Pssst....

In de vakantie liep ik voor een boodschapje even naar de plaatselijke supermarkt. Daar trof ik in het gangpad een medemoeder. Een leuk mens waarmee ik, tijdens de jaren dat onze dochters op de peuterspeelzaal en de basisschool bij elkaar in de klas zaten, een goed contact had. Samen hebben we regelmatig slap van het lachen gelegen tijdens het soppen van ettelijke puzzelstukken en allerhande zaken die in zo'n kleuterklas aan het eind van het schooljaar schoongemaakt moeten worden.

Allebei onze dochters gingen naar de Havo (weliswaar verschillende scholen) waardoor ons contact verwaterde. Jammer maar niks aan te doen. Nu kwamen we elkaar tegen in het gangpad van de schoonmaakartikelen, toiletpapier en aanverwante benodigdheden. Zoals dat gaat met vrouwen die elkaar een tijdje niet gezien hebben stonden wij een poos heerlijk te beppen. We hadden de tijd, het was immers vakantie en het was niet druk in de winkel zodat wij niemand hinderden met onze karren en gekakel in dat nauwe gangpad.

In de verte had ik haar al zien komen aanschuifelen. Een oud vrouwtje van pak em beet 1.50 meter achter een rollator. Van top tot teen in het zwart gekleed met een zwarte hoofddoek en dikke zwarte kousen. De voeten gemakkelijk in een paar oude pantoffels gestoken, kromme benen, felle ogen en en gerimpeld gelaat. De kleding klopte niet, maar het had zo mijn oma zaliger kunnen zijn. Ware het niet dat mijn oma, geboren in de Amsterdamse Jordaan, nooit van haar leven zwart droeg. Bij mijn oma kon het niet kleurig genoeg zijn. Maar dit terzijde.

Wij trokken onze karren een beetje naar ons toe om deze dame er door te laten, maar dat bleek niet de bedoeling te zijn. Terwijl wij er lustig op los kakelden bleef ze staan voor het schap met de toiletverfrissers die op de hoogste plank stonden. Ze wees met haar wijsvinger omhoog en riep psst psst. Wij, ook niet de beroerdsten, snelden toe om het begeerde artikel voor haar te pakken. Mijn gesprekspartner is wat langer dan ik en zij kon er dus het beste bij. Het had nog even wat voeten in de aarde voor de juiste bus aangegeven was, want ze wilde die van het huismerk en het moest ook nog het gewenste geurtje hebben. Logisch. Uiteindelijk was ze tevreden en ze mompelde iets waar wij klakkeloos van aannamen dat dat dank je wel was. Wij knikten en lachten nog maar eens en hervatten ons gesprek.

Dat was van korte duur want ineens klonk daar weer het psst psst. Wij keken op en wat bleek; de aangereikte bus deed het niet. Dat was niet zo raar want er zat een plastic beveilingskapje op waarvan eerst een randje losgetrokken moest worden om de bus te laten spuiten. Dat is natuurlijk niet zo handig midden in een gangpad maar hoe leg je uit in het Turks of Marokkaans of Afghaans dat het logisch is dat hij het niet doet. Dat probeerden wij door het haar te met gebarentaal uit te leggen. Dat lukte niet erg. Mevrouw keek ons aan alsof we gek geworden waren. Zo stonden wij daar tussen de toiletrollen en de luchtverfrissers te hannesen. Opeens was mijn vriendin het zat greep de huismerkbus uit de handen van de dame, zette die op de plank terug en pakte een andere bus. Dat was geen huismerk, maar spoot direct na de eerste druk op de knop. De ogen van de bejaarde dame begonnen te glimmen, de tandeloze mond vertoonde een stralende dankbare lach en na enig gemompel en vriendelijk geknik onder het flink spuiten van de luchtverfrisser, schuifelde ze naar de kassa. Ons in de wolk van luchtverfrisser achterlatend. Wij voelden ons hele pieten na onze goede daad, want wie heeft er niet van zijn moeder geleerd dat je oude vrouwtjes altijd moet helpen en gingen weer over tot het uitwisselen van de belangrijke nieuwtjes over ons kroost.

Op weg naar huis haalde ik de oude dame in en weer lachte ze vrolijk en stak haar duim naar me op. Thuis gekomen vroeg mijn echtgenoot verbaasd waarom ik zo lang weggeweest was voor dat ene boodschapje en hoe het kwam dat ik een uur in de wind stonk naar luchtverfrisser. Leg dat maar eens uit!