zondag 29 maart 2015

Zoenen op de schutting

Het echtpaar Dirk en Dollie Duif, wat altijd genoeglijk door mijn tuin scharrelt en de boel schoonhoudt door alles van de grond op te eten wat de mussen laten vallen, zijn nog altijd verliefd.

Ze mogen graag op de schutting zitten zoenen. Ik vind dat prima zolang het bij zoenen blijft want als er andere, zeg maar sexuele, activiteiten gaan plaatsvinden krijgen we misschien klachten van het overige vogelvolk en dat moeten we niet hebben. Maar een potje zoenen moet kunnen.

Ze zitten dan knusjes naast elkaar op de schutting, de ene keer met de koppetjes in mijn tuin en de billen bij de buurvrouw en de andere keer andersom. Al naar gelang hun pet staat zo dacht ik. Dat blijkt toch niet helemaal zo te zijn.

Op deze grauwe, grijze zondagmiddag waar het met bakken uit de lucht komt en de wind uitbundig een potje meeblaast, zit ik met een breiwerkje gezellig op de bank. Volop uitzicht op de tuin en de vogels. De mussen en de koolmezen trekken zich niks aan van het weer en eten hun buikjes vol. Er wordt driftig met die kleine snaveltjes in de vetbollen gehakt (ze zijn inmiddels gewend aan de bouwmarktbollen) de spetters vliegen in het rond en ook stukjes pinda's vallen op de grond. Ze maken er weer een rommel van. Geen nood want daar zijn Dirk en Dollie! Ze stappen parmantig in de tuin rond en stofzuigen de boel.

Als ik terugkom uit de keuken, waar ik even een stoofpotje heb opgezet om langzaam gaar te sudderen, zie ik dat ze op de schutting zijn neergestreken. Ik kijk uit op twee duivenkontjes. Ze zitten dicht naast elkaar te tortelen en proberen te zoenen. Dat lukt niet erg want de wind blaast ze bijna van de schutting af, de veren wapperen alle kanten op als ze driftig proberen hun evenwicht te bewaren. Het is een komisch gezicht, dat gestuntel om op die schutting te blijven zitten, maar opgeven doen ze niet. Zoveel houden ze van elkaar. Nu begrijp ik ook dat de wind bepaalt of ze de kontjes in mijn tuin hangen of in die van de buurvrouw.

Het is wel een beetje een dom echtpaar, want naast de schuur staat een groot aantal stenen opgestapeld, een prima plateau om uit de wind, tussen de schutting en de schuur in, te gaan zitten zoenen. Maar misschien vinden zij het lekkerder zoenen op zo'n schutting.

Ze mogen het helemaal zelf weten, ik ga me er niet mee bemoeien, daar is het veels te slecht weer voor! Gelukkig maar dat de regen al hun poepjes wegspoelen want die twee schatten zitten met hun kont recht boven mijn narcissen! Het is ook altijd wat.

vrijdag 27 maart 2015

Stroomstoring

Vanmorgen was ik gezellig in Lelystad. Daar was lekkere koffie, het was er warm, een gezellig muziekje op de achtergrond en ik sprak met leuke mensen die allemaal graag bij ons willen werken. Tot dusver niets aan het handje. 

Opgewekt stapte ik dus in het fordje om naar Almere te karren en aldaar de werkzaamheden te hervatten. Halverwege bleek dat het niet zo handig was om daar te gaan werken. want er was een stroomstoring en ze hadden net alle collega's door het hekje geperst om ze het gebouw uit te laten. Dan maar naar huis.
Daar trof ik mijn gezin aan, blauw van de kou, kleumend in de kamer onder dikke wollen dekens. 

Bleek dat er een of andere koekenbakker in mijn eigen dorp in de electriciteitscentrale een beetje had lopen knutselen. Er was een draadje los gegaan en hij wilde dat even goed doen, maar wist niet meer zo goed welk bundeltje hij moest hebben en deed maar wat. Nou we kennen de gevolgen. 

Het hele dorp was van de leg, toen ik even een broodje ging halen. Mensen die bij de plaatselijke super op de ramen stonden te bonzen of ze alsjeblieft naar buiten mochten. De bakkersvrouw was opgetogen want zij had al haar brood al gesneden (het is een soort kadetterette i.p.v een echte bakker) en de winkeldeur ging niet electriek dus kon zij mijn hongerige dorpsgenoten van een broodje voorzien. Bij de slager hingen de kippen in de grill met een gelaten blik te bibberen en bij de slijterij stond men in de rij voor gluhwein. Het is  me allemaal wat. 

Mijn broer wees me fijntjes op het feit hoe afhankelijk wij zijn van stroom. De treinen, trams en metro's reden niet. Alle koffers op schiphol moesten persoonlijk naar het vliegtuig worden gedragen, wat vervolgens toch niet kon vertrekken omdat de computers van de verkeersleiding het niet deden. Maar het allertrieste idee was toch wel zijn voorbeeld van oude mensen die een paar uur op of in hun trapliftstoeltje hadden gezeten voordat de stroom weer aanging. 

Nog erger was het beeld wat mij voor de ogen kwam van halfblote bejaarden die in zo'n tillift matje hingen om uit of in bed of bad te worden getakeld en daar ineens in de lucht hingen te spartelen. Met de knokige voeten en de spataderbenen buiten het matje ijs- en ijskoud te worden. Ach gos ik hoop maar dat ze het inmiddels weer een beetje warm hebben.

Degene die het ook warm zal hebben, maar dan van pure schaamte is natuurlijk degenen die met de verkeerde draadjes heeft lopen stoeien. Die schaamt zich nu natuurlijk de billen uit de broek.  Althans dat mag ik hopen. Ik steek nog maar een kaarsje aan, want je weet maar nooit!

zondag 22 maart 2015

Theater

Het was begin december vorig jaar toen mijn schoonzus zei, zeg weet je dat in het voorjaar er een theatervoorstelling in het DelaMar komt over Wim Sonneveld? Nou dat wist ik niet. Goh zei ze, wat zou ik daar nu graag eens naar toe willen gaan! Al die leuke liedjes uit mijn jeugd en ze keek nostalgisch. Nou zei haar broer, mijn echtgenoot, dat lijkt me wel leuk laten we met zijn vieren gaan. En zo geschiedde. Zwager, een regelaar in hart en nieren stortte zich op het bestellen van de kaarten en op een gegeven moment kregen we bericht dat het was gelukt. Gauw betaalden wij ons deel en vergaten vervolgens hele Wim Sonneveld. 

Ineens begin deze maand popte er een alarmbelletje op in mijn hoofd! Gingen wij niet naar Wim en wanneer ook al weer? Gister was het zover. Zwager en schoonzus kwamen naar Amsterdam en gevieren gingen wij de stad in. Eerst even een hapje eten en een beetje bijkletsen. Altijd stof genoeg. We vonden een gezellig restaurantje achter het Leidseplein en prikten daar een Italiaans vorkje weg. Het was lekker en gezellig.

Toen we naar het theater liepen waren de lichtjes op het Leidseplein al aan het branden gegaan. Vroeger was er in de winter altijd een ijsbaantje, piepklein je kon er je kont amper keren, maar het zorgde wel voor een speciaal sfeertje op het plein. Vandaag de dag staan zomer en winter de terrassen uitgestald. Keiharde muziek dendert uit de cafe deuren en de toeristen zoeken nog steeds hun weg, sommigen op zoek naar een joint! 

Ondertussen staat de Stadschouwburg als een waardige oma over het plein te waken, maar de grandeur die het plein had toen het zo mooi bezongen werd is allang verdwenen. Jammer maar niks aan te doen! Door de koude, vlagerige wind liepen wij het plein over en sloegen de hoek om naar de Marnixstraat waar het DelaMar gevestigd is. Een nieuw, mooi theater dat je bij binnenkomst omarmt voor je feestelijke avondje uit. Het vrolijke geroezemoes van de medetheatergangers die zin hebben in hun avondje is een fijn muziekje om nog even van een kop koffie te genieten voordat de voorstelling begint. Al die mensen in de foyer, van jong tot wat ouder en zelfs flink oud zijn leuk om naar te kijken. Keurige echtparen, feestelijk gekleed, nippend aan een glaasje wijn. Jonge mensen gewoon in een spijkerbroek en een trui! Vriendinnen met warrige knotjes en veel te felle lipstick die samen uit zijn en tegelijkertijd op mannenjacht. Valt er nog wat te scoren, zie je ze de aanwezige heren scannen.

Die heren waren er natuurlijk wel, maar daar zat een vrouw aanvast. Ik zag geen enkele vrijgezel daar loslopen, maar misschien heb ik niet goed gekeken, dat kan ook! 

Er ging een bel en een vriendelijke stem verzocht ons onze plaatsen op te zoeken omdat de voorstelling zou beginnen. De lichten doofden, het geroezemoes verstomde en het doek ging op. Daar stond Tony Neef in de gedaante van Wim Sonneveld en zong, haal het doek maar op, doe het licht maar aan............

Het was een geweldige voorstelling, niet alleen leuk door alle bekende liedjes, maar zeker ook door het verhaal over het leven van Wim. Het enige wat ik me daar nog van kan herinneren is dat hij stierf. Dat mijn vader uit zijn werk kwam tussen de middag en terwijl mijn moeder de aardappels afgoot, (wij aten altijd warm tussen de middag) hij vertelde dat Wim Sonneveld gestorven was en mijn moeder van schrik bijna de piepers in de gootsteen kieperde! Van Wim zelf wist ik dus weinig, maar zijn liedjes kan ik allemaal meezingen, van Poen Poen Poen Poen, Ome Thijs, Margootje en Josefien en ga zo maar door!

Aan het einde van de voorstelling zingt Tony het beroemde lied Het Dorp, dat zorgde voor kippenvel en tranen in mijn ogen. Nostalgie en terugverlangen naar je jeugd toen alles nog veilig en overzichtelijk was. Het gemis om mijn mams greep me even naar de strot, maar algauw was het blije gevoel weer terug. 

Het Dorp galmt de hele ochtend al door mijn hoofd en vooral de zinnen, hoe of het bankstel staat bij Mien en het dressoir met plastic rozen! Ik kom er maar niet vanaf en ga mijn schoonzus maar even bellen! Doe het doek maar dicht, doe het licht maar uit.............

zondag 15 maart 2015

Zeeland

Voor de lol en voor de heb had ik afgelopen zomer fanatiek zitten bieden op een site als vakantieticketweekendjewegveiling.nl en daar voor een spotprijsje een hotelbon met een overnachting en een luxe ontbijtbuffet voor twee personen triomfantelijk in de wacht gesleept! 

Zoals dat gaat met een overwinningsroes, die ebt op een gegeven moment weer weg en een hotel werd dan ook niet direct geboekt. Een mens heeft nou eenmaal niet altijd tijd om zomaar even een nachtje in een hotel te gaan zitten. Dan ineens blijkt dat zo'n bon een einddatum heeft en om hem te laten verlopen is weggegooid geld dus nodigde ik manlief uit om met mij mee te gaan. Gelukkig wilde hij dat wel!

Afgelopen donderdag was het zover, behept met wat schone kleren, onze tandenborstels en een boek gingen wij naar Zeeland. We kusten de kinderen gedag met diverse vermaningen om de boel thuis niet te verbouwen en lief voor elkaar te zijn en stapten in de auto. Het weer alleen al was een kadootje. De zon deed stralend haar best om er een feestje van te maken. Ik vind het alleen al heerlijk als ik niet zelf hoef te rijden en kan genieten van het prachtige Nederlandse landschap en dat deed ik dus ook!

Eerst deden we Goes aan voor een noodzakelijke sanitaire stop en een broodje. Toen door naar Arnemuiden. Ik lees nogal graag de blog van een mevrouw die in Arnemuiden een handwerkwinkel heeft. Ze schrijft niet alleen leuk over haar winkel, maar zet ook leuke ideeen voor patronen op haar blog en ze vertelt over de geschiedenis van haar stad. Wat een mooi stadje, de zon scheen ook daar uitbundig, de schepen lagen te dommelen in de haven en er hing een vredige donderdagmiddag sfeer. De handwerkwinkel hadden we zo gevonden en die was nog leuker dan ik dacht. Vol met gezellige vrouwen, allemaal op zoek naar een nieuw handwerkproject en kasten vol met allemaal leuke wolletjes en patronen. Daar had ik best nog een paar uur kunnen vertoeven. Met nieuwe breipennen en een grote bol wol voor een zomertruitje voor dochterlief gingen we weer op weg. Nu naar Middelburg. Ook al zo'n mooie stad met schitterende gebouwen. Daar dronken wij op een terrasje buiten in de zon, voor het eerst dit jaar, een kopje thee en maakten daarna een fijne wandeling door de stad. 

Het werd tijd om het hotel op te zoeken en we kregen daar een fijne kamer toegewezen met uitzicht op de duinen en krijsende meeuwen als achtergrondmuziek. Na een heerlijk diner sliepen we de volgende dag een beetje uit, genoten van het luxe ontbijtbuffet, deden de tandenborstels weer in de tas, checkten uit en begaven ons naar Veere. 

Ook weer zo'n beeldschoon stadje. Weer scheen de zon, rook het lekker buiten naar een beetje lente en met de wind in de haren wandelden we door het stadje, langs de haven, door de straatjes en bekeken de winkels op het plein. Als je je ogen een beetje dicht deed dan verwachtte je elk moment Saartje op de fiets langskomen, de deftige burgemeester met zijn stok of Swiebertje met zijn malle danspassen over het plein te zien gaan. Na een kop koffie stapten we weer in de auto en reden we terug naar onze bloedjes die zich keurig hadden gedragen en was het ook weer fijn om thuis te zijn.

We zijn maar een nachtje weg geweest, maar toch voelt het alsof ik een week met vakantie ben geweest. Het hoofd is leeg, de batterij weer opgeladen en ik zit nog helemaal na te genieten! Voelde ik me eerst nog een tikkie schuldig bij het bieden op zo'n bon, nu helemaal niet meer. Sterker nog ik zit al weer te dubben of ik nu al weer eens op die site ga kijken!

zaterdag 7 maart 2015

Moestuintjes

Wat een heerlijk lentezonnetje vandaag! Ineens bleek ik allemaal bloeiende krokussen te hebben in de tuin. Eindelijk weer een beetje kleur. Na verdere inspectie bleek dat ook de tulpen en de narcissen hun hoofdjes boven de aarde uit hadden gestoken. Zij zijn nog lang niet aan de bloei toe, maar dat geeft helemaal niks. Alles op zijn tijd. 

Het begon wel een beetje te kriebelen, ik kreeg prompt zin in een tuin vol met bloeiende bloemen, dansende vlinders en  kwetterende vogels. Die laatsten hebben we volop, maar voor de eerste twee moeten we wel een beetje ons best doen. 


Daarom maar eens de kweekbak uit de schuur gevist, de zak met zaaigrond en alle zakjes met bloemenzaadjes. Ook de moestuintjes van de supermarkt er maar eens bij gepakt. Die had ik tot nog toe na het boodschappen doen in de fruitschaal gemikt. Daar lagen ze gezellig tussen de mandarijnen en tomaten, maar zo werd het natuurlijk nooit wat. Dus aan de slag. Eerst maar eens kijken wat de grootgrutter mij allemaal geschonken had. Ik had potjes met bosaardbeitjes, wortelen, paprika, veldsla, rucola, peterselie, kropsla, andijvie en basilicum! Tjonge jonge als dat allemaal opkomt dan kunnen we de hele zomer gratis en gezond eten.

 

Ik heb keurig de aanwijzingen opgevolgd en het werd natuurlijk een zooitje in de keuken maar de moestuintjes staan nu in mijn kweekbak, keurig voorzien van hun labeltjes. Ook zaaide ik zelf nog courgette, doperwtjes, tomaten, en vier soorten basilicum in een grappig teiltje dat ik met bijbehorende zaadjes van mijn lieve broer kreeg. 

Voor mijn bloementuintje zaaide ik nog zinnia's in lieflijke rose kleurtjes, een ander schattig bloemetje waarvan ik de naam alweer ben vergeten en verder nog wat afrikaantjes. Ik weet het, de meest tuttige en ouderwetse bloemetjes die er zijn en die bovendien ook nog stinken. Maar daar ruik je nu nog niks van en straks in de tuin ruik ik het alleen als ik er met mijn neus boven ga hangen. Dat laten mijn knieen niet toe dus kunnen ze daar rustig gaan staan stinken bij mijn rozen. Dat is juist goed want zo houden ze allerlei ongedierte die wel goede knieen en een goed werkende neus hebben op afstand. Ook zijn afrikaantjes de allermakkelijkste plantjes om te zaaien, je hebt altijd een goed resultaat.

Dat wil bij de voornoemde groente nog wel eens anders zijn. De ervaring leerde mij dat je dat kleine ieniemienie spul, met veel liefde en aandacht opkweekt, er elke dag tegen praat en er voor zorgt als of het je kinderen zijn, het dan vaak in de grote boze buitenwereld toch niet redt. Of in 1 nacht volledig wordt opgevreten door een horde hongerige slakken die in jouw tuin uitgebreid komt dineren. Al die moeite voor niks!

Waarom ik me dan toch weer heb laten verleiden? Gewoon omdat het zo leuk is om dat jonge spul te zien op komen en uit zien groeien tot een plant. Nog leuker is als je die vijf doperwten kunt oogsten, desnoods als soepgroenten of je tanden kunt zetten in een zelf opgekweekt radijsje. Ook is het helemaal niet erg als de rucola doorschiet want die geeft prachtige witte bloemetjes! Natuurlijk is het balen als dat slakkengespuis de boel komt saboteren. Toch heb ik dit jaar goede hoop dat die slakken mijn tuintje zullen overslaan, want nu ik goede vrienden ben met het vogelvolk hoop ik stiekem dat zij mijn geheime wapen zijn en dol zijn op escargots als hoofdgerecht. Nu maar hopen dat mijn vogelvolkje niet allemaal vegetariers zijn!

 


dinsdag 3 maart 2015

Badbruisbal

Een mens moet zich zelf zo af en toe verwennen! Dat kan met een doos bonbons, lekker shoppen en allerlei leuke niemendalletjes kopen, maar het is minstens zo fijn om je zelf te verwennen met een warm bad. Nog fijner is om aan dat bad een heerlijk ruikend schuim, badzout of olie toe te voegen. Je laat je dan in dat warme, heerlijk geurende water zakken, kussentje onder je en maskertje op je kop en genieten maar. Een heerlijk boek erbij en een lekker kopje thee op de badrand maakt zo'n verwennerijtje helemaal af! 

Gisteravond was ik wel weer eens toe aan een verwennerijtje en omdat er geen bonbons in huis was en shoppen op een maandagavond een pietsie lastig is viel de keuze op een warm bad. Nu is het met mijn slechtgehumeurde knieen best lastig om elegant in het water te zakken dus werd er de laatste maanden niet veel gebadderd, maar gewoon gedoucht! Ook lekker hoor, maar dat betekende wel dat ik op zoek moest naar een lekker badluchtje. Ergens in de spelonken van de kast vond ik een mandje van een welbekende drogist, goed gevuld met diverse badartikelen. Er zat zo'n plastig badspons in, een paarse eend, een tube met badparels en een grote badbruisbal! 

De badparels, spons en eend liet ik in de mand, ik had geen zin in zo'n kwakend beest in mijn bad, want lag daar voor mijn rust en nam de badbruisbal mee naar de badkamer. Het was een paarsig geval met donkerpaarse stippels (toen had ik al argwaan moeten krijgen), peuterde het cellofaantje er vanaf en liet de bal behoedzaam in het bad glijden. Zo'n bad is natuurlijk niet gelijk vol en daarom zocht ik op mijn gemak een boek uit, een oud en veel gelezen exemplaar want als zo'n oud besje verzuipt is dat niet zo'n punt en ging op zoek naar een oude leesbril. Helaas is dat laatste erg nodig tegenwoordig. Op mijn e-reader kan ik de letters groter zetten waardoor een bril niet nodig is, maar ik durf niet met mijn reader in bad. Een onhandige beweging en je reader is verzopen, dat wil ik niet riskeren. 

Toen alle attributen voorhanden waren keek ik of het bad al vol genoeg was en de schrik sloeg mij om het hart! Want de bal, geheel uiteengevallen bleek een badbruisbalterrorist te zijn. In zijn binnenste had hij allerlei vieze drab (lees heide- en lavendelblaadjes) die hij in mijn lekkere warme water had uitgespuugd. Het was een vieze boel. Maar ja om nu dit dure warme water zomaar te verspillen ging mij ook aan het hart dus liet ik mij in het water tussen de drab zakken. 

Het water was warm, mijn boek was gezellig en toch wilde de sfeer maar niet echt ontspannen worden. Ik lag daar een beetje te dobberen met al die bende plakkend aan mijn lijf. Later bleek dat het keurig op het cellofaantje stond vermeld dat er plantenresten in zaten en dat deze de badderende mens een zacht velletje zouden bezorgen. Nou dat laatste klopte wel, maar dat was dan ook het enige positieve. Toen kwam het onvermijdelijke moment dat het bad leeg moest. Maar waar laat je al die troep. Moest ik eerst beneden uit de keuken een schuimspaan halen en de bende in een emmer doen? Gelukkig hadden we nog het afvoerzeefje, het water liep leeg en liet de drab achter in het bad. Ik ben nog een halfuur bezig geweest om de boel weer op te ruimen. Echt heel erg ontspannend hoor! Deze badbruisballen komen er bij mij niet meer in en medelezers wees gewaarschuwd, lees dus altijd eerst het cellofaantje!

zondag 1 maart 2015

Irritant weer

Ik ben nogal van de afspraken nakomen! Dat doe ik zelf ook en heb ook graag dat anderen de afspraken die ze met mij maken ook nakomen. Mocht dat onverhoopt een keertje niet lukken laat me het dan weten en dan is er niks aan de hand! Zo ook dit weekend wil ik de gemaakte afspraken gewoon nakomen.

Gisteren zou het mooi weer zijn (en dat was het ook) en om daar optimaal van te genieten had ik met manlief afgesproken met onze spiksplinternieuwe museumkaarten af te reizen naar de Hermitage in Amsterdam om de tentoonstelling Dineren met de Tsaren te bezoeken. Dat is in ons geval niet zo heel veel moeite want met een kwartiertje stonden we al op de stoep. Die tentoonstelling is dit weekend namelijk voor het laatst en omdat ik dol ben op serviezen wilde ik toch wel heel graag met eigen ogen aanschouwen van welke borden die Tsaren nu hun vorkje prikten! Het moet gezegd; het was prachtig. Schitterende serviezen, prachtig gedecoreerd, op schitterende wijze tentoongesteld aan rijke tafels. Persoonlijk zou ik niet snel twee opgezette pauwen als tafelversiering neerzetten, maar ik begrijp best dat die Tsaren daar heel anders over dachten. Ten eerste is mijn eettafel een tikkie kleiner dan die van hun en gaven zij veel meer uitgebreide galadiners dan ik dat doe en dan moet je natuurlijk met iets origineels op tafel komen! Heb je in ieder geval een gespreksonderwerp. Het was een prachtige tentoonstelling en ik heb er van genoten. Na afloop pakten we een tram en dronken in de stad een kopje thee. Daar ontmoetten we een kind dat na zijn werk dringend behoefte had aan een nieuwe spijkerbroek en daar graag moederlijk advies bij ontving. Nou hoe leuk is dat, dat je nog eens nodig bent als moeder! Even later voegde ons andere kind zich bij ons na haar werk en gingen wij gevieren, geheel onverwachts en ongepland, nog een drankje doen en bleven daar ook een hapje eten. Van heel wat simpelere borden dan dat ik die middag had gezien, dat dan weer wel. Het was zo'n dag die je achteraf in een zilveren randje zet, gewoon omdat het leuk en gezellig was. Kwaliteitstijd (wat een stom woord eigenlijk) met mijn eigen gezin! Genieten met een grote G!

Vandaag, zondag, hadden wij afgesproken om het huishouden eens ter hand te nemen. Er was ons storm en regen beloofd. Windkracht 8 en met bakken uit de lucht is een uitermate goed weertje om het huishouden te doen! Tenslotte moet dat ook gebeuren, een mens kan tenslotte niet in de puinhopen leven en een beetje te gaan zitten vervuilen, dus aan de sop! Word ik vanmorgen wakker is er geen geruststellend getik van een flinke bui op het raam. De wind woei een beetje om het huis, maar kwam niet in de buurt van windkracht 8 hoor. Toen ik de gordijnen opendeed scheen zelfs de zon! En niet een flauw zonnetje die aankondigt dat er al snel weer donkere wolken zullen samentrekken, nee een uitbundige zon. Een beetje mismoedig ging ik naar beneden. Eerst maar eens koffie en buienradar raadplegen. Geen wolkje te zien op buienradar, nog geen stipje in de buurt en niet alleen nu, maar ook de komende uren niet. Daar zit je dan met je afspraak! Kan ik toch zo de pest over in krijgen! Het was me toch echt beloofd die storm en die regen, maar mooi niet. Nu zit ik maar een beetje uit het raam te staren naar de vogels die zandbadjes nemen in het zonnetje en daarna uitbundig fluitend hun veren gaan zitten oppoetsen. Die akelige zon maakt nog eens duidelijk hoe nodig het is dat die ramen juist wel gelapt worden, maar het valt niet mee om die afspraken die ik met mezelf had gemaakt nu gewoon na te komen. Weergoden waar blijven jullie met die regen?