Stamper

In de wintermaanden aten wij vroeger op vrijdag altijd stamppot. Het ging dan vooral om zuurkool, boerenkool, hutspot en rauwe andijviestamppot. Vonden we allemaal lekker. We waren met zijn zessen thuis omdat mijn oma bij ons woonde en dus schilde mijn moeder elke vrijdag een flinke pan met aardappels. Later toen wij allemaal verkering hadden werden de vrijdagse stamppotten een soort van traditie. Mijn arme moeder schilde toen nog grotere pannen met piepers. 

Zo lang als ik me kan herinneren werd de uiteindelijke stamppot niet gestampt maar gemaakt met de kneedhaken van de mixer. Bij ons thuis was zo'n ouderwetse stamper niet aanwezig, want dat vond mijn mams maar ondingen. 

Zo'n voorbeeld uit je jeugd zit in je systeem en gaat er nooit meer uit. Toen ik ging samenwonen met mijn vriend (nu mijn echtgenoot) was een mixer dan ook een van de eerste dingen die ik kocht. Ander kon ik toch zeker geen stamppot maken en dat vond mijn vriendje juist nu zo lekker. Hij zat vaak op vrijdag mee te smullen van de stamppotten van mijn mams en ja de liefde van de man gaat door de maag. Dat is algemeen bekend. 

Ook hier in huis is de vrijdagavond in de winter traditiegetrouw stamppotdag. Ik geef toe, er zijn ook heus vrijdagen bij dat er niet gestamppot wordt, maar die vrijdagen zijn op 1 hand te tellen. Ik weet het, het is erg burgerlijk en traditiegetrouw en ouderwets, maar zeg nou zelf als zo'n kleine moeite nu goed is om je man te verwennen, waarom zou je het dan laten?

De mixer komt hier dus regelmatig uit de kast.  Mijn mixer en ik zijn goede vrienden. Zelfs zo goed, dat als wij met vakantie gingen met de auto, de mixer ook altijd meemocht. De mixer en de kaasschaaf. Gezworen kameraden. Ook ik moest namelijk niks van zo'n ouderwetse stamper hebben. Met het schaamrood op de kaken moet ik eerlijk bekennen dat ik, toen ik mijn schoonmoeder voor de eerste keer met een rood hoofd van inspanning met zo'n stamper aan de slag zag, haar wel een beetje meewarig aankeek. Sterker nog ik heb haar ooit overgehaald tot het mixerkamp. Later zei ze nog wel eens dat ze daar dankbaar voor was, maar nu schaam ik me wel een beetje met terugwerkende kracht.

Want twee weken geleden gingen manlief en ik een weekend naar Texel. Normaal gesproken met een auto vol kinderen (twee) en een berg aan rommel die ik meende nodig te hebben. En natuurlijk de mixer. Nu gingen we met zijn tweetjes en zorgeloos gooide ik wat kleding in een tas, pakte wat boeken in en nam mijn handwerkzaken mee. 

Op het keukengebied nam ik enkel een scherp aardappelschilmesje mee en wat theezakjes en wat kruiden. Zorgeloos bedacht ik mij dat we de boodschappen daar wel zouden doen. 

De eerste avond, het was een vrijdag, wilde manlief graag een stamppotje eten. Lekker knus bij een loeiende open haard. Dus kochten we piepers, zuurkool en een worst. We sjouwden de boodschappen naar de auto en wilde terug naar het huisje toen ik ineens bedacht. VErhip ik heb mijn mixer niet meegenomen, hoe moet dat nu met die stamppot.

Er zat niets anders op dan om bij zo'n goedkope spullen winkel een stamper te kopen voor het hele bedrag van een euro vijftig kon er gestampt worden. Het voelde toch een beetje als verraad maar ja wat moest ik anders. S'avonds ging ik los. En dat was een openbaring, want dat stampen ging eigenlijk best makkelijk en ik kreeg er een fijn stamppotje door. Niks geen grove stukken zoals mij altijd voorgehouden werd. Nee hoor als je maar lang genoeg stampt dan wordt het een smeuïge, gladde bedoening. Niks aan het handje. 

Na het weekend nam ik de stamper mee naar huis, tenslotte was hij eerlijk gekocht, en gooide hem in de la. Tot ik vorige week (vrijdag ja ja) stamppot at en de ene kneedhaak van de mixer even met vakantie was, zonder dit met mij te hebben besproken overigens. Geen nood, ik zocht mijn nieuwe stamper op en stampte dat het een lieve lust was de boel tot een heerlijke hutspot. Ze zaten te smullen en ik had echt maar twee dagen spierpijn in mijn bovenarm. 

En nu ben ik om! Die reclame van wat eten jullie vandaag, stamppot zou voor mij ook wel van toepassing kunnen zijn. Ik wil het liefst elke dag stampen. Maar ja daar gaat het gezin niet mee akkoord. 

Vanavond stond er boerenkool op het menu (beetje gekke dag maar dat kon even niet anders) en heb ik weer heerlijk gestampt. Zo zie je maar weer een mens is nooit te oud om zich het stampen aan te leren en ik heb nog steeds een tevreden echtgenoot. Zeg nou zelf, wie wil dat nou niet?