maandag 19 mei 2014

De Bril

Het verval komt met de jaren! Dat weet iedereen! Alleen als je nog jong bent dan wuif je dat weg met het idee dat jij nog lang niet aan de beurt bent. Op een gegeven moment gaan je wangen een beetje hangen, er moet zo'n klein leesbrilletje komen van de Hema, je krijgt een plooirokje boven je lip en zwaaien in een truitje met blote armen kun je maar beter niet meer doen, want de bleke kipfilets vliegen je om de oren. Soms zie je foto's van 20 jaar geleden en je denkt, mensenkinderen wat zat ik toen te zeuren, was ik nog maar zoals toen! Maar helaas niks aan te doen, je schoonheid verlept (als je die al had) en je wordt nooit meer nagefloten op straat, tenzij je rok per abuis in je onderbroek is gestopt na een toiletbezoek en je dus compleet voor joker loopt. Ja dan wordt er nog naar je gefloten. Anders niet, daarvoor zijn de meewarige blikken in de plaats gekomen. 

Zeker als je bijvoorbeeld net een lekker ijsje naar binnen werkt, dan voel je de blikken branden. Kijk dat dikke mens eens vreten van dr ijsje! Ze mocht wel eens wat afvallen. Maar oh wee als je op een verjaardag verkondigt: Nee ik hoef geen taart. Dan krijg je geen meewarige blikken, maar boze blikken. Die taart is speciaal voor jou gebakken en ben je gek, jij bent helemaal niet dik. Nee ach gewoon een beetje stevig, maar zo'n stukkie taart kun jij heus echt hebben hoor. En zo blijft het tobben. 

Zo'n 50 jaar geleden kocht mijn uit de Amsterdamse Jordaan afkomstige overgrootmoeder gewoon een jasschort maat xxl, liet haar leesbrilletje aan een ketting immer rusten op haar pronte boezem en niemand die er wat van vond. Maar dat kan tegenwoordig niet meer, we moeten er altijd tiptop uitzien. Haartjes in de verf, nageltjes gelakt, blouses gestreken en de schoenen gepoetst. En een keurig make-upje voor een frisse uitstraling. We gaan echt niet toegeven dat we geen twintig meer zijn.

Oma_opa plaatjes

En toch soms moet het. Met pijn in het hart kon ik niet meer ontkennen dat een leesbril alleen niet meer genoeg was. Vorig jaar bracht de vriendelijke dame van de brillenwinkel de boodschap al heel voorzichtig. U (ja ze zeggen allemaal u tegenwoordig) kunt natuurlijk al een multifocale bril aanschaffen, maar het hoeft nog niet. Handig schoof ze diverse glaasjes in een raar montuurtje en mensenkinderen wat werd het helder in de verte! Maar had ze net niet gezegd; het hoeft nog niet? Nee we zijn nog even lekker ijdel, nog niet de hele dag met die bril op de kop. Toch maar weer een kekke leesbril met wat sterkere glazen. En toen begon het gedonder weer. Sollicitatiegesprekken; kandidaat aankijken, bril af, iets opzoeken in de brief en cv, bril op! Met de leesbril nog op mijn snufferd even snel een printje uit de printer halen, ondertussen bijna mijn nek breken. Op school staren naar het bord  met de bril op, lezen in mijn boek, hup de bril weer af. s'Avonds met een boek voor de tv van het zelfde laken een pak!

En zo werd ik langzaam klaargestoomd voor het echte werk. Er moest een bril komen waar ik mee in de verte kon kijken en waar ik mee kon lezen. Dus toch maar naar de brillenwinkel. Dezelfde aardige dame van vorig jaar zei na de oogmeting heel lief, ik denk dat het nu toch wel tijd wordt mevrouw. Slik slik. Maar goed als we er dan toch aan moeten geloven dan ook een leuk montuurtje. Ik wou wel weer een kekke zwarte, net als de leesbril. Dat vond manlief niet zo'n goed idee. De hele dag tegen het uiterlijk van een pinnige schooljuf aankijken zag hij niet zo zitten. Enfin, na 100 monturen te hebben gepast (een mens neemt zo'n besluit niet lichtvaardig dus er moet wel wat fatsoenlijks op de kop) kwam er dan toch een montuur voorbij die lekker zat en ook nog goed stond.

Vrijdag kon ik hem ophalen en  oh oh wat is het wennen! Zeker de wereld is glashelder en dat is mooi, maar ik ben al bijna drie keer van de trap gestuiterd en al bijna een keer overreden omdat ik door het verkeerde deel van de bril keek. Ik zet hem af zodra ik opsta van mijn bureau om naar de printer te lopen. (Nu wel dus) en twijfelde vanmiddag in de sportschool. Met of zonder bril? Uiteindelijk maar zonder, was toch wat prettiger. Van mijn dochter moet ik mijn ogen anders opmaken, anders zie je niks van mijn mooie nieuwe oogschaduw. Kan ik daar weer mee zitten hannesen. Nee het valt niet meer te ontkennen, die middelbare leeftijd. Maar in een jasschort maat xxl zul je mij niet zien! Er zijn grenzen!



dinsdag 13 mei 2014

Examenstress en pubers in de tuin

Het is me wat, heb je vijf jaar lang je stinkende best gedaan, omdat je toch heel graag de Havo wilde doen en dan is nu de examentijd aangebroken. Mijn kleine grote, meisje, ach wat ben ik trots op haar! Als ze dit leest wordt ze woest, want klein is ze helemaal niet, ze steekt sinds een paar jaar een paar centimeter boven mij uit en ze zal het niet nalaten me daar fijntjes op te wijzen als het haar uitkomt! Zeggen dat ik trots op haar ben, mag ook al niet. Belachelijk. Tja ze is nog steeds een puber!

Vandaag is de examentijd voor haar echt begonnen en waar zoon er twee jaar geleden makkelijk en zonder stress doorheen liep en uiteindelijk met de hakken over de sloot zijn diploma haalde, heeft zij er alles aangedaan om goed voor de dag te komen. Een groter verschil tussen twee kinderen, toch echt van dezelfde ouders, kan er dan ook niet zijn. 

Het voordeel van deze periode is dat je als moeder weer eens echt nodig bent! Dat gebeurt niet zo vaak meer, meestal regelt ze het zelf. Komt ze wel met gezellige verhalen thuis en doen we leuke dingen, maar nu moet er peptalk gegeven worden. Nou en al zeg ik het zelf, daar ben ik best goed in! Ik pep wat af de laatste weken, al moet je daar ook mee uitkijken want teveel werkt misschien wel averechts. Gelukkig zijn er ook dingen waar we samen even van kunnen genieten. Bijvoorbeeld de pubers in de tuin.

De mussenkolonie die gewoonlijk huishoudt in mijn kamperfoeliestruik heeft namelijk een paar weken geleden flinke gezinsuitbreiding gekregen. Inmiddels hebben de jonkies vliegles gehad van pa en ma mus en het scharrelt nu allemaal heel genoegelijk door mijn tuin. De pubers voetballen een beetje met de oude rozebottels die vorige week bruut door de storm van de roos zijn geslagen. Ze doen een poging om aan de pindakorfjes te hangen, dat lukt nog niet erg en dan kukelen ze al heftig fladderend naar beneden om in een zacht bedje van afgevallen seringenblaadjes te vallen. Verder maken ze een hoop herrie, zoals pubers dat nu eenmaal kunnen. Geeft niks, is gezellig.

Pa en ma mus vliegen zich het heen en weer om al dat kroost van lekkere wurmen of andere maaltjes te voorzien en zien er afgepeigerd uit. Het is natuurlijk ook geen doen om voor zo'n kinderschare steeds maar weer op zoek te gaan en elk vliegje eerlijk te verdelen over al die hongerige snaveltjes. 

Dochter en ik waren vanmiddag getuige van een aandoenlijk schouwspel. Alle mussenpubers waren door pa en ma netjes op een rijtje gezet op een tak in de seringenboom en werden ernstig toegesproken door ma. Op een teken van ma vlogen ze allemaal gelijk op en landden in mijn grote rozenstruik. Die zit helaas weer vol luizen. Tot onze grote verbazing kregen de pubers les in luizen eten! Ze kregen allemaal een blaadje toegewezen, pa en ma deden het voor en de kleintjes deden het na. Het ene pubertje deed zijn snaveltje aan de verkeerde kant en werd streng terecht gewezen. En zo zaten al die donzige puberballetjes te smikkelen van luizen. Een win win situatie want zij hebben wat lekkers en ik kom van mijn luizen af. Na de maaltijd mochten ze nog even spelen en daarna gingen ze stuk voor stuk in bad in het oude diepe bord wat ik daar speciaal voor de vogels heb neergezet. Met lieve kleine schone pyjamaatjes aan en gepoetste snaveltjes zaten ze even later weer in de seringenboom waar ze een verhaaltje voorgelezen kregen. Een voor een werden ze naar bed gebracht in de kamperfoeliestruik. We hoorden nog wat gekwetter en even later was het helemaal stil. Ach zo schattig verzuchtte dochter, al dat vogelgedoe aanschouwen helpt enorm tegen examenstress.
 
Ma Mus kwam met dikke wallen onder haar ogen even op de vensterbank zitten om een praatje te maken en een beetje bij te tanken.  Ze vroeg of wij niet een goed adresje hadden van een botoxkliniekje. Die pubers matten haar af en ze vertelde nog een paar weken en dan gaan ze het huis uit! Maar ze moeten eerst vlieg-examen doen! Heb ik daar weer stress van, zuchtte ze! Het is ook overal hetzelfde!

donderdag 1 mei 2014

Pesten

Gisteren is mijn tweede regenboogborduurtje op de post gegaan naar degene die van de vijf borduurtjes een heel mooi kussenhoes maakt.

Dit keer was mijn borduurtje bestemd voor een meisje van 13. Een meisje dat op de lagere school vreselijk gepest is en nu een nieuwe start gaat maken, of al gemaakt heeft dit schooljaar op het voortgezet onderwijs. Het kussen is aangevraagd door haar moeder die haar dochter een hart onder de riem wilde steken en haar vooral zelfverzekerdheid en vertrouwen mee wil geven.

Toen ik het verhaal van de moeder las werd ik even teruggeworpen in de tijd. Ook ik was op de lagere school regelmatig het slachtoffer. Ik kan me dus goed indenken hoe dit meisje zich moet voelen. Het was vaak hetzelfde groepje jongens die het dan leuk vonden om je in een hoek te gooien, je te stompen en te meppen, maar altijd zo dat de meesters en de juffen het niet zagen. En ik was een bange poeperd die niks terug durfde te doen. Een keer ben ik zo boos geworden dat ik een van die pestkoppen het hele schoolplein over gesleurd heb en hem de klappen gaf die ik normaal van hem kreeg. Natuurlijk zag onze meester dit wel, waarom zag hij het nooit als het andersom was, en moesten we allebei naar binnen om strafwerk te schrijven. Dat heb ik met plezier gedaan! Want wat gaf het een goed gevoel dat ik nu eens niet op mijn kop liet zitten, maar van me afbeet. De betreffende jongen liet me daarna met rust en ook zijn kornuiten hielden zich voortaan koest. Ik heb er geen trauma van overgehouden, maar het heeft wel wat met me gedaan. 

Daarom heb ik voor dit meisje een blauwe vlinder (blauw is haar lievelingskleur) gemaakt en in elk kruisje heb ik kracht en vertrouwen gestopt. Ik hoop dat iedere keer dat ze naar haar kussen zal kijken ze daar een beetje krachtiger en sterker van wordt en zo wat meer zelfvertrouwen krijgt. 



Het is toch eigenlijk te gek voor woorden dat er nog steeds kinderen zijn die zo gepest worden dat de rest van hun leven daardoor wordt beinvloed! Het gebeurt niet alleen op scholen, maar ook in bedrijven en zelfs in bejaardenhuizen zitten er mensen die hun plezier halen uit het vergallen van andermans leven. Schandalig toch?