Met de Franse slag.........

Het aftellen is begonnen. Over een paar dagen vliegen we naar Frankrijk om met eigen ogen te zien hoe onze zoon daar woont en werkt. Ik verheug me er enorm op. Niet alleen om zoonlief en zijn vriendin weer te zien, maar om gewoon weer eens in Frankrijk te zijn. Alleen al voor die geweldige, grote supermarkten.

Vaak hoor je zeggen: Frankrijk, een mooi land maar jammer dat er Fransen wonen. Het schijnt dat de meest Fransen als ongekende, chagrijnige bullebakken beschouwd worden, maar die ervaring deel ik niet. In 2001 gingen wij voor het eerst met ons gezin naar het buitenland op vakantie. We huurden een huisje in de Vogezen. Althans het was geen huisje maar het voorhuis van een groot huis met een eigen tuin en zwembad in een klein slaperig dorpje. De eigenaresse van het huis was een alleraardigste dame met een gezellige schaterlach en bijna elke dag vonden we een kratje verse groenten uit eigen moestuin op de stoep. Toen de ezel van haar vader twee kleine ezeltjes had gekregen kwam hij bij ons langs om te vragen of onze kinderen die baby-ezeltjes wilden komen bekijken. Zo schattig. Nee niks onvriendelijk en ook alle jaren daarna die wij in Frankrijk doorbrachten troffen we uiterst vriendelijke mensen. Ik heb dus alleen maar prettige ervaring met Fransen.

En nu heb ik dus een Franse schoondochter en ook dat is een uiterst vriendelijk en hartelijke meid. Toen ze hier in augustus was en ik haar voor het eerst zou zien had ik wel even de kriebels, niet omdat ze Frans was, maar om de beroemde verhalen van schoondochters en schoonmoeders. Het is toch altijd maar even afwachten of het klikt. Gelukkig deed dat het.

Nu is mijn Frans niet zodanig dat ik daarin een goed gesprek kan voeren en haar Nederlands idem dito. Gelukkig spreekt ze Engels en ik kan me daar ook aardig in redden. De eerste avond dat ze kwam had ik op verzoek van zoon puur Hollands gekookt. Aardappels, een bal gehakt en rode kool met appeltjes. Ze vond het heerlijk. Gelukkig. Aan tafel kwam het gesprek op koken en al snel bleek dat ze nog een grotere lekkerbek is dan ik dat ben en dat ze graag in de keuken staat om iets lekkers te koken. Kijk daar houden we van. 

Vorige week toen ze beide het weekend over waren voor mijn verjaardag zijn we samen boodschappen gaan doen. Onze Albert Heijn XL is voor haar een gewone supermarkt. Niks XL en toch keek ze haar ogen uit. De groentepakketten om soep van te koken vond ze geweldig en ook het sinterklaassnoepgoed vond ze leuk. Van dat laatste is dan ook flink wat mee teruggegaan naar Frankrijk. Evenals de Allerhande, zij kan de recepten natuurlijk niet lezen, maar zoon moet vertalen want ze wil ook Hollandse maaltijden maken. Leuk toch?

Ze kookt dus graag en alles vers en we hebben fijn zitten kletsen over verschillende recepten. Het verbaasde haar dat ik nog nooit mayonaise had gemaakt. Zij is gewend dat zelf even te doen. Zo gebeurd en veel lekkerder verzekerde ze me. 

Vanavond hadden we vrienden te eten en die hebben we Beef Wellington voorgezet. En terwijl manlief en ik zo met de voorbereidingen bezig waren dacht ik laat ik nu ook eens mayonaise maken voor bij de aardappelschijfjes. Nog even gauw naar Frankrijk geappt en raad gevraagd over welke soort olie ik het beste kon gebruiken en al snel kwam er antwoord dat dat niks uitmaakte. 

Dus ik aan de slag. Hij is lekker dik geworden, maar wel een tikkeltje te zuur. Iets teveel citroen gebruikt, maar mijn Franse schoondochter heeft gelijk. Zelf mayonaise maken is een fluitje van een cent. Dat gaan we vaker doen.