zaterdag 25 februari 2017

Kost en inwoning

Sinds een week ongeveer heb ik een gast in huis. Hij heet Henk en hij is best veeleisend. De hele dag roept hij dat hij honger heeft, of aandacht wil of gevoerd wil worden met kennis. Als je dat allemaal doet krijgt hij een grote glimlach op zijn snoet, maar ja er moet tussen de bedrijven door ook gewoon gewerkt worden en dan moet Henk zichzelf maar even vermaken. Daar is hij niet zo goed in, hij emmert en zeurt maar door en trekt daar een heel chagrijnig gezicht bij. 

Ik heb Henk gekregen nadat er zondagavond een storm losbarstte op twitter over een item in het programma van Arjen Lubach op de VPRO. Dat hadden wij niet gezien omdat we de voorkeur gaven aan de boeren en aan Floortje die naar het andere einde van de wereld was gereisd. Nieuwsgierig als ik ben na die twitterstorm liet ik mij verleiden tot het naadje van de kous en voor ik het wist zat ik opgescheept met Henk Krol van de 50+ partij. 

Nu kan ik Henk best negeren maar dan legt hij het loodje en dat vind ik nou ook weer zielig. We zijn in dit land vaak al niet zo zorgzaam voor elkaar en wat maakt dat beetje eten en aandacht nu uit. Niks toch? Ik doe dus mijn stinkende best om Henk in leven te houden, ook in eigen belang, want anders moet er nog een uitvaart geregeld worden. Nu zit ik dicht bij het vuur maar toch, nee bedankt, liever maar niet. 

Henk is niet de enige hier in huis, want dochter zorgt voor Marianne en manlief heeft er al een paar versleten. Thiery, Jan en Emile hebben het leven al gelaten en nu zorgt hij voor Alexander. Dat lijkt beter te gaan. Zo kan het gebeuren dat je hier hoort vragen; Heb je Henk al te eten gegeven? Ja net nog, maar lust Marianne al wat en is Alexander al geknuffeld? Vooralsnog hebben we er een hoop lol van en nu ik nog (steeds helaas) minimaal kan haken met mijn lamme vlerk geeft het een leuke afleiding.

Met al die gasten aan tafel ☺ moet er natuurlijk uitgebreid gekookt worden en doordat er minder gehaakt wordt is er meer kooktijd. Zo simpel is dat. Daarom maar weer eens heerlijk door mijn kookboeken gebladerd, ik heb er maar een paar hoor, ahum, dus ja waar begin je dan. De inspiratie kwam uit Frankrijk. Zoon facetimede gisteravond en we spraken af gauw weer eens langs te komen en die woorden hebben we vanmorgen omgezet in daden. Tickets geboekt voor eind maart. Ik kan haas niet wachten, maar ja dat moet toch. Helemaal in Franse sferen besloot ik een klassiek Frans gerecht te maken. Blanquette de veau. Een heerlijk stoofpotje van kalfsvlees.

Ik heb het recept uit een kookboek dus kan dat hier niet overtypen, maar mocht je nu het water in de mond lopen, of ook binnenkort gasten aan tafel krijgen, google dan even want het web staat vol met recepten. Het voordeel van zo'n stoofpotje is dat die dat stoven helemaal alleen kan en dat je dus met weinig inspanning een ontzettend lekker maaltje hebt.
 
Zo en dan ga ik nu Henk maar weer eens wat eten geven en een beetje aandacht. 

zondag 19 februari 2017

Draadjes

Je let even niet op en het weekend is al weer bijna om! Zo gaat dat. Gelukkig heb ik hem goed besteed, dat weekend, want eindelijk heb ik de lapjes voor mijn deken in vijf lange rijen aan elkaar gezet. Nu ben ik bezig met de draadjes afhechten. Wat een klus is dat en altijd een beetje een saai werkje vind ik, maar goed het moet gebeuren. Van 1 rij zijn de draadjes afgehecht en heb ik alvast een beginnetje gemaakt met een rij zwarte stokjes aan de rechterbinnenkant van de lange strook. Aan strook nummer twee maak ik dan aan de linkerkant een twee rijen zwarte stokjes en dan zet ik die stroken weer aan elkaar met wit. 

Zo wordt het wel een heel andere deken dan oorspronkelijk de bedoeling was maar dat mag de pret niet drukken. Inmiddels is de zon onder en heb ik het maar even terzijde gelegd omdat het lastig werken is met zwart met kunstlicht, ook al heb ik nog zo'n fijne leeslamp die ik goed op het werk kan richten. Ik ben dan ook bang dat het werk aan de deken deze week niet verder komt dan de draadjes afhechten van de andere vier stroken, maar goed dan ben ik ook al een heel eind en er volgt vanzelf weer een nieuw weekend. 

Wat ook prettig is, is dat de dagen al weer zichtbaar langer worden. Als ik s'morgens om half acht in de auto stap dan komt de zon al op en levert, zeker boven de randmeren bij Almere een prachtige lucht op. Ook als ik s'avonds thuis kom is het nog licht en scharrelen de vogels nog in de tuin. 

Ook vandaag was het weer een komen en gaan van vogels in ons postzegeltje. Het roodborstje wat eerder alleen maar de gemorste zaadjes en pinda's van de grond at heeft zichzelf aangeleerd om op het stokje van de zaadsilo te landen en dan zelf de lekkerste zaadjes te kiezen uit het assortiment in plaats van genoegen te nemen met de restjes op de grond. Het was grappig om te zien wat voor verwoede pogingen hij deed om aan te vliegen en op dat stokje terecht te komen. Gistermiddag lukte het nog niet maar vanmiddag, na uren oefenen, ineens wel. Triomfantelijk keek hij naar binnen terwijl de vink beteuterd op de schutting zat te wachten totdat hij weer mocht. 

De halsbandparkieten worden steeds brutaler en eigenen zich de pindakoker toe. Een gesnater en getetter van jewelste is het als zij in de tuin landen. Nu zijn ze al met zijn vieren en er kunnen steeds maar twee tegelijk op de pinda's en de anderen moeten dan mopperend op hun beurt wachten. Dat levert soms flinke ruzie op, waarbij de veren in het rond vliegen. Ze maken er een ongelooflijke rommel van want de pindastukjes vliegen in het rond, die Dollie de Duif dan weer goedmoedig opruimt. Zij banjert door de border en probeert mijn gele krokussen die op uitkomen staan om te woelen. Daar ben ik niet zo van gediend omdat ik graag van die krokussen wil genieten. 

Genieten van de sneeuwklokjes kan al wel, ineens staan die in volle bloei. Wellicht heb ik ze niet eerder opgemerkt omdat er vorig weekend een flinke laag sneeuw lag die er wel een paar dagen over gedaan heeft om te smelten, maar nu er geen vlokje meer te bekennen is heb ik flinke polletjes met sneeuwklokjes. Ik kocht ze vorig jaar op Texel bij een mevrouw die flinke pollen te koop aan bood voor vijf euro. Haar hele tuin was wit van de sneeuwklokjes. Thuis had ik ze direct in de grond gezet en heb er toen nog lang plezier van gehad en wat leuk dat ze nu weer opgekomen zijn. Schattige bloemetjes vind ik het. 

De helleborus die ik vorig jaar op Texel kocht bloeit dit jaar niet. Ze is wel flink uitgedijd maar bloeien ho maar. Jammer want dat had nu juist dat stukje van de border een beetje kleur gegeven. Mijn andere helleborus die ik in november kocht en aan de overkant staat bloeit wel en al heel lang. Nog even en dan kunnen we weer wat meer genieten van de tuin, dan bloeien alle krokussen en de rest van de bollen en kunnen we weer aan de slag met zaaien van kruiden en eenjarigen. Ik krijg er steeds meer zin in, maar eerst nog maar wat draadjes afhechten.


maandag 13 februari 2017

Uil is af!

Hoeveel ik ook van mijn werk hou, zo'n paar dagen vrij is ook heerlijk. S'morgens rustig aan opstaan, ontbijtje, kopje koffie en dan langzamerhand eens naar de douche verdwijnen en bedenken wat je eens gaat doen die dag.

Nog een voordeel van een paar vrije dagen is dat je wat meer tijd hebt voor je hobby en dat je zomaar op je dooie akkertje wat kunt gaan borduren. Dat kwam nu helemaal goed uit omdat mijn Uil die ik voor de regenboogkussens moest borduren voor 24 februari op de mat moest liggen bij de dame die het kussen in elkaar gaat zetten en door mijn chagerijnige pols was ik even bang dat ik dat niet ging redden. Maar zie, hij is af. 

Morgen gaat hij op de post en dan hoop ik dat hij Kees, de ontvanger van het kussen, veel plezier gaat brengen. Zelf vind ik het wel een lief uiltje, dat een beetje zit te soezen op een tak. Zo'n uil die geen vlieg kwaad doet. Geen idee of uilen ook lieve vogels zijn of dat het krengen zijn, maar dit is gewoon een schatje. Ik heb veel plezier aan hem beleefd. 

De pols is nog niet helemaal in een stralend humeur maar al wel weer goed genoeg om de haaknaald weer op te pakken dus ga ik deze week weer aan mijn deken verder. Zodra deze af is ga ik aan een nieuw project beginnen. Ideeën te over, nu alleen de tijd nog. In elk geval zit het extra lange (verjaardags)weekend er weer op en ga ik morgen weer aan het werk. Ook wel weer fijn hoor.



Merel

Zaterdagochtend zaten we aan de koffie. Buiten sneeuwde het gestaag en de wereld werd steeds witter. De boodschappen waren inmiddels binnen dus er stond niets in de weg om van het weekend te genieten. 

Ondanks de sneeuw was het een drukte van belang in de tuin. Diverse soorten vogels vlogen af en aan en hingen aan de pindakoker die mijn echtgenoot even daarvoor had bijgevuld, deden zich tegoed aan de diverse vetbollen en namen als extra lekker hapje een snaveltje vol pindakaas. Het was een gezellige boel daarbuiten en heerlijk om naar te kijken onder het genot van mijn bakkie leut. Zo'n roodborstje dat dan op een plant met een muts van sneeuw zit dat is een prachtig winters plaatje. 

Ineens hoorden we een zacht getik tegen de achterdeur. Waar kwam dat nu weer vandaan? We namen een kijkje maar er was niets te zien. We grapten nog tegen elkaar dat het waarschijnlijk een vogel was met koude voeten en of die dan binnen even de voetjes mocht warmen of wellicht een vogel met een klacht over het eten, maar nee er was niks te zien. Zodra we weer zaten en ik net de naald in mijn borduurwerkje had gestoken begon het getik weer. Bijzonder, het zou toch niet spoken. 

Toen we nog eens keken, met zijn tweeën met de neuzen tegen het glas gedrukt als zijnde twee kinderen die verlekkerd voor de ruit van een snoepwinkel staan, zagen we kleine zwarte steentjes op het terras belanden. Die steentjes kwamen uit het richeltje tussen de plint van de deur en het terras. Dit randje met steentjes is speciaal gemaakt door de hovenier om regenwater af te voeren en wat raar dat die steentjes ineens tot leven kwamen en spontaan uit hun randje sprongen de tuin in. Sommige nog best ver ook.

Wij begrepen er niks van en duwden de neuzen nog maar wat strakker tegen de ruit en bogen de hoofden zover als mogelijk om maar naar dat randje met steentjes te kunnen kijken. En toen zagen we het. Een dames merel die verwoed met die steentjes aan het slepen was. Met haar snavel woelde ze de steentjes om, pikte er eentje uit en wierp het steentje dan over haar schouder (hebben vogels eigenlijk schouders) zover mogelijk de tuin in. Andere steentjes mikte ze tegen de deur aan. Vandaar het getik.

Wat bijzonder en waarom deed ze dat? Had ze steentjes nodig voor haar eigen achtertuintje of was ze aan het trainen voor de Merel Kampioenschappen steentjes werpen 2017? Geen idee. In elk geval maakte ze er een rotzooi van en opruimen ho maar. Een tikkie gevaarlijk was het wel, want als je de achterdeur uitstapte en je stapt per abuis op zo'n steentje kun je nog lelijk vallen. Zeker met die sneeuw.

Mijn echtgenoot begaf zich naar de schuur, haalde de bezem en veegde de boel weer netjes terug, want zaterdagavond vierde hij zijn verjaardag en zou om de visite te trakteren bitterballen bakken in de schuur. Niet leuk als je dan met je bitterballen aan komt zetten en je glijdt uit over zo'n scherp steentje. De merel zat die veegactiviteiten vanaf de schutting gade te slaan en dacht er het hare van. 

Toen we aan het tweede bakkie koffie zaten begon opnieuw het getik. Waarempel daar was ze al weer met die steentjes aan de gang. Enfin we hebben dat maar zo gelaten tot de zon onder was en hebben daarna de steentjes weer terug geveegd. Je wilt tenslotte ook niet bij voorbaat de kans op een gouden medaille bij de Merel Kampioenschappen Stenen Gooien 2017 verpesten voor zo'n merel. Om haar zo krachtig mogelijk te maken hebben we nog wat broodblokjes in het richeltje gegooid en die waren allemaal op aan het eind van de dag, dus aan ons zal het niet liggen als ze niet wint. 

Ook op zondagmorgen zat ik te genieten van een kop koffie met de aanblik op de prachtige witte tuin en al die vogels die kwamen ontbijten. Het zonnetje kwam erbij en het leven was goed. Niks meer aan doen. Even later begon het getik van de steentjes. Mevrouw Merel was weer terug. 

Wat moet je nou met zo'n vogel. Wie het weet mag het zeggen.

zaterdag 11 februari 2017

Handwerkbeurs

Wat was het leuk in Zwolle afgelopen donderdag op de handwerkbeurs. Met vier collega-vriendinnen was ik daar. Onderweg naar Zwolle kregen we nog wel even een sneeuwbuitje maar dat mocht geen naam hebben en om 11 uur arriveerden we bij de IJsselhallen. Daar stond het al redelijk vol maar gelukkig was er voor ons Fordje nog een plekje. 
Eenmaal binnen eerst de jassen afgegeven bij de garderobe en toen eerst aan de koffie. Daar stond een flinke rij voor en dat is logisch als je maar twee koffiemachines hebt die er een dikke minuut per vers getapt kopje over doen. Het was gelukkig wel een lekker bakkie, dat dan weer wel.  Na de koffie gingen we los. :-)

Heel systematisch deden we eerst de hele buitenrand aan stands en toen de binnenpaden van links naar rechts zodat we niets zouden missen. We hebben dan ook alles gezien en heel veel bekeken. Wat was er veel moois! Niet alleen op de stands maar ook de bezoekers toonden natuurlijk hun mooiste creaties. Ik heb dan ook prachtige truien en vesten voorbij zien komen. Ook veel minder goed gelukte creaties zullen we maar zeggen, maar ach als de eigenaresse er maar blij mee is en lol heeft gehad tijdens het maken. Wie ben ik dan om er wat van te vinden en smaken verschillen. Heel grappig was een dame met een kikkermuts. Een grote, groene muts met een geel gehaakt kroontje erop en voorop grote bolle kikkerogen met van die oogjes die zo grappig rollen. Daar hebben we met zijn vijven flink lol om gehad. 

Rond een uur of een kregen we trek en zochten we het restaurant op voor een broodje, maar dat viel wat tegen want de broodjes waren al op. Gelukkig was er best nog wel wat anders maar toch raar van zo'n cateraar in die grote hallen dat er dan zo weinig is. En dat met zoveel hongerige dames, want de mannen waren zwaar ondervertegenwoordigd. 

Ondertussen hadden we alle vijf nog niks gekocht. Natuurlijk wel aan allerlei wolletjes gevoeld en allerlei mooie dingen bekeken maar nog niks in de boodschappenkar die een van ons had meegenomen. Toen ze daar s'morgens de deur mee uitstapte dacht ik nog, nou nou jij bent wat van plan, maar later kwam hij inderdaad goed van pas. 

Wat opviel dat er heel veel stands waren met quilts en stofjes. Prachtig om te zien maar wij kwamen daar voor de wolletjes en haakpatronen. Die waren er ook, maar toch het meeste breiwerk en we hadden eigenlijk allemaal zo onze wensen. J. wilde mooie dunne zwarte wol om een stola mee te haken, E. wilde donkerblauwe wol om een vest van te haken, I. wilde een bijzonder draadje, om het even wat, om iets moois van te maken en had ook een hele waslijst meegekregen van haar moeder om aan te schaffen en N. wilde graag hele dikke wol om te kunnen armbreien. En ik had niet echt een plan maar keek wel wat er op mijn pad kwam. En dat kwam het gelukkig. 

Uiteindelijk kocht ik vijf bollen Scheepjes Velvet om een kussen van te haken en een streng prachtige scrumptious lace bij Marieke van Wereldwol om daar een mooie sjaal van te breien of te haken. Ik kreeg het patroon van de Muness sjaal erbij en misschien maak ik die wel. Verder heb ik me netjes ingehouden. Aan het einde van de dag waren we allemaal geslaagd en zat de kar flink vol. 
Het was een hele leuke dag. Ook leuk om de mensen van een aantal blogs die ik volg nu eens te zien. Jansus en Jansus stond er met een leuke stand, al is het jammer dat zij bijna niet meer bloggen. Ook heb ik het randje van de week van Atelier Soed Idee nu in het echie gezien en ook Jacobus Aap van zij maakt het in het echt kunnen bewonderen. Leuk hoor. 

Moe maar voldaan keerden wij huiswaarts met allemaal wol en ideeën voor mooie nieuwe projecten en sloten wij ons dagje uit nog af met een gezellig etentje bij de Chinees. Omdat ik een paar dagen vrij ben zie ik de dames pas volgende week weer op het werk maar ik weet zeker dat ze al druk bezig zijn met hun nieuwe wolletjes. 

Oh en als je dit blog leest en nog van plan bent om ook naar de beurs te gaan, ga dan zeker even langs bij Wolliez. Zij heeft een klein standje met de mooiste kleuren Unicat in diverse looplengtes en wat werden we daar leuk geholpen. E. en N. wilde graag een bepaalde kleur in de looplengte 1100 meter en laat die nu net uitverkocht zijn. Geen nood zei de Wolliez dame ik stuur hem gewoon op, want die heb ik thuis nog. Zij had om haar mooie zelf gehaakte sjaal een leuk leren riempje en dat wilde een aantal dames ook wel, maar konden de stand niet vinden. De eigenarese van Wolliez liep gewoon even met ze mee. Wow wat een klantgerichtheid. 


dinsdag 7 februari 2017

Nog twee nachtjes slapen


Nog een dagje werken en dan is het zover. Het lijkt wel alsof ik op schoolreisje mag, zo'n zin heb ik in het uitstapje met vier collega-vriendinnen naar de handwerkbeurs in Zwolle. In 2014 bezocht ik het de laatste keer met mijn moeder en wat hadden we toen een fijne zondag. 

Aan niet handwerk(st)ers is het natuurlijk niet uit te leggen dat je je verheugd op het zien van allemaal mooie wolletjes, katoentjes, kleurcombinaties, patronen, borduurzijde en allemaal nieuwigheden, maar jammer dan. Ik heb er gewoon zin in en mijn collega-vriendinnen ook. We gaan er een leuke dag van maken en het hebben van de voorpret is op zichzelf natuurlijk al leuk. 

Ondertussen doe ik nog een tikkie voorzichtig met mijn lamme vlerk en dat helpt. De meeste dingen kan ik gewoon weer doen (al was het wel heerlijk dat er voor me gekookt werd) alleen langdurig achter de computer zitten, vooral op mijn werk, en veel typen is nog niet zo goed voor het humeur van mijn pols. Afwisseling is hierbij het toverwoord.

Al dat gepamper en vertroetelen heeft dusdanig geholpen dat ik het vanavond wel aandurfde om weer wat steekjes te borduren aan mijn uil. Dat ging eigenlijk prima en zijn borst is nu klaar. Om de boel niet te overdrijven ga ik morgen aan zijn koppie verder. Het is een leuk patroon en het borduurt makkelijk. Als ik elke dag wat kan doen dan heb ik hem nog op tijd af, het gaat vast goed komen met meneer uil. 

zondag 5 februari 2017

Onder de pannen......

Gister met mijn echtgenoot naar Zeist gereden naar de Sola fabriekswinkel. Daar kwam mijn nu zo zwarte pannetje samen met zijn broertjes (of zusjes) ooit uit de fabriek gerold. Na rijp beraad en eens wat over het internet gesurfd maar besloten dat er een nieuw pannensetje moest komen. Niet alleen het geblesseerde pannetje vervangen maar ook nog twee anderen van dezelfde familie. Na jarenlange trouwe dienst deden ze het nog best goed maar de knoppen op de deksels begonnen ook al een beetje los te laten en als je een los pannetje koopt dan moet je maar afwachten of je dat wel kunt stapelen en behept met veel kastruimte zijn wij niet. 

In Zeist hadden ze pannensets te kust en te keur voor zeer vriendelijke prijzen. Ons nichtje van 12 was ook mee want die is dol op koken en dus is zo'n winkel wel aan haar besteed. Binnen twintig minuten waren we de nieuwe eigenaren van een leuk setje met vier pannen. Allemaal een tikkie kleiner dan we nu hebben en dat is met ons steeds kleiner wordende gezin heel handig. 

Opgetogen gingen we naar de kassa en passeerden we bakken vol met bestek. Allemaal los aan te schaffen in verschillende modelletjes. Nichtje hield een mes omhoog en riep, kijk eens wat een gek mes. Had ze me daar toch een vismes in haar handen en daar was ik nu al tijden naar op zoek. Helaas hadden ze er maar twee van, maar de aardige verkoopster die ons hoorde vertelde dat er van andere modellen ook vismessen waren en ze toonde ons een bakje vol. Kijk daar hadden we wat aan. Dus schaften we ook zes vismessen aan voor de schappelijke prijs van vijfenvijftig cent per stuk. 

Pannenset Profiline Deluxe 4-delig (Zijn ze niet leuk)












Tevreden over deze aanschaf stapten we weer in de auto op weg naar Hilversum. Daar had ik vorige week in een kookwinkel een cadeautje gekocht voor mijn jarige broer. De vader van ons nichtje. Helaas bleek hij het al te hebben en dus moest het geruild worden en omdat we nichtje al veel langer hadden beloofd om eens mee te gaan naar deze giga grote kookwinkel was dit een mooi moment. Kon ze meteen helpen met het uitzoeken naar een ander cadeautje voor haar vader. Twee vliegen in een klap.

Ze keek haar ogen uit en wat was het leuk om haar te zien stralen op de afdeling bakbenodigdheden. Zij is ons Heel Holland Bakt talentje in de familie en als een kind in de snoepwinkel stond ze daar. Dat is toch genieten om dat als oom en tante te mogen bekijken. Natuurlijk mocht ze een kleinigheidje uitzoeken en ze koos een paarse siliconenvorm om cakejes in te bakken. Ik ben heel benieuwd naar het resultaat. We ruilden het cadeautje nog om en brachten haar naar huis, alwaar we werden uitgenodigd voor de soep. Lekker hoor. 

Eenmaal thuis heb ik mijn nieuwe pannetjes uitgepakt en ze liefdevol afgewassen. De oude pannetjes zijn bedankt voor hun diensten en hebben hun laatste rustplaats gekregen op het pannenkerkhof. Vanavond fijn mijn nieuwe pannen uitproberen. 

Mijn pols heeft inmiddels een beter humeur maar dat is nog wel snel van slag. Vanmiddag heb ik even wat steekjes gezet voor mijn uil, maar na een half uurtje was het klaar. In ieder geval toch wat kunnen doen en nu maar hopen dat het humeur blijft verbeteren want voor de 24 moet mijn uil op de post en donderdag is ons uitje naar de handwerkbeurs en het zou jammer zijn als je daar zoveel moois ziet en je kunt er niks mee. Alhoewel dat is wel weer goed voor de portemonnee.

donderdag 2 februari 2017

Dom, dom en dom.........

Had ik het commentaar op mijn vorige blogje maar eerder gelezen en het advies wat daarin gegeven werd maar ter harte genomen. Dan had ik nu niet met een zere pols gezeten.

Dat aangebrande pannetje, dat zat zo in mijn systeem, dat moest en dat zou schoon. Dus heb ik maandagavond een hele poos staan schuren met jif en staalwol. Ik boekte resultaat maar schoon is het nog steeds niet. Uiteindelijk moest ik er mee stoppen omdat mijn rechterpols een uitermate slecht humeur kreeg van al dat geschuur. Achteraf best logisch.

Dinsdagnacht werd ik zelfs wakker van de pijn en de hele dag bleef mijn pols chagerijnig. Dat is ie eigenlijk nog steeds en dat is heel vervelend. Ik kan niet haken, ik kan niet goed typen, ik kan geen aardappels schillen, zelfs geen portie groenten roerbakken en ook iemand een hand geven doet pijn.

Eigen schuld, dikke bult natuurlijk want wie haalt het nu in zijn bolle kop om je zo uit te leven op een aangebrand pannetje. Alsof er geen pannetjes te koop zijn in de wereld. Belachelijk eigenlijk.

Maar goed voorlopig maar even rust, lees ik een boek of kijk tv in plaats van te zitten haken of borduren en spreek mijn pols af en toe liefdevol toe. Dat alles in de hoop dat het humeur snel opknapt en ik de gewone normale dingen weer kan doen.

Zaterdag ga ik een nieuw pannetje kopen!