zaterdag 20 juni 2015

Pannenkoeken

Ik heb een neefje van zeven jaar oud. Nu is dat niks bijzonders want wel meer mensen hebben neefjes van zeven jaar oud, maar die hebben toevallig niet zo'n leuk neefje als ik dat heb. Mijn neefje is de benjamin van de familie en een heerlijk laconiek joch. Toen hij geboren werd waren wij helaas met vakantie in Frankrijk en kon ik hem pas tien dagen later in mijn armen sluiten. Toen we binnenkwamen lag hij in de box een beetje te jammeren en mijn broer zei, pak hem maar op tante. Dat deed ik en hij keek me aan met zijn grote blauwe ogen, dacht natuurlijk wat een rare tante en produceerde vakkundig een vette poepbroek. Die heb ik verschoond en blijkbaar was ik geslaagd. Een grote vriendschap was geboren.

Hij groeide op en toen zijn moeder weer ging werken paste mijn ouders op hem en zijn oudere zusje, dat was fijn want zo zag ik hem minstens twee keer in de week. Voor de goede orde, ik ben ook dol op zijn zus!
Later toen hij ouder werd kwam hij regelmatig logeren en dat was altijd gezellig. Gelukkig wonen we in het zelfde dorp. Hij in Noord en wij in Zuid, maar in het centrum komen we elkaar regelmatig tegen. Zo word ik op zaterdag bij het boodschappen doen nog al eens van achter besprongen en maakt hij me aan het schrikken waar ik mij dan natuurlijk het apezuur schrik, althans doe alsof en hij zich van pret op de knieen slaat.

Het is niet zo"n beste eter, mijn neef, mijn broer en schoonzus moeten heel wat moeite doen om er wat groente in te krijgen. Mijn culinaire hoogstandjes kan ik niet aan hem slijten. Dat is ook niet zo erg want er is een ding waar hij wel dol op is en dat zijn pannenkoeken. Dus als meneertje komt zorg ik er altijd voor dat er pannenkoeken zijn. Tenslotte ben ik als tante niet verantwoordelijk voor de nodige vitamines. Ik ben er voor de lekkere dingen. Soms ziijn er pannenkoeken uit een pak van de supermarkt, die zijn dan er toevallig als tussendoortje hier, maar als ik van te voren weet dat hij komt dan bak ik ze zelf. Niks is namelijk lekkerder dan een versgebakken pannenkoek. En dan zit dat mannetje te smullen. Hij kan ze inmiddels zelf smeren en oprollen en als ik hem dan  zie genieten dan geniet ik ook.

Zo ook vandaag. Zijn zus vierde haar verjaarspartijtje met haar vriendinnen dus had broerlief onderdak verzocht bij ons. Prima, hij wilde graag of naar Artis of naar Nemo. We zouden wel zien. Helaas ging dat feest niet door, want hij had zelf ook een uitnodiging gekregen voor een partijtje en wilde zijn vriendje niet teleurstellen. Logisch en bij je oom en tante kun je altijd wel terecht. Dus werd meneer vanmiddag na het partijtje hier afgeleverd. Het was al kwart over vijf en hij zag er een beetje moe uit, dus naar Artis werd het niet meer. Dat hoefde ook niet. Hij had maar twee wensen. Racen op de playstation met zijn oom en zelfgebakken pannenkoeken van zijn tante. Simpele wensen die we gelukkig in vervulling konden laten gaan. Ik dook de keuken in en bakte een grote stapel. Tussen het racen door kwam hij af en toe even kijken en verzekerde mij dat het heeeeel erg lekker rook!

Mijn broer kwam hem weer halen en dat had nog niet echt gehoeven want hij had het nog naar zijn zin. Dus dronk broer nog een bakkie koffie mee en deed net of hij de stroopvlekken op het shirt van neef niet zag. Toen hij uiteindelijk met zijn vader mee ging knelde hij zijn armen om mijn nek en fluisterde hij in mijn oor dat hij zo vreselijk veel van mij houdt en dat ik de allerlekkerste pannenkoeken van de hele wereld kan bakken. Ik zit hier nu nog helemaal te stralen en trots te wezen. Geweldig toch, zo'n liefdesverklaring.

vrijdag 12 juni 2015

Bloedheet!

Het brood was op! En dat kan dus niet in een huishouden, dan hebben je bloedjes van kinderen niets te eten. Trouwens ik lust zelf ook graag een bammetje. Dus na het werk op naar de bakker. Dat was nog vroeg in de middag, want soms werk ik na een afspraak op locatie verder thuis. Dat is minder gezellig dan bij mijn collega's te zijn, maar wel efficient, want geen reistijd en het is dan lekker stil in huis, omdat ieder naar school of werk is. Ook op zo'n thuiswerkdag moet er een boterhammetje worden gegeten. Het was mooi weer en eindelijk kon je met goed fatsoen zonder kouwelijk te bibberen de straat op. 

Wij hebben hier in het buurtwinkelcentrumpje geen echte bakker zitten, maar een soort van kadetterette. Het is een kleine winkel waar dus niet zelf gebakken wordt, dat gebeurt ergens in een bakkersfabriekje op een industrieterrein en s'morgens wordt de hele handel de winkel ingesleept. Veel liever kom ik in het centrum van het dorp bij de bakker die nog wel zelf bakt. Maar ja dan moest ik een stukkie verder en het was in de baas zijn tijd en ik had trek dus voor deze keer maar naar de kadetterette. 

Gelukkig lag er nog brood en er was ook nog voldoende taart en gebak maar die vitrine negeerde ik manmoedig en begaf me naar de afdeling kleine broodjes voor een hard wit puntje en een kaascroissant voor dochter. Vindt ze lekker als ze uit school komt. 

De bakkersvrouw van dienst stond mijn zoektocht met de armen pontificaal over haar borst gevouwen vanachter de toonbank gade te slaan. Toen ik mijn aankopen op de toonbank legde om af te rekenen zei ze tegen mij, na mijn goedemiddag waar ze niet op reageerde, ik heb het bloedheet! 

Tja het was lekker weer maar niet bloedheet. Nu was ze van een leeftijd dat de overgang en een daarbij behorend opvliegertje de boosdoeners kunnen zijn, maar met bakkersvrouwen over de overgang praten, daar begin ik niet aan. Voor je het weet krijg je akelige details of sla je de plank volledig mis omdat je haar tien jaar ouder hebt geschat dan ze in werkelijkheid is. Dan wordt zo'n mevrouw of heel boos of ze gaat huilen en dan smaakt je pas aangeschafde brood echt niet meer en moet je alsnog naar de bakker in het centrum van het dorp. 

Dus zei ik maar zo nonchalant als mogelijk, ach het is lekker weer. Ja zei de bakkersvrouw het is ook lekker weer maar ik heb het wel bloedheet en dat komt natuurlijk omdat ik de hele dag bij die oven sta van wel 200 graden. Achter in het winkeltje staat namelijk een klein oventje alwaar de bakkersvrouw van dienst een pizza- of een saucijzenbroodje kan opwarmen. Die oven maakte nu een koude en vooral lege indruk en behalve ik was er geen klant in de winkel. Ja herhaalde ze nogmaals, wel tweehonderd graden! Nou dacht ik, maar goed dat u niet bij ons werkt want onze ovens zijn wel twaalfhonderd graden. Maar dat zei ik maar niet en humde maar zo'n beetje van dat tweehonderd graden erg warm was. 

Ze keek me aan, leunde met haar ellebogen volop op de toonbank en boog zich naar mij over en zei, weet u wat nou zo naar is mevrouw? Ik wist dat niet en schudde dus nee en de bakkersvrouw vervolgde terwijl ze nog een klein beetje verder doorboog alsof ze iets heel vertrouwelijks in mijn oor ging fluisteren, mijn dochter heeft een badpak maat 38 gekocht!

Ik dacht echt dat ik in de maling werd genomen, maar serieus zei ze en normaal moet dat badpak passen want ze heeft ook maat 38. Maar nu past het niet en moest ze maat 40 bestellen en ook die past niet. Ze haalde haar ellebogen van de toonbank en wees met haar handen hoe strak en ellendig maat 40 gespannen zat over het ranke lijf van de dochter van de bakkersvrouw. Ik zag het voor me, maar begreep niet zo goed waar ze met haar verhaal naar toe wilde. Ik knikte dus maar eens en wilde al weglopen, maar ze moest mij de zak met de kaascorroissant nog geven die ze nog in haar hand had en ik bleef dus staan. Denkt u nou ook zei ze toen, dat er tegenwoordig alleen maar Chinese maten zijn? Ik had geen flauw idee, maar om er vanaf te zijn zei ik met een vriendelijke glimlach dat ze daar best eens gelijk in kon hebben. Ze veerde op gaf me mijn kaascroissant en zei tevreden, ik ben blij dat u er ook zo over denkt. En ik heb het nog steeds bloedheet.

Dat had ik inmiddels ook!

zondag 7 juni 2015

Romantisch

Vaak is de zondag hier een beetje luilakdag. Een beetje het huis poetsen en de was doen, maar vooral lekker rustig aan. Met een boek in een hoek of met een breiwerk op de bank. Heel fijn allemaal, maar nu ons grut zo'n beetje op de rand van het nest zit, moet je als echtpaar zorgen dat de boel niet verstoft. Dus vandaag er maar eens lekker op uit. 

En zo pakten manlief en ik vanmiddag de metro en togen naar de stad. Vanaf het Waterlooplein kuierden wij op ons gemakje via de Blauwbrug naar het Rembrandtplein en vandaar naar de Kalvertoren. Daar moest ik bij de Hema een pakje naainaalden zien te scoren, want ik weet niet wat het is hier in huis, maar de laatste tijd zijn er flink wat knopen die de geest geven en een eigen leven leiden. Die moeten streng tot orde worden geroepen met met ferme hand weer vastgenaaid worden. Dat vind ik een rotklus en als het naaimandje dan ook alleen nog een stopnaald in huis heeft van 10 cm lang en 5 cm breed dan wordt het tijd voor de aanschaf van nieuwe naalden. 

Bij de Hema trof ik nog net precies 1 naaisetje, ruw uit de verpakking gerukt en waar het meetlint al was uit gejat. Er zaten nog wel naalden in. Het kassameisje bood mij een hele euro korting aan en dat vond ik zo lief van haar dat ik het setje maar genomen heb. Nu kunnen die vermaledijde knopen weer aangenaaid worden. Morgen. Deze week. Ooit. Eens!

Maar goed van een setje naalden kopen bij de Hema is je huwelijk nog niet ontstoft dus liepen wij gauw door naar de bioscoop. Daar draaide gelukkig een gezellige film. Altijd even fijn om een paar uurtjes niks te hoeven en alleen maar te kijken. En te lachen want het was echt een leuke film. Gelooft u mij niet, ga dan zelf maar kijken. De film heet Spy. 

Na afloopt slenterden wij terug naar het Rembrandtplein voor een drankje en een hapje eten. Nu had manlief mij laatst ontvoerd en meegenomen naar een restaurant in de Utrechtsestraat. Daar had hij zo genoten van zijn Zeetong dat hij nog regelmatig te berde brengt hoe lekker dat beest wel niet was. Iedere keer als hij het er over heeft dan geniet hij weer. Nou zo'n man gun je toch wat, dus opperde ik om met zijn tweetjes in dat restaurantje een vorkje te gaan prikken. Nu is dat niet een heel duur tentje maar zeker ook niet erg goedkoop. Een gelegenheid waar je niet zomaar een een hapje gaat eten.

We verzonnen dus midden op het Rembrandtplein een reden, 23 jaar en 3 weken getrouwd is best een goede reden toch? En daar gingen wij met zijn tweetjes hand in hand de Utrechtsestraat in. Gelukkig was er plek en op het bord stond ook nog de zeetong. Ik zag mijn man nog gelukkiger worden dan hij al was. 

Tot zover alles in orde. De romantische stemming zat er goed in toen het voorgerecht arriveerde. We genoten van het eten en van elkaars gezelschap. Ineens was er twee tafels achter ons een akelig geluid. De man aan dat tafeltje leek zich te verslikken en hoestte en rochelde dat het een lieve lust was. Erg zielig voor de man en ook een beetje voor ons want het is niet een erg lekker geluid en zachtjes ging het ook al niet. Het bleef maar doorgaan en daar begon zijn echtgenote, die eerst allemaal op luide toon lieve woordjes tegen haar man had geroepen, zich klaarblijkelijk aan te ergeren. Op totaal andere toon begon mevrouw te kijven over het al of niet op tijd innemen van zijn medicijnen. Ondertussen rochelde de man maar door. Ik kreeg al bange vermoedens dat hij het loodje ging leggen. En dat wil je niet tijdens je romantische dinertje voor twee.

De eigenaar keek ook al angstig en bracht nog maar eens een glaasje water, zijn vrouw die in de open keuken de scepter zwaait, stond al met de telefoon in de hand. Gelukkig bleef de man ademen (en rochelen) en begon nu op hese toon zijn vrouw uit te schelden. Wat een stel!

Van schrik wilde onze zeetong, die net was gearriveerd en lag te dampen op onze bordjes, weer terug naar de keuken. Manlief en ik keken elkaar eens aan en........... kregen de slappe lach. Het rochelen van de achterbuurman en het kijven van zijn echtgenote hield pas op toen ze de bestelde koffie met cognac hadden gekregen.

Wij hebben met het toetje maar even gewacht tot de achterburen vertrokken en hebben toen zonder hun achtegrondmuziek genoten van de creme brulee!


dinsdag 2 juni 2015

Deuntje

Zouden andere mensen dat ook wel eens hebben, dat je s'morgens wakker wordt en er die nacht een deuntje in je hersenpan is geslopen dat absoluut niet van plan is om die zelfde dag nog te vertrekken? Ik heb dat regelmatig en als het een gezellig deuntje is, is het prettig wakker worden, maar als het de vogeltjesdans is bijvoorbeeld dan weet je al dat het een hele lange dag wordt. 

Zo'n deuntje wordt nog vervelender als het een meezinger blijkt te zijn. Zo een die je de hele tijd in gezang doet uitbarsten. Zo ben ik al eens zoemend Sexbomb, Sexbomb de spreekkamer van de kaakchirurg ingezeild, waarop de goede man mij ietwat verwonderd aankeek, (want de man was oud en lelijk, maar wel bijzonder vriendelijk en kundig) en daarop maar een extra grote spuit met verdovingsmiddel vulde en daarmee de Sexbomb de nek omdraaide. Heel genant allemaal. 

Bloed, Zweet en Tranen van Andre Hazes is er ook zo een die in mijn bovenkamer hardnekkig blijft hangen, vooral als de meester dit op zijn plat Amsterdamse manier zelf ten uitvoer brengt. Normaal niet zo'n probleem als ik alleen in de auto zit en daar naar hartelust kan bleren, maar ook weer uitermate genant als ik door een grote groep nabestaanden een crematorium moet binnenstappen om daar aan het werk te gaan. Die mensen hebben het al moeilijk en dan kom jij nog even aan met je bloed, zweet en tranen. Dat is echt niet gepast. Regelmatig bijt ik dan ook op de binnenkant van mijn wang om de boel binnen te houden en dat is dan weer niet bevorderlijk om nog een sollicitatiegesprek te voeren als je wang kapot gebeten is. 

Vanmiddag was ik met een collega ruim vierhonderd sollicitatiebrieven aan het doorworstelen. En jawel hoor daar was een kandidate met de voornaam Rosanne. Niks mis mee, maar mijn collega begon direct dat akelige liedje van Nick en Simon te zingen en voor ik het wist zat het alweer in mijn hoofd. En nu uren later is het er nog steeds niet uit. Ik word gek van die Rosanne met al haar mannen. 

Er zit niks anders op, Rosanne moet worden verdreven door wat anders, maar even zoeken op Youtube en jawel hoor daar is Tom Jones weer met zijn Sexbomb. 

Sexbomb, Sexbomb your my sexbomb. Your my sexbomb zing ik mijn echtgenoot toe!
Ben benieuwd waar ik morgenochtend waar ik morgenochtend weer mee wakker wordt. Ik hoop wel iets fatsoendelijks want morgen heb ik een intervisie dag in een ziekenhuis. Op de afdeling Gynaecologie!

Sexbomb, sexbomb....................