maandag 27 oktober 2014

Financiele problemen :-)

Vrijdag kwam ik na gedane arbeid tevreden het huis binnenvallen om aan het weekend te beginnen. Altijd een fijn moment, je hebt je best weer gedaan de afgelopen week en nu is het lekker weekend. Manlief zou voor het eten zorgen, had ook het huis gedaan (ja die man verdient een lintje), het kroost was thuis, ik had zin in het weekend! Totdat 1 der gezinsleden riep heeft er iemand even een twee euromuntstuk voor mij. Ik deed een greep in mijn tas op zoek naar de vertrouwde grote huishoudportomonnee en ......... greep mis!

Nu heb ik deze tas op het vliegveld in Portugal gekocht afgelopen zomer en hij en ik zijn, ondanks zijn mooie uiterlijk, nog steeds niet altijd even dikke vriendjes. Er zitten twee grote vakken in met daartussen een middenvak. En alle rotzooi heeft de neiging om als ik even niet kijk stiekem over te lopen naar het andere vak. Ik zoek me vaak een rotje naar mijn spullen. Dan moet ik alle rotzooi uit de tas halen om dan ergens diep onder in de spelonken het gezochte stuk uiteindelijk op te kunnen vissen. Dat is heel erg onhandig. Ik doe nu soms precies hetzelfde als mijn moeder, dat paniekerige gegraai in zo'n tas en het ergste is nog als ik dat haar zag doen, ik me er altijd aan ergerde. Ik doe nu precies hetzelfde. Mam, met het schaamrood op de kaken biedt ik je met terugwerkende kracht mijn excuses aan voor al mijn ongeduld en ge-erger! 
Lastig is natuurlijk dat die tas, van Portugese afkomst, geen Nederlands verstaat dus ik kan schelden en tieren wat ik wil, hij verstaat me toch niet en gaat dus rustig door met het verstoppen van mijn spullen. Wat jammer is want hij ziet er perfect uit! Uiterlijk kan soms dus echt bedriegen.

Ik was er dus van overtuigd dat mijn tas de portomonnee weer eens had verstopt en kieperde hem om op de keukentafel (mooie gelegenheid om meteen eens wat weg te gooien) maar ook toen hij echt helemaal leeg was, nog steeds geen portomonnee te bekennen. Ook geen oplaadsnoertje van mijn telefoon trouwens. S'middags had ik hem nog gebruikt om in de kantine mijn karnemelkje en mijn groentensoepje af te rekenen, maar waar had ik het kreng gelaten? Toen ik wegging was mijn bureau helemaal leeg. (wij moeten elke avond ons bureau leegmaken en alle werkspullen in de kast doen) dus ik had hem niet laten liggen. Hoogstwaarschijnlijk had ik hem dus met mijn werkspullen achter slot en grendel gelegd. Helemaal zeker wist ik dat natuurlijk niet, voor hetzelfde geld was hij per abuis in de prullebak belandt. Wat een dilemma! 

In het weekend is het hoofdkantoor gesloten dus er zat niets anders op om te wachten tot vandaag. Het leek me iets te veel gedoe om daar te gaan lopen inbreken, daar ben ik een te bange poeperd voor en bovendien had ik geen tijd want ik moest zaterdag naar de kapper voor groot onderhoud. Maar hoe ging ik die kapper betalen, want al mijn betaalpasjes zitten in mijn portomonnee. Gelukkig was manlief bereid om mij bij de kapper op te pikken en te pinnen! Dat voelde wel even gek. 100 jaar geleden was het natuurlijk heel gewoon dat er voor je betaald werd als vrouw, of kreeg je je afgepaste huishoudgeld, maar dat stadium zijn we gelukkig voorbij. En zo ging het het hele weekend, bij alle boodschappen moest manlief de knip trekken!

Zoals altijd werd het snel weer maandag en zo kwam het dat ik vanmorgen extra vroeg mijn bed uit klom om naar kantoor te vertrekken. De lieve schoonmaakdames die ons pand proper houden zijn er altijd vroeg bij en ik wilde voorkomen dat als ik aan kwam kakken alle prullebakken al geleegd waren en de zakken in de container op het parkeerterrein waren gegooid. Ik zag mezelf al ondersteboven hangen met de benen in de lucht om mijn trouwe knip uit het afval te vissen terwijl zo'n 100 collega's voor de ramen toekijken en zich het schompes lachen om mijn rare escapades! Nee dan maar vroeg uit de veren. Zo kwam het dat ik al om 7.15 uur het pand betrad en me als eerste naar de kast begaf. En ja wel hoor, daar lag mijn trouwe knip, samen met het oplaadsnoertje van mijn telefoon! Het werd een gelukkig weerzien, daarop de vroege morgen in Almere!

zaterdag 25 oktober 2014

Linke Soep

Als een mens iets moet doen wat eigenlijk misschien niet zo heel handig is, bijvoorbeeld een raam lappen op de vierde verdieping terwijl je in de raamsponning staat, noemen we zo'n situatie vaak linke soep.

Ook als je op een provinciale weg rijdt en een tegenligger aan de overzijde zijn voorganger gaat inhalen en net voordat zo'n auto dan tegen je aan lijkt te gaan botsen weer op zijn eigen weghelft terecht komt, dan kijk je mekaar aan en je zucht van opluchting, nou dat was linke soep.

Ander voorbeeld van zeer linke soep is een glazen pot met tomatensaus die van je aanrecht valt en dreigt in scherven uiteen te spatten op je plavuizen waardoor de rode saus je pas gesopte witte keukenkastjes zal besmeuren. Voor dat de pot dan de grond raakt kun je hem opvangen met je bepantoffelde voet waardoor de pot toch zachtjes landt en keurig helemaal in takt op de grond nog een ietsjes narolt. Je loopt dan wel een week met een blauwe teen, maar je hoeft niet uren je keuken te ontdoen van al die vieze derrie dus een kniesoor die op die blauwe teen let. Ik kan nog veel meer van dit soort situaties bedenken en weet dat iedereen eigenlijk wel zijn eigen linke soep situatie heeft.

Toen een collega van mij onlangs dan ook vertelde dat ze iets van linke soep ging eten dacht ik dus dat ze het had over schaaldieren of zo waar je het geluk bij moest hebben dat die beestjes gezond van lijf en leden waren en haar niet met een forse voedselvergiftiging zouden opzadelen. Echt linke soep leek mij dat. 
Dat bleek dus helemaal niet het geval te zijn, ze had het over echte linke soep. Zelf gekookt in een pannetje met balletjes en vermecelli. Toen ik haar nogal glazig aanstaarde en duidelijk niet overtuigd was belde ze haar echtgenoot die stante pede het recept aan mij door mailde. De ingredienten lijst bevatte geen rare dingen dus ik dorst het wel aan om die soep te maken. Thuis zei ik niks, want ik ken mijn pappenheimers, als ik had gezegd we eten linke soep dan hadden ze hun neus opgetrokken en mijn kostelijke soepje niet eens geproefd. En kostelijk dat was het. Nu eten wij dus geregeld linke soep! Ik heb het oorspronkelijke recept ietsiepietsie aangepast. Hier is het:

1 liter groenten- of runderbouillon (van een blokje of zelf gemaakt)
1 ui, grof gesnipperd
1 rode paprika in stukken
2 tenen knoflook in plakjes
1 blik tomatenstukjes 400 ml
half bosje peterselie
200 gram runderhakt 
2 el paneermeel
1 tl djinten
handje vermecelli
peper en zout
1 el olijfolie

Fruit in een soeppan met dikke bodem de ui met de knoflook zachtjes glazig. Voeg de paprika toe en bak even mee. Doe de tomatenstukjes erbij, schep even om en laat op zacht vuur met de deksel op de pan een half uurtje zachtjes stoven. Meng het gehakt met de paneermeel, voeg wat zout en flink peper toe en draai er balletjes van. Laat na het half uur het tomaten/paprika mengsel wat afkoelen. (als je een wat dikkere soep wilt kun je de laatste 5 minuten nog een eetlepel bloem mee bakken) Snijdt de peterselie grof en doe dit bij de tomaten/paprika samen met de djinten en pureer dit mengsel met de staafmixer of in een blender. Voeg de bouillon toe en breng aan de kook. Doe de gehaktballetjes in de soep en laat gaar koken. Knijp de vermecelli fijn boven de pan, altijd een leuk momentje dat geknisper tussen je vingers, en laat de soep nog een kwartiertje sudderen. Breng op smaak met peper en zout. Als je van wat meer pit houdt kun je ook een rood pepertje mee stoven en pureren of een schepje sambal toevoegen.

Lekker op een frisse herfstdag met een stokbroodje en groene tapenade erbij. Pas als alles schoon op is aan je huisgenoten/gasten vertellen dat dit nu linke soep was! Uiteindelijk gaan ze er zelf om vragen!








woensdag 15 oktober 2014

Kunst

Na het behalen van haar Havo diploma is dochterlief half augustus gestart op het VWO. Ze moest daarvoor nog een vak extra kiezen en dat werd het vak kunst! Leuk dacht ik, eindelijk eens iemand in dit gezin die dan met mij mee wil naar een museum. Toen ze klein waren gingen we iedere herfstvakantie naar een museum met het kroost en ze hadden dan ook inspraak in de keuze voor een museum. Zo hebben we een paar keer het kinderboekenmuseum in Den Haag bezocht. Dat vond ik zelf ook erg leuk omdat ik daar menig goede vriend  (lees kinderboek) uit mijn jeugd terugvond. Het spoorweg, scheepvaart-, rijksmuseum en nog veel meer kwamen aan bod. Toen ze ouder werden ging die traditie helaas verloren. In het buitenland wil manlief graag met me mee, maar hier is hij daar niet zo erg voor te porren. Jammer, maar niks aan te doen. Gelukkig waren hier in Amsterdam alle grote musea gesloten de afgelopen jaren wegens grote verbouwingen dus was het allemaal niet zo erg. 

En toen kwam het vak Kunst. En zo geschiedde dat dochter vorige week riep, zullen wij gezellig samen naar het Rijksmuseum mam? Want ik moet daar het schilderij "Zielenvisserij" gaan bekijken voor mijn toets volgende week. Dat vond deze mam een uitermate strak plan en dus namen wij vanmiddag de metro en de tram en begaven wij ons naar het Rijksmuseum!

Ik heb een heerlijke middag gehad. Het was al een feest om naast mijn eigen mooie kind door dat prachtige gebouw te lopen en al dat moois te bekijken. Daarnaast viel ik regelmatig om van verbazing, want ik kreeg uitleg van mijn dochter in welke stijlen de schilderijen waren geschilderd en het hoe en het waarom. Niet te geloven dat mijn bloedeigen kind dit allemaal weet. 


         
 
We stonden daar samen voor het schilderij wat ze moest bestuderen voor haar toets en ze wees me op allerlei details. Ik stond daar zo maar ontzettend trots te zijn daar voor al die zieltjes. Van de zieltjes gingen we nog even langs De Nachtwacht en we dwaalden door de eregalerij en we zijn naar de bruidsmode tentoonstelling geweest. Samen hebben we genoten van de zilveren miniaturen die ik samen met het glaswerk eigenlijk het mooiste vind. Ze wilde perse naar de poppenhuizen en net als zo'n 12 jaar geleden stond ze er met haar neus boven op met het verschil dat ik haar nu niet meer op hoefde te tillen om al het moois in de poppenhuizen te kunnen bekijken. 

Ook leuk van zo'n museum bezoek is het mensen kijken. Mensen van heinde en verre. Chique Francaises, robuuste Duitsers, enthousiaste Japanners, lamlendige Italiaanse scholieren, vanalles kwamen we tegen. Het leukste was nog wel een oud stel dat toen dochter en ik in het restaurant een kopje thee gingen drinken achter ons zat. Hij met een ouderwetse spijkerbroek, dikke wollen sokken en een ietwat verwassen en vervilte trui en een mooi verweerd oud hoofd. Zij met lachrimpeltjes om haar mond, vriendelijke blauwe ogen, stevige stappers en ook zo'n ouderwetse spijkerbroek. Samen zaten ze te genieten van een kopje thee met een taartje. Druk in gesprek over wat ze allemaal al gezien hadden. Ik schat aan het dialect te horen dat ze uit het oosten van het land kwamen. Samen een dagje uit naar Amsterdam. Later die middag zag ik ze hand in hand staan en intens genieten van de aanblik van een groot schilderij. Zij verstonden de "kunst" om samen te genieten! Zo mooi om te zien. Ik kreeg er zomaar eventjes een brok van in mijn keel. 

Moe maar voldaan kwamen we thuis, dochter en ik. Na het eten ging ze naar boven om de indrukken van de Zielenvisserij alvast op papier te zetten voor de toets. Ik keek eens in mijn eigen zieltje en voelde me zo rijk!

zondag 12 oktober 2014

Verspilling

Elke werkdag stap ik zo rond half acht in de auto om naar mijn werk te gaan. Tijdens dat 20 minuten durende ritje luister ik graag naar de Heer Ontwaakt op radio 2. Met een beetje geluk hoor ik dan even na half acht de soulplaat en voor ik het weet rijd ik de parkeerplaats bij het werk al weer op. Alleen als ik s'morgens direct naar een vestiging mag dan kan ik wat langer naar de "ideale man in de morgen" luisteren. Een gezellig begin van de dag! Nu las ik gisteren op twitter dat Sander de Heer mee gaat doen aan de uitdaging van het Voedingscentrum en Pierre Wind om minder voedsel te gaan verspillen! De ideale man in de morgen gaat mij en natuurlijk zijn andere luisteraars op de hoogte houden van zijn actie. Ik hoop wel net in mijn 20 minuten, maar ach anders volg ik hem gewoon op facebook.

Zo'n actie zet een mens aan het denken. Hoe doe ik dat eigenlijk zelf met voedsel verspillen. Ik heb toch een gedegen opvoeding gehad van mijn moeder die ons leerde dat je voedsel niet zo maar weggooit. Dat is zonde. Eerlijk is eerlijk ik doe dat ook niet vaak. Of liever gezegd deed dat niet vaak. Ik was namelijk mijn eigen kliko. Ik at alles op! Dat blijft natuurlijk niet zonder gevolgen. Al dat "zonde om weg te gooien" eten is zo blij dat het uiteindelijk toch niet in de kliko verdwijnt dat het uit pure dankbaarheid voor altijd bij je wil blijven en het nestelt zich gezellig op je heupen, je achterwerk, buik en bovenbenen. En probeer het dan nog maar eens weg te krijgen. Gaat niet lukken niet. Althans mij niet. Ik ben daar een ongelooflijke slapjanus in en al is het een poosje gelukt om wat minder van dat extra gewicht mee te zeulen, ik hoef maar even uit de band te springen of ze zijn weer terug. 

Eigenlijk is het best zonde om al die restjes en kliekjes maar in je eigen lijf te kieperen en dat dus als kliko te gebruiken. Ik heb er zelf uiteindelijk het meeste last van en die restjes zouden het ook best gezellig hebben in de grote groene kliko die de gemeente elke week zo trouw komt legen. 

Het is dan ook een nobel streven van het Voedingscentrum waar ik vaak een haat/liefde verhouding mee heb. Aan de ene kant helpen ze mij door hun eetmeter ter beschikking te stellen en als ik dat maar trouw genoeg invul dan vertellen ze mij of ik het die dag netjes heb gedaan met de calorietjes, de verschillende soorten vetjes, eiwitjes en vitamientjes. Jammer is het wel dat zij niet erg met hun tijd mee gaan en al snel hun rode vingertje heffen als je wat meer eiwitten hebt gegeten en sip kijken als je wat minder koolhydraten naar binnen hebt gewerkt. Dat is een beetje jammer omdat de trend in voedselland nu toch wat neigt naar wat minder koolhydraten en wat meer eiwitten. Ook jammer is het dat het Voedingscentrum nogal gesponsord wordt door grote voedingsindustrieen en dat je daardoor toch wel het gevoel krijgt van het Voedingscentrum dat je echt beter die vreselijke gore margarine (chemiser en viezer bestaat er niet) kunt eten dan een fijn likje roomboter op je brood. Uiteindelijk moet een mens toch zelf haar keuzes maken en denk ik niet dat ik heel erg gelukkig wordt van alleen maar wortels en zes boterhammen met margarine. 

Ze hebben bij dat voedingscentrum natuurlijk wel gelijk dat er veel te veel voedsel verspilt wordt. De ene kant van de wereld hebben ze niet te eten en aan de andere kant hebben we zoveel dat kostelijk eten wordt weggegooid. Dat kan best anders. Ook hier in huis. Nu maak ik al jaren elke vrijdag een weekmenuutje en koop daarop mijn boodschappen in, maar er komt zo af en toe maar iemand onverwachts meeeten dus kan ik eigenlijk best wat kleinere porties koken. Dus ook minder inkopen! Dat scheelt al weer restjes. Als ik toch restjes heb, dan ga ik ze invriezen en hebben we eens per zoveel tijd een restjes dag. Scheelt weer tijd om te koken en die tijd kan ik dan weer doorbrengen in  de sportschool! Dat zou je een win-win situatie kunnen noemen, ware het niet dat het plan natuurlijk nog wel even uitgevoerd moet worden. Dat laatste, met name mezelf niet meer als kliko beschouwen, is nog wel een dingetje. Maar ik ga mijn best doen en laat me graag inspireren door de ideale man in de morgen en zijn mentor meneer Wind. Dan ga ik nu even een restje perencake wegwerken, want dat weggooien, dat is zonde! :-)

dinsdag 7 oktober 2014

Troosteten!

Ik vind het helemaal niet erg om vaak in een crematorium te komen. Tenminste als dat voor mijn werk is, want dan ben ik daar vaak achter de schermen aan het werk en na afloop tuf ik in mijn autootje tevreden na gedane arbeid, naar huis.

Als je zoals wij een week of 7 geleden afscheid moet nemen in een crematorium van een lieve oom die ernstig ziek was en helemaal niet zo oud is geworden en vanmorgen in dat zelfde crematorium afscheid moet nemen van zijn vrouw, die ook ernstig ziek was en ook helemaal niet zo oud is geworden, dan is dat een heel ander verhaal. Dan zit je daar verdrietig te wezen, je luistert naar de muziek en alle lieve en lovende woorden die gesproken worden, je bekijkt de fotopresentatie die op de grote schermen te zien is en eigenlijk wil je daar helemaal niet zijn. Dan wil je gewoon aan het werk zijn en niet steeds maar proberen die brok in je keel weg te slikken. Je ziet je eigen collega's hun uiterste best doen om alles zo perfect mogelijk te laten verlopen en je denkt terwijl je naar de kist van je tante kijkt, was ik maar gewoon voor mijn werk hier. 

Maar daar helpt allemaal geen lieve moedertje aan, je kunt de dood niet sturen dus je moet maar mee in zijn eisen. Toch hakt het er behoorlijk in hoor, dus wat doe je dan bij thuiskomst? Nou die brok in je keel eindelijk eens doorslikken en aan de kook gaan. Want thuis zitten nog twee bloedjes van kinderen en ook je echtgenoot, wiens oom en tante het eigenlijk zijn, heeft wel behoefte aan een lekker bordje warm eten. Het feit dat we bijna de parkeerplaats afwoeien toen we het crematorium verlieten plus de hoosbui die, heel toepasselijk bij al dat verdriet, juist op dat moment verkoos te vallen, maakte dat er vandaag meer nodig was dan wat sla met een komkommertje en een tomaatje.  Bovendien is niets zo troostrijk en goed om het hoofd leeg te maken dan lekker snijden, schillen en hakken aan je eigen aanrecht. Wat stond er dus op het menu vandaag? Een lekkere bal gehakt, kruimige piepertjes en een grote pan rode kool. Een flinke schep appelmoes erbij en dat noemen wij hier: Troosteten! 

Rode kool met appeltjes


Ingrediënten

  • 1 rode kool
  • 500 gram goudreinetten of appels
  • 1 ui
  • 2 laurierblaadjes
  • kaneel, kruidnagel, peper en zout


Bereiden

Snij de kool, appels en ui fijn en doe alles in een grote kookpan. Doe er peper, zout, kaneel, laurierblaadjes en een snufje kruidnagel aan toe. Doe wat water in de pan en breng alles aan de kook. Af en toe roeren en een uurtje op een laag pitje laten stoven.