vrijdag 15 mei 2015

Rozen

Ik ben dol op rozen dus staan er in ons postzegeltuintje ook rozen. Ik heb aan de ene kant een prachtige, grootbloemige roos genaamd Compassion. Zij heeft zachtrose blaadjes die verkleuren naar een soort van geel en deze dame ruikt heerlijk. Zij staat dan ook dicht bij het terras zodat ze haar delicate geur over het terras kan laten uitwaaieren. Heel romantisch. 

Aan de andere kant in de border staat een witte roos, genaamd Metro en deze ruikt ook lekker, maar is veel bescheidener in bloei en in geur als haar zuster aan de overkant. Verder heb ik nog wat kleine struikjes die af en toe dapper een bloemetje tevoorschijn toveren, maar daar niet erg goed in zijn. Toch kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om ze weg te doen. 

Als laatste staat een beetje achter in de postzegel een grote rozenstruik met prachtige, grote zachtgele bloemen. Haar naam is Amber! Deze struik bloeit niet alleen veel maar is ook nog eens ontzettend nieuwsgierig. Ze groeit zo hard mogelijk om maar over de schutting in de tuin van mijn buurvrouw te kunnen kijken. Die vindt zoveel voyeurisme helemaal niet erg. Helemaal niet omdat deze roos niet te beroerd is om ook aan de kant van buurvrouw haar prachtigste bloemen te tonen. Alle partijen blij zullen we maar zeggen. 

Ik was afgelopen herfst te lui geweest om mijn rozen terug te snoeien. Dat doe ik meestal in het voorjaar en ook nu was het er nog steeds niet van gekomen. De rozen waren al flink uitgelopen en vooral Amber stak haar nieuwsgierige neus al boven de schutting uit. De storm van een week geleden vond in haar dus een prachtig slachtoffer en blies net zolang tot de touwtjes waarmee Amber steun vond aan de schutting knapten en de wind dus vrij spel kreeg om Amber omver te blazen. Die bood dapper weerstand, maar kon toch niet fier overeind blijven staan. Zo kwam het dat ze half in de tuin hing. 

Dat is natuurlijk niet handig in ons kleine postzegeltuintje want de was kon zo niet worden opgehangen en even naar de schuur werd bijna een tocht door de jungle. Er moest iets gebeuren. Gisteren heb ik samen met manlief de snoeischaren ter hand genomen en zijn we flink aan de slag gegaan. Dat vond Amber helemaal niet leuk en stribbelde flink tegen. Als gevolg daarvan zit ik nu onder de krassen en kijkt zij mij nu, kort geknipt, verwijtend aan. Het is zielig ja, zo'n ingreep, maar uit ervaring weet ik dat ze nieuwsgierig genoeg is en dat ze er voor gaat zorgen dat ze snel weer over de schutting kan kijken. Ik zal haar verwennen met wat extra aandacht zoals een beetje mest en wat liefkozende woorden. Al staat ze daar nu nog niet voor open, maar uiteindelijk worden we weer vriendjes. 

De sering aan de overkant van de tuin aanschouwde de ingreep met enige belangstelling. Hij staat nu te bloeien en ruikt heerlijk. Een beetje uit de hoogte, zo van kijk mij eens mooi zijn, bekeek hij de operatie van Amber. Ik ben ook dol op mijn sering en hij weet het nog niet, maar als hij uitgebloeid is krijgt ook hij een flinke snoeibeurt. Ik moet streng zijn. 

En dan ga ik nu weer fijn de was ophangen. Die kan weer frank en vrij wapperen. 

R. 'Amber Queen' (in pot)

1 opmerking:

  1. Een rozentuin, dat lijkt me geweldig! Maar je moet er wel verstand van hebben...
    Als ik al eens een rozenplantje heb, dan gaat het niet lang goed.., jammer hoor.
    Snoeien is nodig, maar toch vind ik het jammer om te doen!

    BeantwoordenVerwijderen