zondag 30 oktober 2016

Dames Hakken

Vanavond kwamen mijn vader en mijn broertje eten met zijn gezin. Dat zijn allemaal lekkerbekken dus doken mijn echtgenoot en ik de keuken in om een lekker maaltje te koken. Gezellig!

Tussen het roeren, snijden en wat al dies meer zij door nam ik met een glaasje spa even een kleine pauze. Dan is het altijd leuk om even op twitter te kijken of er nog wat gebeurt in de wereld. In mijn timeline zoals dat daar op twitter heet kwam ik bovenstaande foto tegen. Dames Hakken vanaf 7,50 euro! Dat zinnetje houdt me nu al de rest van de dag bezig. 

Want wat vindt er daar achter dat raam nu allemaal plaats? Mag je daar dan voor 7,50 zomaar een dame komen hakken? Mag je zo'n dame zelf uitzoeken of wordt er je een dame toegewezen? Moet je na het hakken de boel zelf opruimen en waar laat je zo'n stukgehakte dame zo gauw, of wordt de boel voor je opgeruimd? Allemaal vragen waar dat bordje geen antwoord op geeft? Het zou prettiger geweest zijn als ze daar wat duidelijker in zijn.

Wat voor soort mensen komen daar eigenlijk om dames te hakken? Wie zegt er nu s'morgens  aan het zondagse ontbijt zo langs zijn neus weg als de kindertjes vragen; "papa, mama wat gaan we doen vanmiddag"? Nou eh papa, (of mama) gaat even dames hakken en daarna gaan we nog even voetballen in het park? Dat is toch schrikken voor die kindertjes?

Bovendien ik snap best dat een mens een bijzondere hobby wil hebben en dat je daar plezier aan wilt beleven, maar in hoeverre kun je leut hebben om een dame te hakken? Wat is daar de kick van? In een welgemikte mep een dame in vijf stukken? Of ben je pas tevreden als de boel net zo fijngehakt is als bijvoorbeeld een bosje peterselie voor in de soep? 

Een ander belangrijk dingetje is? Wat trek je aan tijdens het dames hakken? Het zal toch best een smeerboel worden en het lijkt me dus niet dat je dat in je goeie, zondagse goed gaat doen? Bij de meeste sporten moet je na afloop douchen en moet je sportkleding in de was maar het lijkt me hier dat je toch een schortje voor doet? Er wordt niet gesproken op het bordje over douchen na afloop en of er hier voorzieningen voor aanwezig zijn. Was wel handig geweest want je wil na afloop toch niet besmeurd over straat. Over de bekleding van je auto hebben we het dan geeneens. 

En de dames zelf? Hoe wordt er geselecteerd? Alleen het woord dames al? Welke criteria worden er hier gehanteerd als het over dames gaat? Moeten ze goed in de kleren zitten van bepaalde merken, moet er standaard make-up aanwezig zijn en is een opleiding van minimaal HBO vereist? Moeten ze te allen tijden zijden kousen dragen en een hoed met voile? Wie komt er voor in aanmerking om gehakt te worden? Sterker nog welke dames stellen zich hiervoor beschikbaar?
 
Allemaal vragen waar ik zo gauw geen antwoord op kreeg en dat is best lastig. Dat spookte toch maar door mijn hoofd vanmiddag terwijl ik de perentaart aan het maken was en de bechamelsaus aan het roeren was. Zo'n bechamelsaus maken is al lastig genoeg en dan moet je niet zo'n vraagstuk aan je hoofd hebben? Gelukkig was het eten verder gelukt en was het gezellig aan tafel, maar antwoord op al mijn vragen heb ik nog steeds niet. 

In elk geval, mijn hobby wordt het niet, dames hakken en zelf voldoe ik ook niet aan de bovengenoemde gestelde criteria van een dame dus breek ik mijn hoofd er maar niet meer over. 7,50 euro is trouwens wel erg goedkoop!



zaterdag 29 oktober 2016

Gebiedsverbod!

Vanmorgen werd ik wakker met een akelige hoofdpijn. Deze had ik niet besteld en stuurde hem subiet weer terug naar waar hij vandaan kwam. Het moet niet gekker worden om zomaar onaangekondigd op de stoep te staan. Ik gaf hem dus een gebiedsverbod! Enfin hij liet zich niet zo makkelijk verjagen als ik had gehoopt en daardoor kwam het dat we wat later op de zaterdagse boodschap gingen dan gebruikelijk. 

Onderweg vertelde mijn echtgenoot zo langs zijn neus weg dat hij in het winkelcentrum even een boodschap moest doen waarbij mijn aanwezigheid niet gewenst was. Ik wilde hem al verbaasd vragen waarom dat zo was toen er een lichtje ging branden. Natuurlijk, ik ben woensdag jarig en daar moet hij natuurlijk een cadeautje voor kopen. Nou prima toch dan doe ik de boodschappen en we zien mekaar ergens wel weer. Zo gingen we ieder ons weegs.

Als eerste dook ik de Action in. Dat is een hele gevaarlijke winkel want het is er spotgoedkoop en je koopt (lees ik koop) er dus altijd meer dan je van plan bent. Nu had ik keurig een lijstje gemaakt want omdat ik woensdag ook op kantoor mijn verjaardag vier en daarbij mijn lieve collega's trakteer op wat lekkers, moet er ook gebakken worden. Gisteravond heb ik de recepten uitgezocht voor de baksels die ik wil maken en voor de carrotcake (klinkt leuker dan worteltjestaart) had ik geen goede vorm. Nu dan is een bezoekje aan de Action zeker gerechtvaardigd want die hebben vormen voor een prikkie. 

En inderdaad kocht ik alles wat op mijn lijstje stond. Plus nog een nieuw broodmandje, vier dikke kaarsen, een nieuw blocnote en een superhandige meelzeef. Het ding kostte nog geen 2 euro en daar heb ik dinsdag bij het bakken een hoop plezier van. Blij liep ik met mijn aankopen naar de auto. Nog geen echtgenoot te bekennen. Op naar de grootgrutter dus maar. 

Dinsdagmiddag ga ik alle baksels maken maar wilde daar vandaag wel alle ingrediënten voor meenemen. Net stond ik voor de vitrine met smeer- geraspte en allerhande kazen me een ongeluk te zoeken naar een pakje mon chou toen er een luid operagezang losbarstte. Achter mij zat aan de grote koffietafel, die de grootgrutter in de winkel heeft gezet en waar de clientèle gratis koffie kan lurken, een gigantische Italiaanse familie. Een echte Nonna met een sjaal nonchalant om het hoofd gedrapeerd a la Sophia Loren zat met haar echtgenoot en diverse andere familieleden aan de koffie en smikkelden er wat lekkers bij alsof ze doodgenoeglijk in hun eigen huiskamer zaten in plaats van die overvolle Appie. Het zag er knus en gezellig uit.

Grootvader, met een markante kop en een woest uitziende snor, was ondertussen in een aria uitgebarsten en toen hij mijn verwonderde blik zag kreeg ik een dikke, vette knipoog. De charmeur. Hij had best een mooie stem, maar hier en daar ging het wel een tikkie vals. Daar was mijn nog niet geheel hoofdpijnloze hoofd niet van gediend en toen ik eindelijk de mon chou had gevonden haastte ik me naar een ander gangpad alwaar ik mijn echtgenoot tegen het lijf liep. Hij had een boodschappentas bij zich waar ik niet in mocht kijken. Alsof ik dat zou doen? 

Thuis mocht ik na het opruimen van de boodschappen me niet naar de bovenverdieping begeven. Mooie boel is dat. Eerst een winkelverbod, toen een tasverbod en nu een etageverbod. Ik zette een kopje thee en kroop met de Libelle op de bank. Boven mijn hoofd klinken er nu allerlei geluiden alsof er flink gedoehetzelfd wordt. Wat is die man in vredesnaam aan het doen?

Ik hoop toch echt niet dat hij een Sara voor mij aan het maken is en dat ik woensdag verrast wordt door deze dame levensgroot in de voortuin. Dan krijgt zij ogenblikkelijk een gebiedsverbod!


woensdag 26 oktober 2016

Zorgen & Verven

Vandaag stond er een bezoek aan onze vestiging in Oosterhout op het programma. Hoewel de rit er naar toe erg mooi is, zeker nu met al die herfstkleuren, maakte ik me toch een beetje zorgen. Ik moet, om daar te komen, over de Merwedebrug en deze brug is nu nogal in het nieuws omdat er haarscheurtjes zijn geconstateerd. Vrachtverkeer en autobussen mogen er dan ook niet meer overheen rijden, maar personenauto's wel. 

Haarscheurtjes in een brug! Wat een akelig idee is dat. Stel je voor dat je net op de brug rijdt terwijl zo'n haarscheurtje besluit een grote scheur te worden. Dat de weg zich in tweeen splijt en dat je met je auto en al de diepte in zakt en zo de rivier in kukelt. Weet je wel hoe hoog het is? Nee, ik was er niet gerust op, zeker omdat ik nu eenmaal niet het postuur heb van een elfje en als die brug de vrachtwagens niet meer verdraagt zou hij mij in mijn fordje dan nog wel verdragen? 

Enfin er hielp geen lief moedertje aan ik moest gewoon over de brug. Ik had me voorbereid op flinke files maar dat viel alleszins mee. Vlak voor de brug werd het verkeer wel gemaand tot snelheidsvermindering en stond oom agent op zijn motor met een strenge blik te koekeloeren of er toch niet stiekem een vrachtwagen over de brug zou rijden. Er was geen vrachtwagen meer te bekennen en met een slakkengangetje reed ik de brug over terwijl oom agent even naar binnen loerde. Wie weet dacht hij wel, oef als dat maar goed gaat. Gelukkig ging het goed en opgelucht arriveerde ik een half uurtje later in Oosterhout. Ik had me weer zorgen gemaakt om niks. 

Tijdens zo'n autorit luister ik graag naar de radio en om de brugzenuwen wat te parkeren luisterde ik dit keer extra goed en het viel me op dat er een hoop onzin op de radio wordt uitgekraamd. Ik viel bijvoorbeeld midden in de uitroep: Verven in je onderbroek of verven zonder onderbroek! Huh wat is de bedoeling hiervan? Waarom zou je iets verven zonder onderbroek aan, tenzij je natuurlijk aan bodypainting doet maar het bleek een frase te zijn van een bouwmarkt. Persoonlijk verf ik liever met al mijn kleren aan, het liefst oude kleren, maar als er mensen zijn die in hun onderbroek willen schilderen of zelfs zonder onderbroek dan vind ik het prima. Ieder zijn meug.

Al hoop ik niet dat de schilder met wie wij onlangs hebben afgesproken dat hij in het voorjaar ons huis komt schilderen in zijn nakie op de ladder gaat staan. Dat geeft maar een hoop gedoe in ons rustige straatje en het zou vervelend zijn als hij de verkeerde kwast in de verf doopt want wij willen de boel natuurlijk wel strak in de lak hebben. 

Ik moest aan het einde van de dag natuurlijk weer naar huis en dus weer de brug over en warempel weer die reclame over die verf.  Ik heb een levendige fantasie en zag dus al die schilderende types met of zonder onderbroek voor  me en dat hielp me wel de brug over. Toch fijn zo'n afleiding en zonder file reed ik verder naar huis. 

Opgewekt draaide ik hier de straat in om direct een noodstop te maken. Nee niet omdat er in de straat een blote schilder op een ladder stond, maar omdat een of andere onverlaat een grote emmer witkalk midden op de weg had gezet die ik ternauwernood nog kon ontwijken. Het tweelingbroertje van de emmer stond keurig op de stoep. In de verste verte geen schilder te bekennen. Die was wellicht op zoek naar een onderbroek. Ik zette de auto aan de kant en stapte uit om de emmer op de stoep te parkeren om zo mijn buren en mijn echtgenoot die ook nog thuis moest komen te behoeden voor akelige ongelukken. Mijn nobele reddingsactie werd aandachtig bekeken door een man met een hond. 

Opgelucht dat ik weer veilig thuis was parkeerde ik de auto voor de deur en terwijl ik uitstapte passeerde de man met de hond mij. Althans ik dacht dat het een hond was maar het bleek een varkentje te zijn. Een klein zwart varkentje met een krullend staartje en vrolijke oogjes dat op zijn gemakje aan de lijn achter zijn baas aan sjokte. Terwijl ik nog eens goed keek of het wel echt een varkentje was, keek de man mij aan en zei met een eigenaardige rollende lach, ja het is echt een varkentje, je hebt geen verf in je ogen. 

Pfff wat een dag!

zaterdag 22 oktober 2016

Leentjebroer!

De herfstvakantie  vond ik vroeger als kind al zo heerlijk en toen ik later zelf kinderen had genoot ik daar ook weer vol op van. Vaste prik was het om met ons grut in de herfstvakantie een dag naar een museum te gaan. Nu willen mijn eigen kindertjes soms best nog met mij naar een museum maar niet speciaal meer in de herfstvakantie. Sterker nog dit jaar heeft dochter geeneens herfstvakantie want daar doen ze niet aan op de universiteit. 

Jammer maar niks aan te doen. Om toch dat speciale herstvakantiegevoel te krijgen leende ik gewoon twee kinderen. Dat was heel gemakkelijk want ik ben de trotse tante van mijn neefje (9) en nichtje (12), de kindertjes van mijn broer en schoonzus en die waren wel bereid om hun grut uit te lenen. Het grut wilde zelf ook graag dus dat leverde allemaal geen problemen op. Neef had weken geleden al te kennen gegeven graag naar Naturalis in Leiden te willen en zijn zusje vond dat ook prima. 

Vorige week neusde ik eens rond op de site van Naturalis, je wilt als tante tenslotte goed beslagen ten ijs komen op zo'n tripje, en toen bleek dat het Museum gesloten was wegens een verbouwing. Ja, in een schuurtje konden we een Tyrannosaurus (koosnaampje Trix) aanschouwen. Het leek me geen goed idee om een half uurtje naar een skelet te loeren en dus moest er een plan B komen. Heel handig is het dat nichtje nu ze naar de middelbare school gaat ook over een mobieltje met whatsapp beschikt. Ik appte dus de stand van zaken en vroeg haar met haar broer te bespreken of ze dan wel naar Naturalis wilden plus een aanvullend programma elders of dat er een ander museum de voorkeur kreeg. 

Al na een uurtje kreeg ik antwoord; het moest het spoorwegmuseum worden. Op mijn verbaasde app van jullie zijn daar toch al vaak geweest kwam per ommegaande het antwoord, ja maar dat vinden we leuk. Oke prima, het was hun dag dan gaan we naar het spoorwegmuseum en zo geschiedde. 

Echter manlief en ik voelden de bui al hangen dat we daar met een uurtje of twee wel uitgekeken waren en dat we alsnog een aanvullend programma moesten aanrukken en we bedachten een list. We zouden eerst iets anders gaan doen.

Om half negen gister werd het kroost afgeleverd en neef ging direct op zoek naar de bak met K'nex om een groot voertuig mee te bouwen en nicht nestelde zich op de bank met de blauwe omslagdoek die daar nog lag. Lekker warm, lekker zacht. Eigenlijk toch wel een mooie kleur dat blauw, mag ik hem hebben? Tuurlijk kind. Vervolgens dook ze in de tas met wolletjes en vroeg of ik haar wilde leren haken. Al spoedig had ze door hoe ze een vaste moest maken en daar zaten we. Nee we hoefden niet zo nodig direct op pad, we konden ook wat later vonden ze en respectievelijk werd er vrolijk door gehaakt en geK'next. We namen nog maar een kopje koffie. 

Eigenlijk hadden we dus niet weg gehoeven maar de kaarten waren nu eenmaal besteld. Dus hup in de auto op weg naar de Lage Vuursche waar we eerst een pannenkoek gingen eten. De Lage Vuursche vind ik zelf een soort van sprookjesdorp waar het goed pannenkoeken eten is in zo'n sprookjeshuis. Nieuwsgierig klonken er vragen vanaf de achterbank, waar gaan we naar toe, rij je niet verkeerd, papa rijdt altijd heel anders naar het spoorwegmuseum. Mijn man glimlachte en zei dat zullen jullie wel zien. 

Oh wat een schattig dorpje riep nichtje uit toen we de auto geparkeerd hadden terwijl neefje zijn neus in de lucht stak en verheugd riep: ik ruik pannenkoeken. Hij is namelijk ons pannenkoekenmonster in de familie en ruikt op een kilometer afstand of er ergens pannenkoeken gebakken worden. Het waren heerlijke pannenkoeken en we genoten met zijn vieren. 

Na de pannenkoeken gingen we alsnog naar het spoorwegmuseum en bezochten we de koninklijke trein van Juliana, de Oriënt Express en de Arend, de allereerste stoomlocomotief die in Nederland reed. Leuk zo'n stukje geschiedenis. Thuis gingen we "borrelen" en aten we zuurkoolstamppot. Tegen achten stonden broer en schoonzus op de stoep om hun kroost weer op te eisen. Ze gingen niet van harte mee en na veel tijdrekken met schoenen en jassen aantrekken kregen we een dikke knuffel. 

Volgend jaar in de herfstvakantie gaan we weer met jullie naar een museum hoor werd er door allebei gezegd toen ze eindelijk afscheid namen. Mijn herfstvakanties kunnen de komende jaren niet meer stuk!

woensdag 19 oktober 2016

Verzorgende

19 oktober is het vandaag. De dag van de verzorgende. Kijk daar kom ik nu net pas achter. Als ik dat eerder had geweten had ik een verzorgende in het zonnetje gezet vandaag. Al heb ik nu niet een twee drie in het snotje wie dat dan moet zijn. Jammer is dat zo'n dag nu niet wereldkundig wordt gemaakt. Ik heb er niks over gelezen op twitter en ook Annechien van het acht uurjournaal zweeg in alle talen over de dag van de verzorgende. Het had zo mooi geweest als we dat met z'n allen wel geweten hadden want dan hadden we die verzorgenden eens in de watten kunnen leggen. Als er een beroepsgroep is die dat echt verdiend zijn zij het wel. 

Vandaag is het ook 143 jaar geleden dat Jaap Eden werd geboren. Hij maakte furore als schaatser en als wielrenner en vandaag de dag wordt er hier in Amsterdam nog steeds fanatiek geschaatst (nee, niet door mij) op de ijsbaan die zijn naam draagt. Ik vraag me af of de bezoekers die vandaag de ijsbaan bezochten, hebben geweten dat het de verjaardag van Jaap was. Het had leuk geweest als de schaatsers getrakteerd  waren op een ijsje of een bekertje warme chocomel. Op de Amsterdamse TV zender AT5 werd daar echter geen melding van gemaakt dus ik ben bang dat het niks geen feestelijke herdenking was vandaag op het ijs. 

Vandaag is het ook al weer 9 jaar geleden dat de schrijver Jan Wolkers het leven liet, met achterlating van al zijn boeken. Wie is er niet opgegroeid met de boeken van Jan. Mijn ouders vonden het eerst maar niets dat ik zijn boeken las met daarin volop schuttingtaal. Pas toen ik de leeslijst voor het examen Nederlands kon laten zien waarop Jan nadrukkelijk aanwezig was, legden ze er zich bij neer. Meer nog dan zijn boeken zijn zijn filmpjes op TV me bijgebleven waar hij bevlogen vertelde over de natuur. Het is herfstvakantie dus waarschijnlijk heeft geen enkele docent Nederlands het vandaag in de les over Jan en zijn bijzondere taalgebruik gehad. Toch zielig voor Jan al wordt hij op andere dagen stellig wel besproken in de les.

Al deze weetjes heb ik trouwens terug gevonden op Wikipedia. Wikipedia houdt namelijk per dag de geschiedenis bij en daar leukt een gewone doordeweekse dag waarop ogenschijnlijk niets gebeurt nog wel eens van op. Niet dat mijn dagen saai zijn hoor, verre van dat, maar zulke weetjes vind ik grappig en je komt nog eens wat te weten.

Op het dagoverzicht van vandaag las ik trouwens ook dat in in 1986 de hoogste etmaalsom van de neerslag 28,2 mm was. De kans is dus groot dat ik in 1986 ook door zulk hondenweer als vandaag naar mijn werk moest. Ik kan het me niet meer herinneren maar ik had toen net mijn rijbewijs en ben toen vast in mijn Fiatje naar het werk gegaan in plaats van op de fiets. 

Leuk toch om zo'n overeenkomst te vinden. Prettig te weten ook dat zulke akelige regendagen uiteindelijk ook weer vergeten worden. Dat ik me over dertig jaar dus niet meer kan herinneren dat ik op 19 oktober 2016 s'morgens naar Almere reed en dat ik dacht waar is de weg gebleven. Hoe kan het dat ik gister hier nog over het asfalt reed en dat er nu allemaal water ligt. Zit er een gaatje in de dijk en is er niemand bereid gevonden om zijn vinger in het gat te houden. Zulke mensen had je vroeger nog wel en die werden daar dan beroemd om.  Overigens snapte ik het helemaal dat er geen vrijwilligers waren voor dit klusje want mensenkinderen wat ging het tekeer. Ik was blij dat ik het kantoor in stapte waar het warm was en waar mijn collega al voor een kan koffie had gezorgd. 

Wacht eens even, ik heb toch genomineerden voor de dag van de verzorgende! Mijn lieve collega's die er altijd voor zorgen dat de koffie klaar staat als ik binnen kom zeilen. Het is al wel een beetje laat maar hier een niet minder gemeend: Lieve meiden, dank jullie wel voor alle goede koffiezorgen.

zondag 16 oktober 2016

Vlijt

Van de week haakte ik de laatste vastenrand langs de omslagdoek. Bijna klaar. Gister aan het einde van de middag, toen de boodschappen in huis waren had ik lekker even tijd om aan de franjes te beginnen. Best een leuk klusje. Ik heb een fijn dun boekje waar ik de wol om heen wikkel. Tussen de kaft van het boek en de bladzijden binnenin is nog een randje open waardoor het makkelijk is om er met de punt van de schaar tussen te komen en de draadjes los te knippen. Ik vind dat makkelijker dan met een cd-doosje. Om de steek heb ik twee draadjes door het v-tje van de vaste gehaald waardoor er een franje ontstaat van vier draadjes. Dat was een tip van een collega en dat maakt de franje vol genoeg. De hele zaterdagavond heb ik de franjes vastgemaakt. Weer een werkstuk af. Dat geeft een fijn gevoel.  Deze gaat nu in de verkoop voor het goede doel op mijn werk in 
plaats van de grijze. 

Het voordeel van zo'n werkstuk wat helemaal af is, is dat je je weer kunt verheugen op het volgende nieuwe werkstuk. Hoogste tijd voor de inventarisatie van de lapjes voor de deken voor dochter. Van de 35 lapjes zijn er 25 af. Van de meeste kleuren heb ik 6 lapjes nodig, maar van 1 kleur heb ik er 8 nodig en van de witte heb ik er maar 3 nodig. Eerst maar even alles geteld. Dat bleek een goed idee want van zowel de witte als de lila had ik al genoeg. Van het oudrose waren er nog maar twee dus daar moet ik mee aan de bak. Het eerste lapje is inmiddels weer in de maak. Wel even wennen, want dit garen (Roma van Scheepjeswol) is een stuk dunner dan het Zeeman garen van de omslagdoek. 

Bij mijn inventarisatie van de lapjes checkte ik ook gelijk maar even de wol. Ik heb ruim ingekocht voor deze deken, veel te veel denk ik, maar dat was niet zo erg want ik mag de overgebleven bolletjes terugbrengen. Als ik dat zou willen, want tijdens het maken van de franjes gister bedacht ik me ineens dat ik misschien wel genoeg wol overhoud om nog de scheepjescal 2016 te maken. Er kunnen altijd nog kleuren toegevoegd worden als ik niet helemaal genoeg heb. Op facebook zie ik zoveel mooie exemplaren van die deken voorbij komen dat het een beetje begint te kriebelen. Drie van mijn collega's hebben hem ook gemaakt, waarvan twee dames dicht bij mij in de buurt zitten dus heel nabij voor direct advies en de derde (een zeer ervaren haakster) altijd per mail bereikbaar is voor advies. Dan zou het moeten lukken.

Ik droom nog even verder bij lapje nummer 26 tot en met 35. Deze lapjes moeten eerst af, dan moet hij aan elkaar gemaakt worden, misschien moeten ze daarvoor eerst nog geblockt worden en dan moet de rand er nog omheen. Nog flink wat werk aan de winkel.




Gelukkig kun je heel goed dromen tijdens het haken en kijk ik tegen die tijd wel of de scheepjescal het gaat worden. In gedachten zie ik hem al op het logeerbed liggen. Nu zoon de deur uit is gaan we mettertijd zijn kamer wat opknappen en er een slaapbank neerzetten zodat hij samen met zijn vriendin makkelijk kan komen logeren. Dat zou best leuk zijn zo'n mooie deken op zo'n slaapbank. We gaan het zien, want ik heb ook nog zulke mooie andere patronen voorbij zien komen en ik heb nog een bol unikat liggen voor een sjaal en ik heb nog een streng wol met zijde liggen met een ajourpatroon om er een sjaal voor mezelf van te breien. Die streng heb ik samen met mijn moeder op de handwerkbeurs in Zwolle gekocht, ons allerlaatste echte uitje samen en daarom moet die sjaal er gewoon komen. Nu alleen de tijd nog zien te vinden om al die mooie dingen ook echt te maken. Gelukkig is het herfst en worden de dagen korter en is het lekker knus om op de bank te kruipen met een handwerkje. Nee niet onder een dekentje want die moet ik ook nog maken. :-)

woensdag 12 oktober 2016

Wekker

Ik ken weinig mensen die een plezierige relatie hebben met hun wekker. Tenminste de wekker die je s'morgens uit je zoete dromen rukt en je met een akelig schel geluid vertelt dat de nieuwe dag is aangebroken en dat daarom het bed verlaten dient te worden. Een goede relatie met een kookwekker (of met een lieftallig persoon die je komt wekken) kan ik me dan wel weer voorstellen maar dat is andere koek. 

Ik had een wekker waar ik wel goed mee door de deur kon. We waren geen dikke vrienden en ik had absoluut geen heimwee naar hem op vakantie maar hij deed op een beschaafde wijze wat hij doen moest. Daar hadden wij ook goede afspraken over gemaakt, ik zette zodra ik naar bed ging een knopje om en dan deed hij een rood lichtje aan als belofte dat hij de volgende ochtend om 06.45 uur zijn zoemertje af zou laten gaan. Zodra hij het zoemertje dan af liet gaan, zette ik het knopje weer om en hij hield zijn kop. Keiharde afspraken die jarenlang tot beider tevredenheid werkten. Hij maakte een tevreden indruk op mijn nachtkastje tussen de nacht- en handcremmetjes en het te lezen boek en ik was tevreden met het feit dat ik op tijd aan de nieuwe dag begon. Niks meer aan doen.

Totdat hij een dagje ouder werd en na het verschuiven van het knopje moeite had om zijn rode lampje fel te laten branden. Soms flikkerde het wat en moest ik flink schuiven met de knop om hem alsnog tot ontbranden over te laten gaan en soms deed hij helemaal niks en moest ik maar afwachten of de zoemer wel zou gaan de volgende ochtend. Soms lag ik totaal verzenuwd in mijn bed omdat ik bang was te laat op een afspraak te komen. We tobden zo een jaartje voort totdat ook zijn rode cijfers uitvielen en ik dacht dat het 5 uur was en bleek dat het al 6 uur was. Niet grappig. 

Zo kon het niet langer dus ik naar de Blokker want - als zelfs Sarah Jessica Parker uit het verre Amerika slaagt bij de Blokker -zou ik daar ook vast wel een nieuwe wekker vinden die aan mijn eisen voldeed. Zo veeleisend ben ik niet op het gebied van wekkers, maar hij moest makkelijk in te stellen zijn en een beetje beschaafde zoemer hebben. 

Zowaar hadden ze wekkers en waarempel ook nog van het merk van de huidige wekker alleen keek de Blokker jongen vreemd op van mijn verzoek om de zoemer even te mogen luisteren. Daar konden ze niet aan beginnen. Nou vooruit dan maar, het was het zelfde merk en hij zag er ook een klein beetje hetzelfde uit zo op het plaatje op het doosje te zien. Doosje mocht niet open van de Blokker jongen. Wel had hij een beetje strakkere outfit dan mijn eerste wekker, maar in hoeverre zouden ze de zoemer hebben aangepast. Zou wel meevallen dacht ik. Hij kostte maar een tientje dus wat kon me gebeuren. 

Thuis bedankte ik de oude wekker voor de jarenlange samenwerking en nam plechtig afscheid. De nieuwe haalde ik uit zijn doosje, stak de stekker in het stopcontact en trachtte de gebruiksaanwijzing te ontcijferen. Daar begon het gelazer al. Die gebruiksaanwijzing was in het Chinees en zo beroerd vertaald naar het Nederlands dat het uren duurde voordat ik en de tijd en de wektijd had ingesteld. Moe maar tevreden sloot ik de ogen in de fijne wetenschap dat ik de volgende ochtend keurig op tijd gewekt zou worden. 

Keurig op tijd was het, daar valt niets op aan te merken, maar ik schrok me het lazarus en met mij de hele straat. Mensenkinderen wat een akelig geluid maakt het kreng. Alsof er een fabrieksstoomfluit direct naast je oor af gaat. Ik moet er dus als de kippen bij zijn om het kreng al af te zetten voordat hij afgaat of zo snel als mogelijk na het afgaan. Daar zit hem nu de kneep, want in de moderne, strakke vormgeving van de wekker zijn alle knopjes verzonken in het omhulsel. Wie verzint er zo iets? De oude wekker had een knopje wat uitstak en dat was geribbeld. 

 Het blijkt gewoon een gladjanus te zijn. Alles is even glad, de knopjes zijn amper te onderscheiden en probeer dus maar met je slaperige kop het juiste knopje te vinden om het geloei tot zwijgen te brengen. Dat lukt niet altijd waardoor ik al rammend op de knopjes, met een wild bonkend hart van schrik en irritatie om 6.45 uur aan het vechten ben met een wekker. En dan moet de dag nog beginnen. 

En nu zit ik in een tweestrijd, want ik ben dat gedoe zo zat dat ik het liefste die hele wekker en al met een vaartje in de vuilnisbak wil werpen of met liefde naar de gemeentewerf breng om hem in het apparatenafvalverzamelpunt (mooi woord) wil achterlaten. Aan de andere kant is dat ding nieuw, vervult zijn plicht want hij loeit braaf elke morgen dus ik kan hem geen nalatigheid verwijten en hij is natuurlijk door kinderhandjes gemaakt in een ver land. Dan is het toch pure verspilling als ik hem zomaar wegdoe. Niet erg milieuvriendelijk ook. Ik zou zulke dingen ook niet moeten kopen, maar waar in vredesnaam vind je een goede wekker die niet in China en omstreken is gemaakt?

Een dilemma over een wekker, ik kan er gewoon niet van slapen, zucht. Wie wil er een gratis wekker?

zaterdag 8 oktober 2016

Nichtjes

Ik heb vier nichtjes en ze zijn me allemaal even lief. Toch hebben de oudste en de jongste een net iets specialer plekje in mijn hart dan de middelste twee en ook die zijn allebei echt leuk en lief. Het zal er wel mee te maken hebben dat het oudste nichtje van mij een tante maakte en de jongste gewoon de jongste is die hier vaak is en ik gewoon beschouw als mijn eigen kind. Net zo makkelijk.

Gisteravond kwam ze ook logeren. Nu we een logeerkamer hebben is dat een stuk gemakkelijker. Ze is dol op koken dus het liefste komt ze dan voor etenstijd om samen de keuken in te duiken en iets lekkers te maken, maar gister had ze nog een sportwedstrijd dus dat lukte helaas niet. Een volgende keer dan maar.  Eigenlijk kwam ze dit keer helemaal niet voor ons, haar oom en tante, maar voor onze dochter, haar nichtje. De beide dames gingen de stad in om iets gezelligs te doen. Leuk toch om als twaalfjarige met je grote nicht op stap te gaan. Het was hier dan ook een gegiechel van jewelste. Gezellig!

Wij hadden vandaag hele andere plannen, wij moesten vandaag na het wekelijkse boodschappenrondje naar ons oudste nichtje en haar vriend. Die hebben begin dit jaar samen een huis gekocht in de kop van Noord Holland en vandaag waren we met alle andere familie uitgenodigd om dit paleisje te komen bekijken. Nu was het af. Inmiddels woonden er ook twee eigenwijze poezenkinderen die als baby bij ze waren komen wonen en volgens de verhalen al echte ondeugende pubers aan het worden waren. 

Oudste nicht is ook nog eens jarig woensdag dus moest er behalve een kadootje voor hun samen voor het huis ook voor haar een kadootje verzonnen worden. Ik was al een poosje aan het prakkezeren waar haar nu eens een plezier mee te doen, toen ik aan mijn gehaakte omslagdoek dacht.  De grijze is al af en zou in de verkoop gaan voor een goed doel (wat uitgesteld is) en met de blauwe schoot ik al aardig mee op. Na overleg met dochter welke kleur het beste bij nichtje zou passen kwamen we tot het besluit om haar de grijze te geven als verjaarskado.





Hij moest nog ingepakt worden en toen ik bezig was om hem te controleren of ik echt alle draadjes had afgehecht en weggestopt kwam jongste nichtje naar beneden. Ze bekeek de omslagdoek en aaide er over heen en verzuchtte, ah die is lekker zacht, mag ik hem even proberen. Natuurlijk mocht dat en ik sloeg hem om haar schouders. Ze paradeerde er de kamer mee rond. Ze keek me aan en ik wist al wat haar vraag zou zijn voor ze hem stelde..........  :-)

En ja natuurlijk wil ik er ook eentje voor haar maken. Vindt je de blauwe mooi? Die lag namelijk nog in aanbouw op de bank. Ik zag haar twijfelen. Nou eigenlijk wil ik ook zo'n grijze, zei ze. Dat is goed maar eerst moet straks de deken af voor dochter en dan ben jij aan de beurt. Ze hebben trouwens nog meer kleuren bij de Zeeman dus dan kun je nog even nadenken welke kleur je graag wil. Weet je wat zei ze, we gaan gewoon gezellig samen naar de Zeeman, we komen elkaar op zaterdag toch vaak tegen in het winkelcentrum. Lijkt me een goed plan en gaan we doen. 

De grijze omslagdoek pakte ik netjes in een mooi papiertje en plakte er een strik op. Oudste nichtje voelde eens aan het pakje en zei, ik voel iets zachts. Ze maakte hem open en sloeg hem direct om haar heen. Wow wat mooi, waar heb je die nu weer gekocht want die past helemaal bij mij. Stond ik me daar toch even te stralen van trots toen mijn man vertelde dat ik hem zelf gemaakt had. Kortom nichtje was blij. 

En ik ben ook een blije tante. Twee van die meiden die blij zijn met een eigengemaakt product. Heerlijk toch. Ik ben een rijk mens.



donderdag 6 oktober 2016

Hak op de tak

Wat was het koud vanmorgen! Mensenkinderen dat was ik niet meer gewend. Toen ik een teen uit mijn warme bedje stak had ik direct het idee dat die er af zou vriezen en ik wilde dus niets liever dan opnieuw onder mijn warme dekbedje kruipen maar ja ik moest naar Dronten. Niet zeuren, maar een sprintje trekken naar de douche en dan in de kleren en hup op weg. Zo geschiedde.

Nu is Dronten niet een hele bruisende plek om naar toe te gaan, maar de weg er naar toe - zo door de polder - is bepaald geen straf. Hier en daar was de herfst al voorzichtig bezig om zijn intrede te doen en de zon kwam op, zag en overwon. Het was een mooi landschap.

Zo tufte ik op mijn gemakje, genietend van het mooie polderlandschap naar Dronten. Ondertussen vertelde een meneer op de radio dat er in Rotterdam een drijvende koeienstal wordt gebouwd maar voordat e.e.a. gereed komt, er eerst onderzoek moet worden gedaan naar zeeziekte bij Koeien. Zeeziekte bij Koeien! Mijn vredige stemming kreeg een ernstige knauw bij dit bericht. Zijn we nou met zijn allen knettergek geworden? Koeien hebben mijnsinziens recht op een fijn, groot weiland met sappig groen gras waarin ze hun buiken vol kunnen eten, uren kunnen dagdromen terwijl ze aan het herkauwen zijn, met  bomen in de buurt  voor de broodnodige schaduw en een fijn slootje met voldoende water voor de dorst. Zo stel ik me het leven voor van een gelukkige koe. Niet een leven op een dobberende vlonder, zonder vers gras en de hele rataplan. Wie verzint er zoiets. 

Overigens wel prettig dat er in ieder geval een iemand heeft bedacht dat koeien zo'n soort leven niet prettig vinden en dat ze dan eerst gaan onderzoeken of er sprake gaat zijn van zeeziekte. Dat is tenminste wat, maar direct rees de vraag hoe gaan ze dat doen? Zetten ze een stuk of wat koeien in een boot en gaan ze een stukkie varen op de Noordzee? Krijgen de koeien dan een emmertje voorgebonden in geval van heftig spugen of laten ze de koeienkoppetjes boven de reling hangen en kunnen ze hun maaltijd direct in zee werpen. Ik had al direct zo'n medelijden met die arme beesten dat ik al zat te wensen dat de menselijke opvarenden in de boot zelf nog drie keer zo zeeziek zouden worden als de koeien. Niet aardig van mij, dat weet ik maar toch. 

Om niet totaal uit mijn humeur in Dronten te arriveren concentreerde ik me maar weer op het polderlandschap en die stralende oranje bol die steeds verder omhoog klom. 

Ik passeerde een groot bord met daarop de tekst: Eierenautomaat. Eierenautomaat? Wat is dat nu weer voor geks? Hebben ze daar de kippen in een automaat gezet en zo gedresseerd dat ze op commando een ei leggen en dat dit ei dan uit een soort Febo luikje je hand inrolt na het inwerpen van een euro?

Arme kippen. Kippen moeten een fijn nachthok hebben met een stevige stok en lekker kunnen scharrelen op een landje. Ik wilde wel direct verhaal gaan halen, maar ja ik moest op tijd in Dronten zijn en reed dus maar verder, mezelf laf inprentend dat het waarschijnlijk gewoon om fijn scharrelende kippen ging en dat de boer of boerin de eitjes zouden rapen uit het hok en die hoogstpersoonlijk zelf in doosjes zouden doen en dat die doosjes dan uit de automaat gehaald kon worden. Ik hoopte het maar en vervolgde mijn weg. 

Even verderop zag ik een veld waarop rode kolen groeiden. Prachtige rode kolen die met een beetje ochtenddauw lagen te stralen in de opkomende zon. Ik kreeg subiet trek in rode kool met appeltjes en een lekkere bal gehakt. En dat om acht uur 's-morgens! Wie schetst mijn verbazing toen ik midden in dat rode kolen veld een bord zag staan met daarop: Hier groeit Hak!

Hoezo hier groeit Hak? Daar groeit helemaal niks geen Hak, daar groeien rode kolen. Pracht rode kolen en misschien bestemd voor de firma Hak die ze wast en snijdt en kookt en ze achter glas stopt, maar Hak doet daar zelf niks aan. Die rode kolen doen het groeiwerk zelf, liefdevol verzorgd door de boer die ze helpt met groeien maar daar heeft meneer Hak niks mee van doen. 

Zeezieke koeien in een drijvende stal, kippen in een automaat en een conservenfabriek die claimt zelf op het land te groeien. Knettergek zijn we geworden en een moment dacht ik dat ik echt beter in mijn bed had kunnen blijven liggen. Gelukkig hadden ze in Dronten lekkere koffie en werd het toch nog een leuke dag!




zondag 2 oktober 2016

Slingers

Onlangs vond ik bij het opruimen van een kastje een Dinerbon. Helemaal vergeten dat we die nog hadden en gelukkig was hij nog geldig maar niet al te lang meer. Dat riep dus om actie. Er moest een reden verzonnen worden om uit eten te gaan. Natuurlijk heeft zo'n uitje helemaal geen reden nodig maar het leven is een feestje waarvoor je zelf de slingers op moet hangen dus waarom zou je geen reden verzinnen? Er is altijd wel iets dat je kunt vieren al is het nog zo klein. Ophangen die slingers!

Na even dubben en flink overleg met mijn lief welke reden we zouden kiezen waren we het al snel eens dat de reden zou zijn dat het dit weekend precies 28 jaar geleden is dat we elkaar ontmoet hebben. Tevreden reserveerden we een tafeltje in een restaurant wat aangesloten was bij de bon  (laat dit nu ook een van onze favoriete restaurants zijn) en gingen ons verheugen op ons etentje.

Gisteravond was het zover. De weergoden waren ons niet zo gunstig gezind want op het moment dat we deur uit moesten kwam het met bakken uit de lucht en onweerde en woei het als een gek. Je zou kunnen bedenken dat het een verkeerd begin van de avond was, maar wij hadden zoiets van ach de verkeerde slingers zijn nu even opgehangen, grepen een paraplu en trotseerden de elementen.

 In de stad bleek het bijna droog te zijn en het rook lekker op het Waterlooplein. Het rook naar herfst, naar regen, naar lekker eten en naar de houtvuurtjes van de woonschepen die in de Amstel liggen. Amsterdam was vrolijk, bruiste van levenslust en had er zin in. Wij ook.

In het restaurant was ons tafeltje nog niet klaar en werd ons verzocht om even aan een tafeltje in het loungegedeelte plaats te nemen. Daar in een hoekje zaten twee, al wat oudere echtparen, genoeglijk keuvelend aan een spannende cocktail. De dames met handen en armen vol goud, de heren met geruite broeken en een vest om de schouders geslagen. Het bleken Amerikanen te zijn en ze spraken vol lof over Amsterdam, how cute het allemaal niet was. Trots liep ik even later achter de prachtige ober aan die ons een tafel voor het raam toewees.

Naast ons nam ook een echtpaar plaats, hij een vriendelijke blonde man met een klein buikje dat een bourgondische levensstijl verried, zij wat groter, met een harde samen geknepen mond, een wat kille blik en een bril aan een gouden kettinkje op een volle boezem. Scandinaviërs en ik gok Zweden. Ze zaten zacht te praten en als zij hem aankeek dan werd haar blik zachter. Aan het tafeltje daarnaast in ons rijtje zaten twee heren met een Vlaamse tongval aan het bier en ook zij hadden samen veel plezier.

Het was druk in het restaurant en overal klonk het geroezemoes van mensen die tevreden zitten te keuvelen tijdens het verorberen van een lekker maaltje. Achter ons zaten vier Amsterdammers, de dames hoogblond, te schateren van het lachen met zo'n harde Amsterdamse ondertoon. Ze hadden het naar hun zin.  Kortom, iedereen in het restaurant had zijn eigen slingers opgehangen.

We hadden een heerlijke avond!