zondag 30 april 2017

Op zijn kop........

Sinds een week staat de wereld, mijn wereld, op zijn kop. Want?...........

Onze zoon gaat trouwen. Nu ik het zo opschrijf ben ik nog steeds een beetje beduusd. Toen we vorige maand bij hem en onze aanstaande schoondochter op bezoek waren wisten we heel zeker: dit koppeltje is voor elkaar gemaakt. En dat is natuurlijk heerlijk. Fijn om je kind gelukkig te zien en weten dat er iemand is die zo gek op hem is, maar er waren geen tekenen dat er al trouwplannen waren.

Blij verrast waren we toen hij belde en ze knus saampjes naast elkaar via facetime ons het grote nieuws vertelden. Ben ik blij? Ja natuurlijk ben ik blij. Het is een ontzettend lieve, leuke, doortastende, gastvrije dame met een groot organisatietalent, een gastvrij hart en een goed gevoel voor humor. Ik had me geen leukere schoondochter kunnen wensen.

Wat wel gek is dat je van de ene op de andere dag een nieuwe fase in je leven in kukelt. Dat is even omschakelen en nu we zelf bijna 25 jaar getrouwd zijn komen er allerlei herinneringen bovendrijven. Onze eigen trouwdag, de geboorte van dat kleine mannetje wat nu gaat trouwen, de komst van zijn zusje en ons leven met een opgroeiend gezin wat zomaar op een dag in 2016 ineens heel anders werd doordat zoon in Frankrijk ging wonen.

De hele week moet ik ook weer ontzettend aan mijn moeder denken. Dat doe ik natuurlijk elke dag maar nu komt het gemis en het verdriet in alle hevigheid weer even bovendrijven omdat ik er niet meer met haar over kan praten en omdat ze er niet bij kan zijn. Juist met zulke dingen wordt je daar weer even mee geconfronteerd. Eigenlijk maar goed ook, anders zou ze al vergeten zijn en natuurlijk weet ik best wat haar reactie zou zijn geweest: Wat geweldig maar ook wat ontzettend ver, helemaal in Zuid Frankrijk. En dat is het natuurlijk ook wel.

Het is dus even een rollercoaster, maar wel een hele leuke. We hebben een boel feesten in het verschiet deze zomer. Wat mooi dat we vaak de slingers op kunnen hangen en dit allemaal mee mogen maken.


vrijdag 28 april 2017

Rommeltuin

Ik zal het maar eerlijk bekennen, het is een rommel in de tuin. Niet dat het niet goed gaat met de radijsjes, nee die groeien naar behoren, maar het is even niet aangenaam toeven in ons postzegeltje. Dat komt niet door de koude, gure wind van de afgelopen dagen en ook niet van de hagelbuien die onuitgenodigd aan kwamen waaien, nee dat heeft een andere reden.

We zijn momenteel bezig met een kleine reorganisatie. De kamer van zoonlief hebben we ontmanteld en die gaan we opknappen. Sinds hij het huis uit ging vorig jaar september hebben we de kamer een beetje braak laten liggen. Zo kon mijn moederhart langzaam wennen aan het feit dat het oudste kuiken het nest verlaten had. Dat is een natuurlijke gang van zaken en het is niet zo dat ik nu zo vreselijk gebukt ging onder dit halflege nest, maar wennen was het wel.

Daarom hebben we het afgelopen half jaar zijn kamer gebruikt als logeerkamer, want het bed was gewoon blijven staan even als alle andere meubels, als studeerkamer (dochterlief) en als werkkamer. Op een thuiswerkdag bleek het een prima werkplek te zijn en verder als rommelkamer, want mijn bak met wolletjes en aanverwante handwerkartikelen hadden er een plek gevonden. Tot deze week.

In mei komen zoon en zijn vriendin  een weekje naar Nederland vanwege ons 25-jarig huwelijksfeest en dan moet er natuurlijk een fatsoenlijke slaapplek zijn. Daarom zijn alle meubels uit de kamer gehaald en wat nog gebruikt kan worden is in opslag gegaan of naar de kringloop en wat oud, kapot of krakkemikkig was ligt nu gemonteerd in de tuin te wachten totdat volgende week de grote vrachtauto van de grofvuildienst het komt ophalen.

Vandaag waren zowel manlief als ik ook nog vrij en hebben we behang gekocht en een lapje nieuwe vloerbedekking en was mijn vader vanmorgen al paraat om te komen helpen met het oude behang af te stomen. Vandaar die rommel dus in huis en in de tuin.

Ik zal hier heel eerlijk bekennen dat ik een gruwelijke hekel heb aan dit soort dingen. Werkelijk zowat het hele huis op de kop, overal een rommel en de stof dwarrelt natuurlijk ongestoord door het hele pand. Klussen en verbouwen: Het is zo NIET mijn hobby! Maar ja wat moet dat moet. Over een kleine twee weken is het leed weer geleden en is alles weer spic en span. Maar even doorbijten dus.

Met de moestuintjes gaat het ondertussen best goed. Die groeien lekker en ik hoor ze nog niet mopperen dat ik wat minder aandacht voor ze heb. Eigenlijk zouden ze dit weekend in een groter potje gezet moeten worden, maar dat gaat hoogst waarschijnlijk niet lukken. Jammer maar niks aan te doen, ze moeten zich de komende weken maar even schikken in dit huishouden van Jan Steen.

dinsdag 25 april 2017

Raar pakketje

Ik had beloofd om het recept te delen van de Chinese kool kippakketjes. De bedoeling was om van kipfilet gehakt te maken met het grote sikkelmes van mijn keukenmachine, dit lekker te kruiden en met de bladeren van de Chinese kool lekkere pakketjes te maken. Ik zou daarbij een oosterse tomatensaus maken en een rettich/komkommersalade. Dat waren de plannen.

Toen ik thuis kwam vanavond om half zes verwisselde ik dan ook mijn kantoorkloffie voor spijkerbroek, shirt en keukenschort en ging aan de slag. Ik besloot als eerste de bladeren van de Chinese kool te blancheren, dan de salade te maken en daarna het kipmengsel. Ooit kreeg ik van iemand de tip om de keukenmachine zo te gebruiken dat je de meest kleverige spullen aan het eind verwerkt want dan hoef je niet steeds je mengkom schoon te soppen. Dan is even afspoelen vaak voldoende. Hoe efficiënt!

Helaas bleek de Chinese kool niet mee te willen werken aan deze plannen. De buitenste bladeren hadden het loodje gelegd en waren vies en slijmerig. Bleh. Ik pelde hem af tot ik bij het gezonde deel kwam en toen waren de bladeren niet meer groot genoeg om er nog pakketjes van te maken. Ook zat er hier een daar een gaatje in en dan loopt je vulling eruit. Wat te doen. Over op plan B.

Gewoon een roerbakschotel dan maar. Ook lekker, maar eerst de salade. Daarvoor sneed ik een flink stuk af van de rettich (zie blog zaterdag) schilde en waste hem en joeg hem over de rasp door de keukenmachine. Hetzelfde deed ik met een halve komkommer. In een schaal husselde ik die twee goed door elkaar en maakte een dressing van 1 eetlepel appelazijn en 2 eetlepels sesamolie. Dat klopte ik op met wat peper en zout en husselde dit door de salade. Ziezo die kon intrekken.

De kip sneed ik in blokjes en marineerde deze met 2 eetlepels ketjap manis, een duimpje vers gesneden gember, 2 tenen knoflook en een theelepeltje sambal. Ook hier flink wat peper en een tikkie zout. Dat liet ik lekker intrekken. Daarna sneed ik de overgebleven goede Chinese kool in reepjes en waste deze en snipperde een grote ui.

In de wok maakte ik 2 eetlepels zonnebloemolie gloeiend heet en roerbakte daarin de kip, de ui en de kool. Hoewel ik de kool goed had laten uitlekken werd het toch een beetje natte boel in de wok, maar ach daar maakte ik de saus van dus wat gaf het. Ik kruidde de boel met een theelepel kerrie en kurkuma, een eetlepel chilisaus, oestersaus en sojasaus. Op het laatst strooide ik een volle eetlepel sesamzaadjes over de prut en klaar was Kees. Over de salade strooide ik op het laatst nog een eetlepel seroendeng.

We aten dit met (bloemkool)rijst en het was erg lekker. Ik geloof niet eens dat ik een volgende keer nog aan die pakketjes begin. Ik heb er alleen geen foto van gemaakt.

maandag 24 april 2017

Op grote voet... ;-)

Wat doe je als je iemand niet kent, maar wel meeleeft met haar situatie en je hoort dat ze in verwachting is. Dan hoop je en duim je dat het deze keer wel goed gaat. En dat lijkt het nu te zijn want er is een jongetje geboren.

Ik had nog een paar slofjes liggen, een poos geleden omdat er toen heel wat babies in mijn omgeving werden geboren had ik die al gemaakt, maar dat bleken allemaal meisjes te zijn en dus bleven deze stoere stappers in mijn handwerkbak liggen.

Het is een superzacht wolletje. Baby Merino Silk van Rowan en een stoere, jeansblauwe kleur. Daar krijgt zo'n baby vast lekkere warme voetjes in. 

Vanavond heb ik ze in elkaar gezet en twee koordjes gehaakt. Ik vind ze zo lief en stoer.  Morgen gaan ze op de post!


zaterdag 22 april 2017

Moestuintje XXL



Kijk eens hoe goed mijn moestuintjes gegroeid zijn wou ik trots schrijven. Een tikkie kinderachtig misschien maar kijk eens wat een joekels was ook kinderachtig geweest, die moestuintjes kunnen natuurlijk onmogelijk al zo snel gegroeid zijn. Bovendien zat rettich helemaal niet in het assortiment van de moestuintjes en de winterpeen ook niet. Nee deze ferme jongens heb ik vanmorgen gekocht op de markt. 

Nou ja markt, als je het nog een keer zegt is er al niks meer van over. Er stond een broodkraam van het Stoepje maar die heb ik allang niet meer gezien, een kaasboer en sinds heugenis een groentekraam. Een paar maanden geleden kwam de bloemenman er bij. Wim heet hij en hij heeft topbloemen en allerhande spul voor de tuin. Een lust voor het oog al die kleuren. 

De groentekraam is ook een lust voor het oog. Niet alleen door de uitstalling van al de verse groente en fruit maar ook door de clientèle.  De kraam heeft de vorm van een L en het kortste gedeelte van de L is ingericht als eurokraam. Daar liggen de aanbiedingen van die week verpakt in porties van 500 of 1000 gram en alles kost dan een euro. Als je wilt kun je dus voor 7 euro per week elke dag verse groente eten. Je moet dan wel genoegen nemen met wat er ligt en je moet van koken houden, want niets is voorgesneden natuurlijk, maar alles krakend vers. 

Het is er altijd druk bij de kraam en zeker aan de korte kant. Laatst stond ik in de rij omdat ze aan de lange kant geadviseerd hadden om even een broccoli daar te pakken omdat hij in de aanbieding was. Terwijl ik wachtte totdat ik bij de broccoli kon brak er een flinke ruzie uit. Over een zak worteltjes notabene. Dame A, vlak voor mij had allerlei zakjes van de kraam verzameld en stond te wachten tot ze de handel kon afrekenen. Daar kwam dame B, al speurend over de kraam of er nog iets van haar gading bij lag, ze zag het zakje worteltjes van dame A en gritste die in de gauwigheid even mee. Dat liet dame A niet over haar kant gaan. Bent u nu gek geworden vroeg ze, dit zijn mijn boodschappen die u zo maar voor mijn neus weggraait. Dame B deed net of ze het niet hoorde en ging aan de andere kant staan wachten om te betalen. Dame A werd almaar bozer en het geschreeuw werd harder. Andere klanten begonnen zich er mee te bemoeien. Die hadden ook gezien dat dame A de worteltjes al onder haar hoede had en eisten dat ze de worteltjes terug gaf. Dame B verblikte of verblooste niet en hield de worteltjes tegen zich aan. 

Ik was benieuwd hoe dit af zou lopen en deed een stapje terug want als het op vechten aan zou komen (je weet het nooit met vrouwen, hoe keurig ze er ook uit zien) wou ik niet in de frontlinie staan. Uiteindelijk kwam de groenteman er aan te pas. Die strekte zijn hand vanachter de kraam naar dame B uit en zei allervriendelijkst, kom mevrouw geeft u mij die worteltjes want wat u doet is niet netjes. Hij kreeg de worteltjes en bracht ze naar dame A die angstvallig stond te waken over de rest van haar  boodschapjes. Voor de schrik deelde de groenteman mooie, rode aardbeien uit aan beide dames en aan de overige klanten en de ruzie was beslecht. Iedereen tevreden. Wat een aardige mensen zijn groentemannen toch. Althans ik heb nog nooit van mijn leven een onaardige groenteman ontmoet. 

Vanmorgen was er gelukkig helemaal geen sprake van muiterij bij de kraam. Integendeel iedereen was vriendelijk, aardig en behulpzaam. Het hielp natuurlijk dat de zon scheen, maar een gemene koude wind woei dwars door je jas en dat maakte wel dat je zo snel mogelijk weer naar huis wilde. Die arme meisjes achter de kraam stonden te vernikkelen. De wind was vandaag dus de enige met een slecht humeur. 

Deze week ga ik een gerecht maken van gevulde chinese kool pakketjes. Als het lukt zal ik het recept plaatsen. Ik had het op een website gelezen maar kan het nergens meer vinden. Maakt niet uit, dan knutsel ik zelf wel wat. Ik had wel onthouden dat er kip in moet en rettich. Vandaar dat ik de rettich kocht, maar hij is veel te groot voor dit ene gerecht. Dat geeft niks want ook zo uit het vuistje is rettich erg lekker. Geraspt door een salade maar ook bij de borrel. Dunne plakjes snijden en dan dippen in een dipsausje naar keuze of in heksenkaas. Dat geldt ook voor de winterpeen. Ook lekker als knabbeltje tussendoor (met een likje scherpe mosterd).

We hebben weer een boel verse groente en fruit gekocht en een flinke bos peterselie. Een deel daarvan gaat vanavond in de soep en de rest blijft nog wel een paar dagen goed. Ik snij er een heel klein stukje af en zet de stelen in een vaasje met een klein laagje water. Zo'n goedgevulde fruitschaal vind ik toch altijd weer een rijkdom. Daar kan ik erg gelukkig van worden.

Ondertussen groeien de eerste moestuintjes gestaag door. Vooral de peultjes worden al wat. Ik hoop niet dat die peultjes zulke xxl formaten krijgen als de rettich en de winterpeen, want dan zijn ze niet meer lekker, maar wel hoop ik op een xxl oogst. 

donderdag 20 april 2017

Radijzen in opkomst


Vandaag waren we eens een beetje vroeger klaar met eten dan anders en dat komt omdat ik vandaag uit het werk langs de toko ben gereden. Nou ja niet alleen er langs, maar binnen heerlijk Indisch eten heb gekocht. Lekker hoor! Daardoor had ik na het eten nog fijn even de tijd om een rondje tuin te doen. Dat was hard nodig ook want de viooltjes in de hangzakken hingen slap van de dorst. Maar gauw even de gieter gevuld en de viooltjes getrakteerd op een plens water. 

Toen die dorst gelest was ben ik even bij de radijsjes wezen kijken. (Dat klinkt alsof ik een enorme tuin door moet lopen, maar hoefde me alleen maar om te draaien). Die zijn behoorlijk aan het opkomen. Dat is leuk, nu maar hopen dat ze het niet te koud hebben. Ze staan in een heel beschut hoekje dus we gaan het zien.

Binnen was het de beurt aan de moestuintjes. De eerste lichting groeit aardig goed. De komkommers hebben dikke blaadjes, de cavolo nero doet het goed en de tuinkers ook. Die was ik helemaal vergeten met de Pasen maar nu mogen ze binnenkort in de sla. Snel heb ik toch maar even de moestuintjes van afgelopen zaterdag gezaaid. In de grote ronde potjes staan basilicum en bieslook. Die hebben er nog steeds niet zo'n zin in. De gewone tomaten en de tijgertomaten komen ook op maar van de Afrikaantjes is nog geen spoor te bekennen. Die hebben nog wat tijd nodig.  Het kasje staat weer op de vensterbank zodat ze lekker in het licht staan.

In de border bloeien nog steeds vele soorte tulpen in allerlei kleuren. Die zak met 75 tulpenbollen geeft nu wel enorm veel plezier. Hier en daar zijn er al weer wat uitgebloeid maar telkens laten zich ook nieuwe zien. Vooral de witte met het hardrose randje vind ik erg mooi.
Ook deze paarse ladies zijn beeldschoon en hoewel ik al die bollen door elkaar heb gezet staan zij toevallig in een groepje met wat lichtrose schoonheden. Het is genieten hoor zoveel kleur. Ondertussen komen de vaste planten ook al aardig op en tegen de tijd dat die aan het bloeien slaan zijn de tulpen al weer klaar dus dat vult elkaar mooi aan. 

Jammer is dat de rozen al weer onder de groene luizen zit. Dat blijft toch elk jaar weer een plaag. Maar eens even langs het tuincentrum om  iets milieuvriendelijk te halen wat die beesten op de loop doet gaan. Alleen voor dit weekend liggen er andere plannen dus zal er niet zoveel van komen om wat in de tuin te doen, maar ach volgende week is er alweer een lang weekend.

woensdag 19 april 2017

Niet vooruit te branden..........

Voor Tweede Paasdag had ik allemaal leuke plannetjes gemaakt waar ik me al dagen van te voren op verheugde. Zo'n extra vrije dag moet een mens goed benutten. Ik zou dan ook de nieuw verkregen moestuintjes zaaien. Ik zou het babytruitje afmaken, alle pandjes waren af en de hals had ik er ook al aan, maar de boel moest verder nog in elkaar gezet worden en ik zou even de metro pakken richting stad om een cadeaubon bij de Bijenkorf in te wisselen voor een nieuw oogpotlood omdat de oude op zijn laatste benen loopt. 

Op Eerste Paasdag hadden we eters dus waren we druk om het huis wat aan kant te maken en om een 5 gangen diner te koken. Niks spannends allemaal, maar toch zit er wat werk aan. De tafel mooi dekken en dan gezellig met de visite tot s'avonds laat lekker tafelen en kletsen. Allemaal heel gezellig en leuk om te doen maar toen de gasten weg waren en de afwasmachine dapper aan de eerste ronde begon zeeg ik op de bank en verheugde me op de volgende dag waar ik al mijn plannetjes tot uitvoer zou brengen. 

Dus niet! Er kwam helemaal niks uit mijn handen. Bijzonder toch? Nou ja het is ook weer niet zo dat ik de hele dag onder mijn dekbedje lag of zat te navelstaren, dat nu ook weer niet. De afwasmachine moest nog leeg en gevuld voor de tweede ronde en de wasmand liep ook weer over dus die taken heb ik braaf gedaan. Dat wel. Maar de moestuintjes liggen nog in hun doosje te wachten tot ze van start mogen, het babytruitje bleef waar het was en pers ik het laatste beetje oogpotlood uit het stompje wat nog rest. Ik was gewoon niet vooruit te branden. Zo verschrikkelijk lui! Aan het einde van de dag voelde ik me toch een tikkie schuldig door zoveel luiheid.

Ik zat/lag op de bank en luisterde naar de radio en las een boek. Eilandgasten van Vonne van der Meer om precies te zijn. Eigenlijk ook wel weer eens lekker om ongestoord een boek in een ruk uit te lezen, maar ja van mijn plannetjes kwam niets terecht en dinsdag moest er natuurlijk weer gewoon gewerkt worden. Ik moest naar Den Haag en kon moeilijk zeggen, sorry jongens ik ben even te lui en ach eenmaal aan het werk ging het eigenlijk prima. 

Vanmorgen was de spirit weer een beetje terug. Ik reed door de polder naar Emmeloord en aanschouwde de gele wolken koolzaad in de berm, genoot van de kleurrijke tulpenvelden met daarboven een prachtige Hollandse blauwe lucht met dikke witte wolken. In Emmeloord stapte ik uit de auto, snoof de koude lucht op, hoorde de vogels fluiten en de energie kwam weer terug. Gelukkig maar. 

Vanavond heb ik het babytruitje in elkaar gezet. Alleen de achterkant moet nog dicht, maar ik twijfel nog of ik er toch niet een rose hartje op zal mazen en dat gaat makkelijker als het achterpand nog open is en ik moet nog drukkertjes kopen. Morgen aan het einde van de dag maar even snel voor sluitingstijd bij de Action binnenwippen of zij dat hebben. 

Het is in elk geval ruim op tijd af en ik heb nog 1,5 bol over en daarom ging ik maar eens op zoek naar een patroontje voor slofjes. Die vond ik op breimeisje.nl Klik hier en heb ik al een paar toeren aan het eerste sokje gebreid. Ook weer zo leuk om te doen. 

Gelukkig is de lamlendigheid weer met de noorderzon vertrokken, al mag een mens natuurlijk best eens een dagje lui zijn, en komt er weer wat uit mijn handen. 

Morgen misschien moestuintjestijd en dan zijn alle plannetjes toch nog afgekomen. We gaan het zien.

 

zaterdag 15 april 2017

Stripboek

Vanmiddag belandde ik met mijn echtgenoot in een stripboekenwinkeltje in Amsterdam Oost. We moesten eigenlijk voor een heel andere boodschap even naar de stad maar er zat nog wat op de parkeermeter dus waarom ook niet. 

Wij hebben goede afspraken met elkaar. Als ik in een handwerkwinkel ben en man is mee dan zeurt hij nooit. Niet over hoe lang het duurt en ook niet over wat ik koop. Ik zeur dan ook niet als hij in zo'n stripboekenwinkel zijn hart ophaalt. Faire deal toch?

Het winkeltje zit in zo'n oud Amsterdams pandje waarbij de vloer nooit helemaal gelijk is. Een winkel met diverse op- en afstapjes en diverse kamertjes waarbij toch alles een geheel is. Er hing een opgeruimde sfeer en de stripboeken stonden keurig in bakken of op boekenplanken te wachten tot ze verkocht werden. Aan de muren hingen grote platen van diverse strips en in vitrinekasten keken diverse Betty Boops met een verleidelijke glimlach de winkel in vergezeld van allerlei andere stripfiguren. Ik zocht een plekkie op een trappetje met vier tredes dat leidde naar een dichtgemetselde deur waar aan weerszijden ook een stapel stripboeken lag, maar waar ik met mijn dikke kont nog precies tussenpaste. Toen kon de voorstelling beginnen. 

Mijn echtgenoot schuimt dan met een ernstige frons als een voetballer die een sierlijk doelpunt gaat maken door de bakken met een glimlach van oor tot oor als hij weer een oud (of nieuw) boek heeft gevonden voor zijn verzameling. Dat is sowieso al leuk om te zien. Ik zie mijn man graag gelukkig.

Verder waren er alleen maar mannen in de winkel. De goedmoedige eigenaar, eind vijftiger met het grijze haar stram achterover gekamd die op zijn leren slippers precies de weg weet in de winkel en de klanten soepeltjes gidst door de bakken met strips en hen naar de gevraagde uitgaves leidt. Ondertussen lustig keuvelend met een oudere man, die hijgend zij rollator het stoepje opgehesen heeft en nu uit staat te puffen tegen een bak met allemaal Kuifjes. Hij omarmt de bak alsof hij alle Kuifjes innig liefheeft, wat misschien ook wel zo is, terwijl hij amechtig probeert op de been te blijven en weer op adem te komen. 

Ik vang flarden van het gesprek op. Over ene Jaap die niet meer weet waar hij het zoeken moet en dat het meissie van de hoek die het nu wel uit haar hoofd zal laten. Dit alles in onvervalst Amsterdams. Heerlijk, maar wat die Jaap aan het zoeken is en wat het meissie van de hoek nu wel niet zal doen is me een raadsel. Ik ga het ook maar niet vragen. 

Wat opvalt is dat er eigenlijk alleen maar mannen in de winkel zijn. Zwijgend spitten ze de bakken door en hier en daar zie ik gelukzalige glimlachjes, maar ook bittere teleurstelling als het nummer wat ze zoeken er niet tussen zit. 

Dan komt er een dame binnen. Groot en blond met verwarde haren op stevige bergschoenen, rode broek met wijde pijpen en een geel jack. De eigenaar en de oude man staken hun gesprek. De oude man bekijkt de vrouw van top tot teen en klemt dan de bak met Kuifjes nog wat steviger vast. De eigenaar vraagt haar vriendelijk wat hij voor haar kan doen. Ze diept een papiertje op uit haar tas en leest iets voor. De eigenaar stapt het trapje af en gaat vlak bij mijn trapje voor een boekenkast staan en bladert door wat titels en pakt er een vrij dik, gebonden boek uit en zegt tegen de dame: Ik heb deze alleen in het Engels. Nou ja, oké, wat kost dat? Achtenveertig euro mevrouw. 

Krimmeneel zegt de dame, dat is me nogal wat. Ja zegt de eigenaar en begint te vertellen over zeldzaamheid en laatste uitgave en nog meer van dit soort argumenten, maar daar is de dame niet gevoelig voor. Nee toch maar niet zegt ze, dan bedenk ik wel een ander cadeau en ze stapt zonder te groeten de winkel uit. De eigenaar en de oude man kijken haar even na en ik hoor de oude man zeggen: Wijven!!

Dan kijkt hij verschrikt mijn kant uit, want ja er zat nog zo'n "wijf"  op dat trappetje, maar ik schenk hem een glimlach. Dan is mijn man klaar met zoeken en gaat richting de kassa. Zo elegant mogelijk hijs ik mijn derrière van dat trappetje af en ga naast hem staan. De oude man bekijkt mij nu ook van top tot teen en zegt dan: Ik wist niet dat u bij hem hoorde, met een knik naar mijn man, ik dacht al wat moet zij nou daar op dat trappetje. Maar nu snap ik het. 

Ondertussen staan de eigenaar en mijn man te kletsen. Allebei Amsterdammers en allebei liefhebbers van oude stripboeken. Het jargon is voor mij abacadabra maar dat is niet erg. De oude man mengt zich in het gesprek en hij is niet alleen een buurtgenoot maar ook een liefhebber. Ik luister, kijk en geniet.

Als we op het punt staan om de winkel te verlaten zegt de oude man nog tegen mij, en wat voor stripboeken lees jij eigenlijk. Ik beken hem eerlijk dat ik er niks aan vindt aan die stripboeken. Hij kijkt me aan of ik iets viezigs aan heb en draait van afschuw zijn hoofd om. Als we de winkel uitlopen dan hoor ik in gedachten: Wijven!!

Het was een heerlijk half uurtje daar in de stripboekenwinkel.

donderdag 13 april 2017

De poepschepper

Er lag een brief in de bus! Van een rioleringsbedrijf dat in opdracht van de gemeente de riolering in onze straat en wijk kwam doorspoelen en kwam reinigen. Of we er voor wilden zorgen dat afvoerputten afgedicht waren en er werd dringend geadviseerd om de deksel van de wc bril dicht te doen, want het reinigen van het riool kon wel eens wat viezigheid met zich meebrengen en dan waren we maar vast gewaarschuwd en voorbereid. Toe maar!

Vanmorgen was het zover. Terwijl ik toilet aan het maken was hoorde ik twee grote vrachtauto's de straat inrijden. Mijn echtgenoot, waar je doorgaans een kanon naast kunt afschieten, werd wakker van het geronk en riep direct: Het riool! Ja dat was waar ook en wij gingen aan de slag om alle gaten af te dichten. De stop in het bad en in de wastafel, deksel op de wc pot, doek in het fonteintje en een pan met water op de afvoer in de gootsteen, omdat daar de stop al weken mank is en de boel niet goed afsluit. 

Kortom wij namen geen enkel risico, want een overborrelend toilet met je eigen poep vind ik al vies, laat staan een overborrelend toilet met de poep van de buren, ook al zijn het nog zulke aardige mensen. Je weet maar nooit wat die mensen de avond tevoren gegeten hebben. Een beetje zorgelijk verliet ik het pand. 

Daar stonden ze hoor, twee kloeke poepauto's met grote zuigslangen met stoere mannen ernaast, geheel in fluoriserend plastic verpakt die al druk bezig waren om de deksels van de putten te lichten. Ik deed een schietgebedje, zwaaide nog even vriendelijk goedemorgen naar de heren en reed de straat uit in de hoop het pand later die dag in onberispelijke staat aan te treffen, maar gerust was ik er niet op.  Ik zag al voor me hoe ik aan het einde van de werkdag het huis binnen moest gaan door een dikke, bruine brij en hoe krijg je dat weer schoon? Vooral hoe krijg je die lucht er weer uit?

Wat kan een mens toch tobben, maar ook in dit geval was het een mens lijdt het meest door het lijden wat hij vreest, want toen ik thuis kwam rook ik niks geen vieze luchtjes en de muren in de gang waren nog maagdelijk wit. Godzijdank! Dat was heerlijk thuiskomen. 

Terwijl ik tevreden mijn moestuintjes ging inspecteren schoot me ineens een verhaal van vroeger te binnen. Hoe mijn oma vertelde dat het beroep van poepschepper heel normaal was. Een man die wekelijks de putten kwam leegscheppen en de derrie deponeerde in zijn karretje. Ik griezelde van zo'n verhaal, was als meisje al vies uitgevallen. Het was vast geen beroep waar men voor in de rij stond en veel aanzien zal het niet gehad hebben en toch konden ze in die tijd vast niet zonder. 

Het beroep van poepschepper is allang uitgestorven en dat is maar goed ook, want zouden die mannen nu gemakkelijk aan de vrouw zijn gekomen toen? Ik bedoel maar, stel je was met zo'n poepschepper getrouwd, rook je dan al van verre dat je vent na een lange dag scheppen thuis kwam? De meeste huishoudens hadden nog geen douche in die tijd dus dat werd een waslapje langs het lijf bij de keukenkraan, terwijl jij als moeder de vrouw net de piepers stond te schillen en de andijvie nog moest snijden. Over de nacht doorbrengen naast elkaar in de echtelijke sponde hebben we het dan nog niet eens. Je lag dan constant naast een snurkende poepwalm stel ik mij zo voor! Harde tijden waren dat. 

Ik ben blij dat ik in deze tijd leef en dat ons riool gereinigd is door die in plastic verpakte mannen vanmorgen, die hoeven alleen maar het plastic af te pellen en na een douche ruiken ze weer als roosjes. Gelukkig maar. 






woensdag 12 april 2017

Van bikini naar borstrok


Kon je afgelopen zondag nog in bikini in de tuin zitten, zulk lekker weer was het, vandaag is het meer weer voor een extra borstrok. Die ik trouwens niet heb en ook nooit gehad heb, want het is natuurlijk wel een erg ouderwets kledingstuk. Zou iemand dat nog dragen? Geen idee, maar weer voor een vestje is het in elk geval wel. De bikini is wel weer heel ver weg. Overigens heb ik zondag ook niet in bikini in de tuin gezeten. Ben je gek, de buren zouden zich een hoedje schrikken en ook dit kledingstuk is niet in mijn bezit. Waarom leuter ik dan zo over bikini en borstrok?

Eigenlijk omdat ik de zon en dat heerlijke temperatuurtje van zondag wel een beetje mis! Tel je zegeningen en deze dag kan mij niet meer worden afgepakt, maar oh wat heb ik genoten. Geef een mens een vinger en men neemt de hele hand, met andere woorden ik had zo gehoopt dat het een beetje door zou zetten en dat ik dan door de weeks na het werk nog even de tuin in kon. Nu is het gewoon weer koud. De kachel is vanzelf weer aangegaan en hoewel een blik naar buiten een vrolijk tuintje laat zien met nog meer tulpen die vrolijk aan het bloeien zijn, heb ik niet de minste neiging nu om even bij ze te gaan zitten. Ik geniet wel voor het raam. Lekker warm achter het glas. 

Zondag heb ik me bekommerd om de moestuintjes. Ik had er inmiddels een stuk of tien en die heb ik maar eens gezaaid en in mijn ieniemienie kasje gezet. Ook heb ik opnieuw de tomaten gezaaid en de basilicum en voor de gezelligheid ook nog een paar Afrikaantjes. Dat is wel een ouderwets bloemetje, maar als je ze in de buurt van rozen zet dan houden ze daar de aaltjes weg. Aaltjes houden niet van Afrikaantjes. Nou ik vind ze dan wel een tikkie ouderwets, maar ook best lief en in mijn wit/gele border onder de gele rozenstruik kleurt dat ook nog best leuk. 


Ook heb ik radijsjes gezaaid in een bloembak. Op de foto die ik zondag maakte staat dat allemaal nog lekker te stoven in de zon. Het kasje heb ik diezelfde avond nog naar binnen gehaald en inmiddels komen een aantal moestuintjes tot leven. Hier en daar piekt er en groen blaadje boven de grond. Altijd mooi om te zien. 
                         

Over een paar dagen verwacht ik de eerste tuinkers te kunnen oogsten en dat komt net goed uit zo voor het paasontbijt. Een lekker eitje uit de oven, un oeuf en cocotte, om nog even terug te keren naar Franse sferen, bestrooid met eigen gekweekte tuinkers staat goed op de paas ontbijttafel en smaakt heerlijk. Dat gaat vast goed komen. 

Dus geen bikini en ook geen borstrok, maar gewoon mijn keukenschort lijkt me nu de meest logische keuze. Voor nu, om ons avondmaaltje te gaan koken (chili con carne) en voor straks met de paas met tuinkers uit eigen kweek. En dat weer nemen we maar op de koop toe!

zondag 9 april 2017

Uit de toon

Heerlijk hoor die Lente! Vooral s'morgens vroeg als de vogels hun lied aanheffen is het weer prettig wakker worden. Nog voor de wekker gaat om 06.45 al een beetje wakker worden en dan nog even knus in je warme bedje luisteren naar het vogelconcert. Een goed begin van de dag. 

Schuin voor ons slaapkamerraam staat een boom en daarin zitten vaak wat mezen die hun liedje zingen en aan de overkant bij de parkeerplaats huist een merel echtpaar die inhaken op de lieflijke liedjes van de mezen en zo is alles in harmonie. Even verder op, op het dak van de buurman huizen wat duiven die ook gezellig invallen met hun roekoe, roekoe. Althans dat was altijd zo, maar nu is er een nieuwe vogel in de buurt die een heel andere toon aanslaat. Het is niet lieflijk of sereen en er is eigenlijk geen melodie in te herkennen.

Het is een akelig, monotoon scherp geluid alsof deze vogel een scheepstoeter heeft ingeslikt of voor een microfoon staat te gillen. Toen dit een paar weken geleden begon dacht ik nog dat het beest last van zijn keel had. Er heerst natuurlijk vogelgriep en zo vlak na de winter kon dat natuurlijk best. Het ging maar niet over, ook al had ik al eens een appeltje op de schuur gegooid voor wat vitamientjes. Dus is er vast iets anders aan de hand, misschien een wat neurotisch type of toch een gek fluitje ingeslikt of hij is misschien doof zodat hij zijn eigen schelle geluid niet waarneemt. Wie weet is hij aan het oefenen voor The Voice of Vogels maar dan hoop ik dat hij snel auditie mag doen en er geen enkele stoel omdraait zodat hij zijn pogingen staakt. Ook kon ik maar niet ontdekken waar het beest zich bevond en aan het harde geluid te horen moet hij toch dichtbij zitten. Ik ben ook benieuwd wat voor vogel het is!

Ondertussen wordt ik anders wakker want als ik nog half in slaap dat getetter in de verte hoor kan ik niet meer zo van het lieflijke gezang van de andere vogels genieten en ook begint deze fluiter veel vroeger dan de anderen en ben ik dus eerder wakker. Jammer maar niks aan te doen. Ik ga er al haast op slapen, maar vanmorgen viel me iets op. Hij was er niet! Alleen maar mooi en zonnig vogelgezang vanmorgen en dat was fijn wakker worden, al lag ik toch nog onbewust te wachten tot het gesnerp zou beginnen. 

Ik hoop maar dat het een tijdelijke aandoening was en dat hij nu genezen is (zou wel gek zijn want gister was hij er nog wel) maar ik ben bang dat dat niet het geval is. Het is zondag vandaag dus is hij misschien gewoon naar de kerk. 

 

woensdag 5 april 2017

Explosie!

Terwijl in het in Marseille het afgelopen weekend met bakken uit de lucht kwam scheen hier de zon. Tja verschil moet er wezen nietwaar.

We waren maar vier dagen weg, maar wat een verschil in de tuin. Toen we vrijdag vertrokken bloeide er nog geen tulp. Ze zaten allemaal verscholen in hun groene jas en de seringenboom had al wel een groen waasje, maar er was nog geen enkel zicht op een bloemetje. En nu? Ik wist niet wat ik zag toen ik gister de luxaflex open trok en de tuin in keek.

Alsof ze met zijn allen stiekem hebben afgesproken, zeg hoever ben jij? Zullen we anders dit weekend in de bloei gaan, dan weet ze lekker niet wat ze ziet. (Ik fantaseer nog even verder) Nou zei de sering die dat gekakel onder hem natuurlijk aanhoorde, dan doe ik ook mee. De tulpen trokken hun mooiste jurkje aan en gingen staan stralen en de sering boven hun hoofd maakte het af met kleine lichtgroene blaadjes waar kleine, paarse trosjes sering, als vrolijke lampionnetjes tussen al dat feestelijke groen, wiegen in de wind.

De viooltjes daarentegen waren een beetje verongelijkt en lieten hun kopjes hangen alsof zij niet mee mochten doen in de feestvreugde, maar ja die hadden qua kleur en lente uitstraling natuurlijk al een tijd op de eerste plaats gestaan en die moesten ze nu delen.

Wat een verrassing, zo'n explosie aan kleur! Geweldig genieten is dat. In de herfst vind ik het uitzoeken van de tulpenbollen altijd een gezellig werkje, maar ze daadwerkelijk in de grond planten is een ander verhaal. In november heb ik ze allemaal op een gure, sombere middag in de grond gezet en mezelf ingeprent dat het nu even vervelend was, maar straks in de lente kwam de beloning.

Waarschijnlijk hebben ze me dat horen zeggen toen ik ze liefdevol toedekte en ze toefluisterde dat ze maar lekker moesten gaan slapen. Nou ze hebben me beloond hoor.

Eigenlijk best jammer dat ik vandaag weer moest werken want ik had best de hele dag voor het raam van al die kleuren kunnen zitten genieten, of misschien wel met een dik vest aan even een kop koffie kunnen drinken tussen al die kleurenpracht. Helaas ik moest op pad, door de polder op naar Meppel.

En wat bleek? De lentefee was niet alleen in mijn tuin bezig geweest maar ook in de polder want ineens overal waren er prachtig bloeiende bomen en hier en daar al wat veldjes met tulpen. Wow,  het was overal zo mooi!

Moraal van dit verhaal? Soms hoef je die slingers zelf helemaal niet op te hangen. Dan worden ze voor je opgehangen en dan is het de kunst om er alleen maar van te genieten.

En nu gauw mijn viooltjes water geven voor zij met hun gehang de feestvreugde bederven!

dinsdag 4 april 2017

Op bezoek...

Nou daar gingen we dan, mijn man en ik, afgelopen vrijdag. Ieder met een rolkoffertje met van die wieltjes die een akelige herrie maken, maar op reis toch zo handig zijn, met de trein naar Schiphol.
Er stond een lange rij voor de douane en natuurlijk kan men niet voorzichtig genoeg zijn, maar dat je ook je schoenen nog moet uittrekken en op je sokken door het poortje moet terwijl je bagage door de scanner gaat is wel veel van het goede. Ik vroeg me af of de man achter het tv schermpje het niet verdacht zou vinden dat ik zoveel tampons bij me had en ik maakte me een tikkie zorgen of mijn haaknaald werd afgepakt, want dit is een prettig modelletje en een andere nummer 3,5 had ik niet in huis, maar die haaknaald bleek geenszins het probleem te zijn. En die tampons ook niet.

Wel verdacht vonden ze de twee zakken met pistachenootjes en daarom moest mijn koffertje twee keer door de scanner en werd er steeds zorgelijker getuurd naar het schermpje. Pas toen ik aan de beambte met mijn allervriendelijkste stem vroeg of de pistachenootjes het probleem waren schudde hij van nee en kreeg ik de boel terug. Gelukkig dat hele douane gedoe was weer achter de rug en de pistachenootjes mochten mee, want daar had zoon speciaal naar gevraagd. Evenals en zak Hamka's want die hebben ze daar blijkbaar niet.

Precies op tijd mochten we aan boord en na een minuut of twintig mochten we de lucht in. De vliegtuigen stonden in een lange rij opgesteld alsof we in de file stonden, maar daar gingen we. Nederland verdween onder ons en het vliegtuig zette koers naar Marseille. Op naar ons kind.

Het is best gek als je kind geëmigreerd is. Natuurlijk is er veel contact via facetime, whatsapp en mail maar toch maak je veel minder mee van elkaars leven als dat je een beetje in de buurt woont. Je kunt niet zomaar even een bakkie koffie drinken met elkaar en je merkt dat kleine dingetjes die je anders meekrijgt nu niet aan de orde komen.

Heerlijk om hem weer in mijn armen te kunnen sluiten. Het was een fijn weerzien en dan is het ook weer als de dag van gisteren. Afstand verandert niks aan liefde, je pakt het op waar je bent gebleven en dat is mooi. Ik heb genoten van onze uren samen de afgelopen dagen met hem en met schoondochter. Fijn dat je mekaar toch beter leert kennen.

Toen zoon puberde en nogal eens zijn rotzooi liet slingeren vertelde ik hem altijd dat als hij later op zichzelf zou wonen ik er bij hem thuis een puinbak van zou maken. Dat ik mijn schoenen aan zou laten, dat ik het lege wc rolletje niet zou vervangen en mijn rommel overal zou laten slingeren. Hij trok zich nooit wat van deze "dreigementen" iets aan en riep dan monter; dat zien we dan wel weer.

Nu waren we in hun huis en zaterdag moesten zij gewoon werken. Of wij wilden koken voor hen en inwonende huisgenoten. Prima jongen. Wat wil je eten? Iets typisch Nederlands? Iets waar je echt naar uitgekeken hebt? Nou dat wist hij zo net nog niet dus we bedachten maar wat en gingen op de boodschap in de hozende regen. Het kwam echt met bakken uit de lucht. Eenmaal thuis wees schoondochter ons de weg in de keuken en liet ons lekker aanrommelen. We maakten een heel diner, dekten de tafel en ontkurkten de wijn. Franse chansons en Nederlandse klassiekers wisselden elkaar af en er klonken drie talen door elkaar. Het was gezellig. 

Zeg mam, weet je nog dat je altijd zei dat als ik er een puinhoop van maakte dat je wraak zou nemen later en dat je al je zooi zou laten slingeren, herinnerde zoon ons met een ondeugende glimlach? Wanneer ga je dat dan doen want je hebt nu alles opgeruimd na het koken. Eh ja, dat was waar ook, maar ja dat dreigement was meer bedoeld voor als hij op zich zelf zou wonen. Nu woont hij samen met een lieve vriendin en zijn er nog twee huisgenoten en dan wil je als moeder wel je beste beentje voorzetten. Van rommel maken kan dan geen sprake zijn. Bovendien wil je je schoondochter niet tegen je in het harnas jagen. Dus die belofte van toen lieten we maar varen en we sneden de taart aan die een van de huisgenoten als dessert had gekocht bij een patisserie. Alsof er een engeltje over je tong........ Hemels. Helaas bleef het het hele weekend regenen, pas maandag scheen de zon weer volop.

Gisteravond waren we weer thuis en ach dat was ook weer fijn, maar toen het vliegtuig in Marseille opsteeg moest ik toch even iets wegslikken. Het is heerlijk dat hij het geluk gevonden heeft maar iedere keer dat afscheid nemen blijft  nog wel een dingetje. Daar moet ik mij nog wel wat in bekwamen.