Het echtpaar Dirk en Dollie Duif, wat altijd genoeglijk door mijn tuin scharrelt en de boel schoonhoudt door alles van de grond op te eten wat de mussen laten vallen, zijn nog altijd verliefd.
Ze mogen graag op de schutting zitten zoenen. Ik vind dat prima zolang het bij zoenen blijft want als er andere, zeg maar sexuele, activiteiten gaan plaatsvinden krijgen we misschien klachten van het overige vogelvolk en dat moeten we niet hebben. Maar een potje zoenen moet kunnen.
Ze zitten dan knusjes naast elkaar op de schutting, de ene keer met de koppetjes in mijn tuin en de billen bij de buurvrouw en de andere keer andersom. Al naar gelang hun pet staat zo dacht ik. Dat blijkt toch niet helemaal zo te zijn.
Op deze grauwe, grijze zondagmiddag waar het met bakken uit de lucht komt en de wind uitbundig een potje meeblaast, zit ik met een breiwerkje gezellig op de bank. Volop uitzicht op de tuin en de vogels. De mussen en de koolmezen trekken zich niks aan van het weer en eten hun buikjes vol. Er wordt driftig met die kleine snaveltjes in de vetbollen gehakt (ze zijn inmiddels gewend aan de bouwmarktbollen) de spetters vliegen in het rond en ook stukjes pinda's vallen op de grond. Ze maken er weer een rommel van. Geen nood want daar zijn Dirk en Dollie! Ze stappen parmantig in de tuin rond en stofzuigen de boel.
Als ik terugkom uit de keuken, waar ik even een stoofpotje heb opgezet om langzaam gaar te sudderen, zie ik dat ze op de schutting zijn neergestreken. Ik kijk uit op twee duivenkontjes. Ze zitten dicht naast elkaar te tortelen en proberen te zoenen. Dat lukt niet erg want de wind blaast ze bijna van de schutting af, de veren wapperen alle kanten op als ze driftig proberen hun evenwicht te bewaren. Het is een komisch gezicht, dat gestuntel om op die schutting te blijven zitten, maar opgeven doen ze niet. Zoveel houden ze van elkaar. Nu begrijp ik ook dat de wind bepaalt of ze de kontjes in mijn tuin hangen of in die van de buurvrouw.
Het is wel een beetje een dom echtpaar, want naast de schuur staat een groot aantal stenen opgestapeld, een prima plateau om uit de wind, tussen de schutting en de schuur in, te gaan zitten zoenen. Maar misschien vinden zij het lekkerder zoenen op zo'n schutting.
Ze mogen het helemaal zelf weten, ik ga me er niet mee bemoeien, daar is het veels te slecht weer voor! Gelukkig maar dat de regen al hun poepjes wegspoelen want die twee schatten zitten met hun kont recht boven mijn narcissen! Het is ook altijd wat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten