maandag 17 november 2014

Er zit een luchtje aan!

Zoals elke maandag aan het einde van de middag togen mijn knieen en ik naar de sportschool om daar de door de fysiotherapeut voorgeschreven oefeningen te doen. Een mens heeft het er maar druk mee, maar wat moet dat moet! Want alhoewel mijn fysiotherapeut een uiterst vriendelijke man is denk ik toch dat hij ernstig uit zijn humeur kan raken als de oefeningen niet gedaan worden. Met twee knieen die al regelmatig uit het humeur zijn wil je daar ook nog niet eens zijn fysiotherapeut bij hebben. Dus hup aan de oefening.

Ze zijn hier de sportschool aan het verbouwen, de helft is afgezet met groot plastic waarachter driftig gewerkt wordt. Dat betekent dat alle gymtoestellen in de andere helft van de zaal zijn gestouwd. Dat is even wennen, want dat zorgt ervoor dat je zowat bij je buurman op schoot zit. Er zitten veel nadelen aan. Een nadeel is dat ik vanmiddag op een fiets ging zitten en mijn achterbuurman het zicht ontnam. Dat vond de man niet prettig. Nu wilde ik best een fietsje opschuiven, maar daar had buurvrouw daarachter weer niet zo'n zin in. Nadeel is ook dat je je met dikke achterwerk nauwelijks tussen de apparatuur door kunt lopen en je al hotsend en botsend een gymtoestel moet beklimmen, waarbij je goed moet opletten dat er niet een onderdeel zoals een arm, been of broekspijp achter een uitsteeksel blijft hangen en je een onelegante smakkert maakt! Eenmaal op de fiets belandt bleek er nog een veel groter nadeel te kleven aan dit hutje mutje gedoe, want je zit niet alleen bijna op schoot van je buurman je ruikt ook heel goed welke deodorant hij heeft gebruikt! Echt erg en genant wordt het pas als degene naast jou geen deodorant heeft gebruikt en ruikt alsof hij de hele middag op de vuilnisbelt heeft doorgebracht. Gelukkig bleek ik even later een buurman te hebben die heerlijk rook! Ik snoof voorzichtig zijn kant op en wou al liefjes tegen hem zeggen; goh meneer wat ruikt u lekker, toen ik een kloeke echtgenote aan zag komen. Zij keek zo zuur mijn kant op dat ik maar niks tegen de goede man zei, want ik had geen zin in een linkse directe op mijn kaak. Ik had ineens het idee dat zij het absoluut niet prettig vindt als haar man door vreemde vrouwen wordt besnuffeld. 

Het voordeel van zo dicht op elkaar zitten is dat je dan wel weer goed zicht hebt op andere mensen. Zo zijn daar een aantal prachtige heren, ontzettend gespierd met bovenarmen  en borstkassen van staal en een sixpack zo strak dat ieder zich zelf respecterend traytje bierblikjes daar enorm jaloers op wordt. Die mannen moeten natuurlijk heel hard werken om de boel zo strak te houden en dat doen ze dan ook. Nu vlak voor mijn neus. Een genot om naar te kijken, alsof je op de eerste rij in het museum voor prachtige lijven zit.
Wat ook leuk om naar te kijken was, was het echtpaar wat binnen kwam. Ik had ze nooit eerder gezien en aan hun outfits te zien waren ze nieuw. Dat het een echtpaar was, was direct duidelijk want ze hadden de zelfde outfit aan. Meneer, met een dikke ronde buik en dunne spillebenen droeg een korte zwarte broek, mevrouw echter, met een achterwerk wat nog volumineuzer was dan het mijne (altijd fijn om te zien) droeg een dunne zwarte legging die een pietsie doorscheen en ze hadden allebei een andere kleur zweetband om hun hoofd. Meneer een zwarte en mevrouw een witte. Verder droegen ze hetzelfde, gifgroene, t-shirt en dezelfde sportschoenen. Helemaal uitgerust en klaar voor hun eerste sportrondje. Mevrouw besteeg de ligfiets naast mij en meneer ging schuin tegenover ons iets moeilijks doen met gewichten. Zo af en toe lonkten ze naar elkaar en staken ze een duim op om aan te geven dat alles nog goed ging. Een goed huwelijk dus. Zo mag ik het graag zien. Alleen ging mevrouw naast mij na een minuut of tien ook niet zo prettig ruiken. Helaas voor mij. 

Moe maar voldaan fietsten mijn knieen en ik naar huis. Gauw onder de douche met een lekker luchtje, want ze zullen maar van je zeggen dat je de tent uitstinkt! Dat moeten we niet hebben!

zondag 9 november 2014

Zalm

Vrijdag was visboer Jaap heel trots op zijn zalm! Dat liet hij dan ook luidkeels weten over de markt. Tja wat doe je dan, als zo'n man zo trots is op zijn zalm. Dan ga je even kijken. Ook al was je dat niet van plan, want er stond die avond boerenkool op het menu! Maar zo'n man staat ook maar zijn best te doen in de kou om zijn visjes aan de man te brengen en bovendien is het een gezellige vent, altijd in voor een gezellig babbeltje dus op naar Jaap!
Jaap stond te glunderen bij zijn kraam en toonde trost zijn zalm. Eerlijk is eerlijk, het was prachtige zalm. Toch maar vier filetjes gekocht. Jaap pakte de filetjes in en bij het overhandigen van het tasje kreeg ik een dikke knipoog. En omdat jij het bent, zo sprak hij, krijg je van mij ook nog een kadootje! De goeierd! Zo'n goeie klant ben ik vanwege de afstand nou ook weer niet! De zalmpjes hebben wel even een nachtje in de vriezer gelogeerd, maar vanavond staan ze op het menu! Met eigengemaakte tartaresaus, gebakken aardappeltjes en geroerbakte winterwortels die een oosters tintje krijgen. Anders is er niet veel aan, aan zo'n wortel. Als toetje is er eigengemaakte creme brulee, waar manlief straks de fik in mag steken. Want dat doen mannen graag, maar eerst mag hij nog een lekker flesje wit openen voor bij de zalm. En dan proosten we op Jaap! En zijn kadootje? Dat was een bakje aardappelsalade. Zelfgemaakt door Jaap! Hoe leuk is dat?

dinsdag 4 november 2014

Zwembad

Mijn slechtgehumeurde knieen hebben beweging nodig volgens mijn aardige, doch strenge fysiotherapeut. Ze moeten fietsen, wandelen, traplopen, fitnessen en zwemmen. Het zijn twee slapjanussen die knieen van mij, ze durven nergens alleen naar toe, dus moet ik mee. Of ik wil of niet! Zo komt het dus dat dochter en ik sinds een week of vier elke dinsdagavond aftaaien naar het plaatselijke zwembad, alwaar mijn knieen en ik 40 banen zwemmen. Ja, u hoort het goed, 40 hele banen. En wij, mijn knieen en ik vinden dit ook veel. De eerste keer deden we er ruim een uur over, maar na vier weken redden wij het al in 55 minuten. Nou daar zijn mijn knieen en ik best trots op! 

Het is een wekelijkse soap hoor, zo'n zwemavondje. Het zwembad is verdeeld in twee delen, een groot vak en een vak met allemaal banen. In het grote vak zwemmen wij, de baantjestrekkers die het op hun gemakje doen. In het afgezette vak is een zwemklasje aan de gang. Allerlei mensen, van jong tot oud, doen daar hun uiterste best, aangemoedigd door een zwemjuf die de les geeft. In mijn teruggaande banen kan ik de zwemjuf van dienst aan het werk zien. Staande op de kant doet ze de opdracht voor. Het is net ballet. Even later gaat de zwemklas aan de gang met de opdracht. Vanavond zwommen ze ineens allemaal met 1 voet boven water. Dat is een gek gezicht hoor al die voetjes boven water en bovendien erg lastig. Ik probeerde het zelf en verzoop zowat. Mijn respect voor het zwemklasje groeide met de minuut! 

Het is erg leuk om zo'n zwemjuf aan het werk te zien en ik bedacht me, stel dat ik de P&O mevrouw van het zwembad was, hoe zou ik zo'n zwemjuf dan selecteren? Zou ik haar dan op haar zwemkwaliteiten selecteren, waar ik geen bal verstand van heb, of zou ik haar aannemen vanwege haar stemgeluid? Want mensenkinderen wat hebben die zwemjuffen een geluid zeg, dat schalt maar door zo'n bad? Eigenlijk maar goed ook dat ik niet bij het zwembad werk en dat ik er alleen zwem!

In het grote vak waar wij onze baantjes zwemmen is het elke week een drukte van jewelste. Het lijkt het Amsterdamse IJ wel waar alle boten kriskras varen en de pont naar Noord zich tussendoor moet wringen! In het zwembad komt het er op neer dat je alle armen en benen van je medezwemmers dient te ontwijken. Er is een groepje lichtverstandelijk gehandicapten, waarvan 1 jongen een rare slag maakt met zijn voeten en als je hem niet op tijd ontwijkt ben je dus je halve gebit kwijt. Onnodig om te vermelden dat dit dus absoluut niet de bedoeling is. Het is dus zaak om zijn gestalte, herkenbaar aan de felblauwe zwembroek, te vermijden. Even verderop zwemt een vriendinnengroepje, het gekakel en het gelach is niet van de lucht. Als je chagerijnig zou zijn, wat ik niet was, dan knap je op van zoveel vrolijkheid. Een jongen met een prachtig gespierd lijf maakt prachtige sprongen vanaf de duikplank. Wat mij betreft kan hij zo naar de Olympische Spelen.

Na negenen wordt het rustiger, het zwemklasje is klaar en mag nog even vrij zwemmen. De juf pakt haar zwemplankjes en de dumbels in en gaat koffie zitten leuten met de andere zwemjuf van dienst op het trappetje bij de tribune. Twee heren, met felgekleurde badmutsen staan nog even na te praten in het ondiepe gedeelte. Als ik langszwem hoor ik iets over een enge operatie aan een nek, met akelig lange injectienaalden en liters bloed. Jakkes wat een griezelpraat, daar heb ik geen zin in en zwem snel door. Na de 40 banen wacht de warme douche en komt het moment dat je de koude kleedruimtes moet betreden om je weer aan te kleden. Het is altijd weer hannesen om alle onderdelen van het lijf weer goed verpakt te krijgen. Dan volgt het laatste gevecht van de avond. Want die knieen die nog steeds uit hun humeur zijn weten dat er in het aanpalende restaurant koffie met heerlijke grote stukken appeltaart wordt verkocht. Daar willen ze naar toe, want dan hebben ze wel verdiend vinden ze. Helaas ben ik dat niet met ze eens en de fysiotherapeut is dat zeker niet dus hup naar huis. Daar wacht mijn echtgenoot, met koffie en 1, welverdiend speculaasje!