuurlijk een volwassen vent is en dat koninginnedagavontuur waarschijnlijk allang vergeten is. Of misschien ook niet. Is dat jochie jarenlang in therapie geweest om deze akelige ervaring een plekje te geven. Ik zal het nooit weten.

Gisteren zat ik dus goedgehumeurd naar de feestelijkheden te kijken in Amstelveen. Daar zat een jochie met een veels te  grote koksmuts, een beetje scheef op zijn Downhoofdje op een bankje terwijl de kindertjes uit zijn klas met een enthousiaste juf fijn iets aan het koken waren. De manier hoe dat jochie in de camera keek, zo helemaal alleen op zijn bankje, deed de ogen al weer vochtig worden. Een watje ben ik! En toch het zou verboden moeten worden, die beelden van allenige jongetjes op Koningsdag!