Wilskracht

Je loopt een winkel in, pakt een mandje, en je zegt tegen de lieftallige dame of vriendelijke vent achter de toonbank zo achteloos mogelijk, ach doet u mij een onsje wilskracht.

Waarop de lieftallige dame of de vriendelijke vent vraagt, waar heeft u het voor nodig mevrouw? Je buigt een beetje over de toonbank en fluistert in de richting van de lieftallige dame of de vriendelijke vent; om een beetje af te vallen.

Je krijgt een brede glimlach terug van de lieftallige dame of de vriendelijke vent en krijgt als antwoord: Nou mevrouw dat treft, die is toevallig in de aanbieding. Een tientje voor een hele kilo en je kunt het lang bewaren hoor. Koel wegzetten maar niet in de koelkast anders verliest het zijn werking. Tevreden ga je naar huis met je kilo en je zet hem weg op een koel plekje, maar wel in het zicht en elke dag neem je een paar gram en de kilo's verdwijnen als sneeuw voor de zon. Niet meteen met hordes tegelijk, maar met onsjes per dag en je voelt je intens gelukkig met je wilskracht in de kast.

Ja ja zo zou het moeten zijn. Maar zo is het niet. Ik zal het maar eerlijk bekennen, ik ben geboren zonder wilskracht. Vergeten in te bakken. Ben ik mooi klaar mee want zo wordt het natuurlijk nooit wat met die lijn.

En het schijnt allemaal zo makkelijk te zijn. Volgens de Libelle dan hè? Want die zei vorige week nog dat veranderen best moeilijk is maar dat het toch de moeite waard is. En hoe je het dan doet? Nou, zo!

En ik lees die hele handleiding en met elke tip die ik lees voel ik me meer en meer een lafbek, een slappe doos en een enorme tuttebel worden. Want ik heb het niet. Ik kan niet ferm nee zeggen als mij een taartje wordt aangeboden. Zeker niet als er enige overredingskracht wordt ingezet om het toch te nemen. Ik kan niet denken nou aan 1 crackertje met een likje smeerkaas heb ik zat voor de lunch.

Ik hoor wel eens van mensen, ik had het zo druk ik heb helemaal vergeten te eten. Dat heb ik nou echt helemaal nooit. Ik vergeet nooit om te eten. Hoe doen die mensen dat? Ik heb het ook hartstikke druk maar mijn lunch overslaan? Ja ik zal daar gek wezen. Stel dat ik er niet aan zou denken dan doet mijn buik dat wel.

Zo ook nu, al laat in de avond en bijna tijd om mijn mandje in te gaan. En wat hoor ik roepen? De brie die in de koelkast ligt te mokken dat er helemaal niemand naar hem omkijkt. Dat vind ik dan weer zielig, maar dat is dus niet bevorderlijk voor een beter figuur en straks een mooie, nieuwe jurk in een maatje minder. Zo'n stemmetje dat almaar roept, eet mij, eet mij. Nou dat is echt niet leuk hoor!

Maar goed ik kan best veel, ben soms heus een aardig mens, maar die wilskracht op het gebied van afvallen (en sporten) heb ik dus niet. Ik heb heus wel wilskracht hoor want ik kan gerust een mooi boek uitlezen en als ik naar de stad wil om iets leuks te kopen of mijn nagels wil laten lakken, nou een knappe jongen die me tegenhoudt. Het zit dus, net als het teveel aan vet, op de verkeerde plek.

Misschien moet ik maar gewoon een besluit nemen, dit is wat het is, beter wordt het niet. Ik zal altijd die mevrouw blijven met die dikke kont maar dan wel eentje die ondanks die dikke kont blij is met zichzelf. Dat zou de meest logische oplossing zijn. Ik ben er nog niet helemaal uit, maar nijg wel naar deze beslissing. Ben alleen zo bang dat mijn huisarts er geen genoegen mee neemt. Maar ja, dan moet zij maar over de brug komen. Met een recept voor een onsje wilskracht.