vrijdag 12 augustus 2016

Zonnebank en Zo maar vrij!

Dochter haalde mij gister over. Ach toe mam, ga nou gewoon een keer mee naar de zonnebank. Je zult zien dat je het lekker vindt? Ach wat doe je dan als moeder?

Ooit, jaren gelden, heb ik een zonnebankkuurtje gedaan. Gewoon bij mijn oom en tante want die hadden zo'n ding en wij gingen trouwen. Natuurlijk wilde ik niet dat mijn witte velletje meer op zou vallen dan mijn witte trouwjurk dus ging ik samen met mijn aanstaande een paar weken van te voren trouw elke week een uurtje onder dat ding. Dat was lekker en gezellig. 

Nu, zoveel jaar later, ben ik een beetje huiverig voor de zonnebank. Je hoort toch telkens van de meest akelige huidkankers die de kop op steken na onverantwoord zonnen en aangezien ik het leven nog lang niet moe ben heb ik tegenwoordig erg vrede met mijn witte vel. Dat trouwens niet zo heel erg wit meer is want in juni zat ik al een week in de schaduw van Mallorcaanse zon. Ook zo af en toe een uurtje rommelen in de tuin en eens een wasje ophangen in het zonnetje zorgden er voor dat het ergste wit er wel af was. 

Gister was het een regendag en kwam het echt met bakken uit de lucht. De smekende gezichtsuitdrukking van mijn kind en de regen maakten dat ik overstag ging en mee ging naar de zonnestudio. Daar werden we verwelkomd door een allervriendelijkst meisje en na enig overleg kon ik hetzelfde programma doen als dochter. Zo'n 18 minuten in een soort van tosti ijzer dus!

Na een poosje werd mijn naam afgeroepen en mocht ik me naar de cabine begeven. Een ander meisje, weer heel vriendelijk, legde me uit hoe de knoppen werkten en hoe ik het geval aan kon zetten. Toen zij de cabine verliet kleedde ik mij uit en smeerde me in met de zonnecrème. Het tosti ijzer had uitnodigend zijn klep open en ik vleide me op de glasplaat. Het lag minder beroerd dan ik dacht. Ik deed de klep dicht en drukte op start. $#%&GRRR gloeiende gloeiende, ik was vergeten om het brilletje op te zetten. En dat brilletje lag nog op de stoel waar ik niet bij kon en ik kreeg het tosti ijzer ook niet meer open terwijl afschuwelijke muziek mij keihard om de oren schalde. 

Shit shit shit. De paniek sloeg ietwat toe maar voor ik een ijselijke kreet wilde uitslaan bedacht ik mij dat ik daar bijna helemaal in mijn blootje lag en ik niet wilde dat er een batterij mensen zou uitrukken om mij te redden. Ook dacht ik aan dochter die inmiddels zelf wel klaar zou zijn met zonnen en dan natuurlijk met het schaamrood op de kaken zou zitten om haar krijsende, vergeetachtige, domme moeder.

Ik maande mezelf dus tot kalmte, wurmde het handdoekje onder mijn hoofd vandaan, rolde het op en legde het als een soort worst over mijn ogen en probeerde krampachtig te genieten van die warmte op mijn lijf. Want ach wat is nu 18 minuten? Nou beste mensen, 18 minuten in een tosti ijzer is lang!

Door alle paniek en door het vergeten brilletje kon ik de knoppen dus niet zien en kon dus niet die rot muziek afzetten en dus ook de temperatuur niet bijstellen. Na enig aftasten vond ik de hendel en met een beetje doorduwen kon ik de klep toch wat omhoog duwen zodat het wat minder warm werd. 

Mijn knieën en mijn rug vonden het wel lekker die warmte, maar mijn bovenlip en mijn kuiten hadden een totaal andere mening. Zo lag ik dus als een aangespoelde walvis op mijn glasplaatje te bakken en te wachten tot de tijd om was.

Gelukkig daar was een pingeltje en de blikken stem van een dame uit het apparaat die me zalvend vroeg of ik van het zonnen genoten had en ze hoopte me snel weer terug te zien. An me nooit niet dacht ik terwijl ik van de glasplaat gleed en mijn kleren weer aandeed. 

De spiegel vertelde me dat ik een enorm rode kop had (vooral mijn bovenlip) en mijn kuiten voelden aan alsof ze lang op de bbq hadden gelegen. Ik viste dochter uit de wachtruimte en liep door de regen, oh die heerlijke regen, naar de auto.  Thuis mijn gloeiende kuiten ingesmeerd met aftersun die ik goddank nog over had van de vakantie, maar pas na het deppen met komkommer luwde het vuur een beetje. 

Voordeel van dat hele zonnebank gebeuren was wel dat ik in mijn eigen bed wel ontspannen lag en heerlijk geslapen heb. Ook wel eens leuk.

Vanmorgen waren zowel de kuiten als de bovenlip niet meer rood maar bruin en dus ging ik tevreden met mijn bruine kop aan het werk, mij al verheugend op de teksten van collega's, van wat zie je er goed uit. Lekker kleurtje. Dat viel tegen want er was een grote computerstoring. Na een uur of wat lummelen, want toevallig had ik vorige week mijn kast al helemaal opgeruimd, kregen we het sein vertrekken. We konden niks meer doen. Balen.

Onderweg naar huis maakte ik plannen voor al deze extra vrije tijd. Op stap ging hem niet worden want ik moest wel bereikbaar blijven maar een middagje haken leek mij ook wel fijn. Eerst maar eens een bammetje met manlief en dochter die ook allebei thuis waren. Het was een hele toer om de lade van de vriezer open te krijgen. Door de stroomstoring op 23 juni jl. was er toch veel ijs in de vriezer aangemaakt. Wij keken elkaar eens aan en na de boterham gingen we aan de slag. Spullen die bewaard moesten worden gingen zolang even logeren in de koelbox en met schalen heet water en de fohn gingen wij los. Na een uurtje was alles spic en span. Dat smaakte naar meer. Daarom direct daarna de boekenkast onderhanden genomen. Alles eruit, gesopt en alles er weer keurig in. En zo zit ik nu met met mijn veels te bruine bovenlip te genieten van mijn schone witte kast. Kwam het allemaal toch nog goed!

1 opmerking:

  1. Grote grutten, het lijkt wel een horror story...
    Nee, ik blijf dan toch maar liever puur natuur zonnen met de kans op weinig zon zo af en toe..

    Groetjes, Elizabeth

    BeantwoordenVerwijderen