Postzegel make-over!

Eindelijk was het gisteren zover. De hovenier kwam met zijn maatje om de tuin op te knappen. Gister moest ik gewoon werken en dus was ik er niet bij toen de kamperfoelie zonder geur bruut werd gescheiden van de schutting. Manlief nam gister de honneurs waar en stuurde me wel een appje met een foto van deze wrede scheiding. 

Toen ik gisteravond thuis kwam lagen ze nog te snikken in het plantsoen totdat ze op het vrachtwagentje van de tuinman werden afgevoerd. Zielig maar soms moet je je hart verharden. Het leven is nu eenmaal niet makkelijk dus ook niet voor schuttingen en uitgedijde kamperfoelie struiken die niet eens lekker ruiken. 

De nieuwe schutting stond bijkans al trots de tuin af te schermen, alleen de deur moest er nog ingehangen worden. Wat een ruimte hadden we ineens. Ons postzegeltje bleek gewoon een hele meter breder. Dat is best veel hoor.

Vandaag was het mijn beurt om de catering te verzorgen van de tuinheren. Gelukkig kan ik thuis werken en dus tussen de bedrijven door koffie schenken, soep en broodjes maken en serveren aan de heren. En me overal mee bemoeien natuurlijk, want dat doe ik graag.  Nou viel dat best mee hoor, maar ik mocht natuurlijk wel zeggen hoe breed de nieuwe borders moesten worden. Ik zal maar eerlijk bekennen en alsjeblieft niet verder vertellen, ze zijn een pietsie breder geworden dan manlief eigenlijk had gewild. Dat klinkt natuurlijk heel uitgekookt en dat is het ook wel een heel klein beetje, maar gelukkig kwam het met de tegels net zo uit. 

Anders had die arme tuinman allemaal randjes van die mooie tegels moeten slijpen en zeg nou zelf dat is toch zonde? Manlief heeft het nog niet nagemeten en dat zal hij vast ook niet doen. Doet hij dat wel, dan heb ik de tuinman op mijn hand die mij beloofd heeft met de hand op zijn hart te verklaren dat het echt niet anders kon. Zo zie je maar weer hoe goed het werkt als je voor die mannen een lekker bakkie soep kookt en aan het eind van de middag een zelfgebakken, nog warme, quiche uit de oven tovert en de heren trakteert. De liefde van de man gaat immers door de maag en blijkbaar dus ook van de tuinmannen. Gelukkig heeft manlief ook wat hij graag wil. Een groter terras. Alle partijen tevreden en dat in 1 middag. Nou daar doen ze in Den Haag weken over.

Een kant van de verkleinde border krijgt zijn eigen vaste planten terug. De andere kant niet, want daar had meneer kamperfoelie alles weggedrukt. Die border ga ik opnieuw inplanten en ik verheug me nu al op het maken van een beplantingsplan en de tocht naar het tuincentrum. Ik kan niet wachten. Toch moet dat want de tuinmannen hebben zeker nog een dag nodig om alles netjes te maken en de sering nog te snoeien. Gelukkig moet ik morgen werken, mijn vader gaat de tuinmannen cateren, en zo hoef ik dus het gehuil van de sering niet aan te horen als hij aan de beurt is. 

Was het maar vast morgenavond!