Afscheid

Elk afscheid is de geboorte van een herinnering zei Salvador Dali en volgens Marco Borsato bestaat afscheid nemen niet!

An me hoela! Afscheid nemen bestaat echt wel, want vanmorgen deed ik het. Vanmorgen namen manlief en ik samen afscheid van onze zoon die voorgoed naar Frankrijk vertrekt. Naar zijn grote liefde en naar zijn nieuwe baan. 

Voordat hij zijn koffer af moest geven bij de incheckbalie kregen we nog een bere-omhelzing en we bleven nog even kijken totdat de koffer opgeslurpt was door de band die hem naar het vliegtuig zou brengen. Zoon draaide zich nog even om, zwaaide en liep met zijn handbagage naar de douane. Uit het zicht, op weg naar zijn nieuwe leven, zijn toekomst.

Achter mijn, door het helle licht gelukkig wat getinte brillenglazen, liepen mijn ogen vol. 22 jaar, 9 maanden en 7 dagen geleden lag hij voor het eerst in mijn armen. Een klein wurm van nog geen vijf pond dat ernstig te lijden had gehad door de zwangerschapsvergiftiging, maar die zich mooi niet liet kisten.
Nu komt hij boven mijn hoofd uit, heeft soms een woeste baard, maar altijd vriendelijke, lachende ogen. 

Op de terugweg besloten we maar even een rondje markt te doen in Amstelveen, want om nu direct terug te keren naar dat lege nest leek ineens toch niet zo'n goed plan. Dat nest is trouwens helemaal niet zo leeg want dochter is er natuurlijk nog, al is zij ook al op de rand van het nest gaan zitten en zal het niet lang meer duren voor ze haar vleugels uitslaat.  Ook heeft zoon zijn sporen nog behoorlijk nagelaten, want er staan nog ruim zeven volle vuilniszakken die naar de gemeentewerf moeten worden gebracht. Een mooi klusje voor papa en mama, al bood hij met een grote grijns nog wel aan om het zelf weg te brengen, maar ja wanneer dan? Het vliegtuig wachtte niet. 

Ik heb altijd geroepen dat ik geen last ga krijgen van het lege-nest syndroom en dat ben ik nog steeds niet van plan. Toch voel ik me vandaag een beetje verscheurd. Eigenlijk net zo als ik toen de zwangerschapstest in mijn handen had. Ik wist dat mijn leven ging veranderen en was er blij mee, maar wat er zou veranderen was nog niet duidelijk. Ook nu zal het even wennen zijn zonder zijn gezellige verhalen, de gekke koosnaampjes die hij me te pas en te onpas gaf en zijn humor. Wat ik niet zal missen is zijn rotzooi want in dat specifieke deel van de opvoeding zijn wij deerlijk gezakt. Een ongelooflijke rommelkont is het. Dat wordt nog wat in Frankrijk, maar dat is mijn pakkie an niet meer. 

Eenmaal thuis deed ik toch een klein opruimrondje, de vuilniszakken verzameld want die gaan morgen naar de werf en haalde ik in zijn lege kamer het bed af. Hij had de afgelopen dagen alles ingepakt en opgeruimd en de kasten zijn nu leeg en voor het eerst in jaren zien we de bovenkant van zijn bureau. Wat een ruimte ineens. Ja hoor mam alles is gezogen en ik heb het schoongemaakt. Hmmm nou mijn versie van schoon is een tikkie anders. Daar ga ik de komende week op mijn gemakje nog wel even met een emmer sop door. 

En toch, terwijl ik zo zat te mijmeren op zijn bed terwijl die ellendige tranen alweer de kop op wilde steken (ja ik ben een watje) zag ik ook ineens nieuwe mogelijkheden. Als dat bureau een sopje heeft gehad en ik leg er een grote boekenlegger op is het een prima thuiswerkplek. En het ladekastje, natuurlijk ook na grondige reiniging, is uitermate geschikt om al mijn wolletjes en handwerkboel op te bergen. 

Het gaat dus wel goed komen, maar ik moet toch nog even wennen aan mijn nieuwe titel: moeder buiten dienst. Misschien had meneer Dali toch wel gelijk dat er met elk afscheid herinneringen geboren worden. Ik koester ze!