Geen pan!

Een moment van onbedachtzaamheid kan maken dat men jaren schreit! Nou zo erg is het nu ook weer niet maar ik wilde wel dat ik gister beter op mijn peertjes had gelet. Ik ben al een dag bezig (nou ja das ook weer overdreven) om de dikke aangebrande, zwarte koek uit mijn pannetje te krijgen.

Ik had ooit eens gelezen dat je de pan moest vullen met een laag water en dan met een vaatwastablet moest uitkoken op het gas. Dat leek te werken want toen ik na een kwartiertje in de pan loerde dreven er dikke, stukken zwarte derrie op het water. Een soort van zwarte soep. Ik liet het voor de zekerheid nog even wat langer koken en kieperde de pan om in de gootsteen. 

Hmm het was wel wat minder maar nog steeds een dikke zwarte koek. Maar eens flink met een brillo sponsje te lijf. Ook dat leek wel iets te helpen, maar niet veel. Opnieuwe maar eens een vaatwastabletje en uitkoken, maar nee hoor het bleef zwart.

Het internet maar eens raadplegen en daar kwam ik de tip tegen om een laag schoonmaakazijn in de pan te doen en hem een nachtje weg te zetten. Vanavond kwam ik na het werk thuis en loerde in mijn pan. Nog steeds zwart. Nog geen vlokje dreef er in de azijn. Brr wat stinkt dat enorm.

Ik was zaterdag vergeten om een fles bakboter te kopen dus maar even naar de buurtsuper gelopen anders kon ik de ballen gehakt niet braden. Daar in de buurtsuper kocht ik staalwollen sponsjes, maakt elke pan in een mum van tijd schoon beloofde de verpakking, en ging voortvarend aan de slag.

Nou een half uur later en een paar afgeschuurde vingers later was de koek nog altijd niet minder. Optimistisch als ik ben dacht ik nog steeds niet aan het wegkieperen van de pan maar nam ik een scheut schuurmiddel en een nieuw stuk staalwol en begon te schuren of mijn leven er van af hing. Nu ben ik een huisvrouw van niks, maar dit zou in mijn genen moeten zitten. Tenslotte werden vroeger de pannen altijd geschuurd. 

Of het nou aan die genen ligt of niet of aan de combinatie van brute kracht, staalwol en schuurmiddel de zwarte brij werd alras minder. Hoera. Alleen nu wil het laatste restje nog niet. Inmiddels ruikt de keuken naar bleek, mijn echtgenoot dacht dan ook dat hij een zwembad binnen was gestapt in plaats van zijn eigen huis en kon zijn lachen niet bedwingen toen hij mij daar met een rood hoofd mijn pannetje zag schuren. Zou je zo'n man niet? Mij een beetje uitlachen in plaats van blij te zijn met mijn zuinigheid om te schuren in plaats van een nieuwe pan te kopen. Jammer. Erg jammer.

Maar goed ik heb inmiddels ook geen vingers meer en niet alleen de keuken ruikt naar schuurmiddel met bleek, maar ik ook en de pan is nog steeds niet helemaal schoon. Er zitten nog steeds hardnekkige plekken in. 

En nu twijfel ik, stoppen of toch maar verder schuren? Of misschien toch een andere methode. Voorlopig heb ik mijn pannetje maar even in de bijkeuken gezet in de hoop dat er vannacht een goede fee langskomt die mijn pannetje schoon schuurt. Maar dat zal wel niet. Zucht.