woensdag 31 mei 2017

In mijn meituin (4)

Alweer de laatste dag van mei, dus nog net even de tijd om een update te geven over de meituin. Tjonge wat groeit alles hard in deze maand. Zeker met het mooie weer van afgelopen week.
Een jaar of twee geleden vroeg mijn tante of ik soms haar pioenroos wilde hebben, want hij hun in de tuin paste hij niet meer. Ik zei volmondig ja, want mijn eigen pioenroos had de geest gegeven. Ze zouden hem voor me uitgraven, in een pot zetten en meenemen bij de eerstvolgende gelegenheid. Naief als ik was dacht ik een potje te krijgen met een pioenplantje er in. Dat bleek iets anders toen oom en tante kwamen aansjouwen met een flinke groene bak met daarin een eigenwijze dame. Ze was dus veel groter dan gedacht en ik kreeg haar onmogelijk in het plantgaatje wat ik voor haar bestemd had. Wat te doen? Ik liet haar maar in haar pot en wachtte op de tuinman die de postzegel kwam ophogen, bestraten en opnieuw zou indelen. Dat was in september 2015. Hij bekeek de pioen, die dat jaar als beloning 1 prachtige bloem had laten zien (dat was bijzonder want bij oom en tante was ze al jaren niet in bloei geweest) en adviseerde mij haar gewoon in de bak te laten staan en haar zo af en toe te verwennen met wat mest. Dat deed ik dus maar. In 2016 hadden we al twee bloemen!
Aan het begin van de week keek ik nog eens goed en ik telde drie knoppen. Twee stonden al bijna op uitkomen en afgelopen weekend gingen ze open. Schoondochter en ik keken en genoten. So beautiful zuchtte ze en ze zei dat ze ook pioenen in haar bruidsboeket wilde. Dat wordt een tikkie lastig in september vrees ik, maar ach wie weet bloeien Franse pioenen ook wel in september. In elk geval heb ik nu twee prachtige bloemen. Wit met binnenin een hardrose randje. Beeldschoon. Knop nummer drie groeit ook maar die is nog niet zover. Geeft niks want dan hebben we nog wat tegoed.
In de moesbak gedijen de peultjes goed. Sterker nog de eerste peultjes zijn reeds gearriveerd. Zo leuk om te zien. Volgende week eten wij dus peultjes. Ongeveer twee stuks per persoon maar dat mag de pret niet drukken. Nee dat is niet aardig van mij om te klagen over zo weinig peultjes terwijl die plant zo haar best staat te doen. Die peultjes kunnen ook in een salade.
Tot slot nog even een plaatje van mijn witte roos. Het is een schriel struikje en oogt een beetje zielig omdat de luizen hem letterlijk hebben leeggezogen en een aantal kleine groene rupsjes hem geteisterd hebben, maar wat een prachtige bloemen geeft hij toch. Hij geurt heel lichtjes.  

De viooltjes in de potten zijn dit weekend helemaal doorgeschoten tot bossen stro, ondanks het feit dat we steeds met gieters en de tuinslang in de weer waren. Ze zijn helemaal op. Jammer maar niks aan te doen. Tijd dus om binnenkort weer eens een bezoek te brengen aan het tuincentrum om met wat perkplantjes mooie combinaties te maken in de potten. Voor ons zilveren huwelijk kregen we een vvv bon en laat je die nu kunnen besteden in een tuincentrum. 

De kans is dan ook groot dat ik jullie volgende maand weer ga lastig vallen over het wel en wee in mijn postzegeltje, want ook in juni hoop ik gewoon verder te gaan met genieten van al dat tuinspul.

dinsdag 30 mei 2017

Une piéce de Paris

Wat was het heerlijk om afgelopen donderdag op het Amsterdam Centraal station te staan en daar de Thalys binnen te zien rijden. De Thalys met onze zoon en zijn vriendin aan boord. Na flinke knuffels, fijn om hem weer even in mijn armen te hebben, vertrokken we per tram naar het Rembrandtplein om een drankje te doen en voor zoon bitterballen te bestellen. Bitterballen kennen ze niet in Frankrijk en die heeft hij de afgelopen maanden toch best gemist.

De nieuwe logeerkamer en bed werden in orde bevonden en zo kon de logeerpartij beginnen. Zelfs het weer was een cadeautje want we konden elke morgen heerlijk in de tuin ontbijten. Schoondochter was weg van de tuin en bewonderde alle les Fleurs. Jammer dat de sering al weer helemaal was uitgebloeid maar de rozen deden hun uiterste best om op hun mooist te zijn en ook de pioenrozen deden mee. Zij transformeerden deze dagen van dikke knop naar prachtige bloem.

Vrijdagavond arriveerden de familie van schoondochter en aten we tot s'avonds laat gezellig in de tuin. Een gekwek van jewelste in het Nederlands, Frans en Engels. Alles door elkaar. We hadden het lievelingsgerecht van onze zoon gemaakt, natuurlijk eerst bij schoondochter geinformeerd of zij dat ook wel zou lusten en of haar familie daar in voor was. Dat waren ze en dus aten wij Mexicaans!

Zaterdag was ons feest en kwamen al onze dierbaren bij elkaar. Familie, vrienden, collega's stonden gezamenlijk op de dansvloer. We hebben genoten en wat zijn we verwend. Zulke mooie cadeautjes hebben we gekregen. Zo bijzonder dat mensen speciaal voor ons op pad zijn geweest en iets voor ons hebben uitgezocht.

Het meest originele cadeautje kregen we van de broer van onze schoondochter. Hij is een echte Parijzenaar, qua uiterlijk ook wel de stereotiepe Fransman met zijn pet en hij kwam aan met een brok steen. Een beetje verlegen vertelde hij half in het Frans en half in het Engels dat hij gek is van stenen en dat hij probeert bij een bijzondere gelegenheid een bijzondere steen te vinden. Voor ons had hij een stuk steen meegenomen afkomstig van een renovatie van het Place de la Republique in Parijs. Hoe bijzonder. Het is een grijze steen en als je hem goed bekijkt dan zitten er allemaal glimmertjes in. Hoewel hij daar als plaveisel heeft gelegen is het zeker geen ordinaire stoeptegel. Hij ligt op ons rek in de tuin en als de zon er op schijnt dan weerkaatsen die glimmertjes. Heel bijzonder.

Het waren heerlijke dagen, maar zoals altijd komt aan alles een eind. Vanmorgen heel vroeg hebben we zoon en schoondochter naar Schiphol gebracht en zij zijn nu weer thuis. De rest van de familie gaat vanmorgen per trein terug naar Parijs. Hoewel het echt niet altijd even leuk is als je kind ruim 1200 kilometer van je weg woont - afscheid nemen went nog steeds niet - is het wel leuk dat je er een leuke familie bij krijgt. Onze schoondochter is een schat en haar familie zijn ook schatten. Hoe mooi is dat.

Wij hebben nog vakantie en genieten nog even na van alle bloemen, kaarten met lieve woorden en alle mooie cadeautjes. En in de tuin ligt een stukje Parijs. Een mooi symbool van verbinding tussen twee families.

donderdag 25 mei 2017

In mijn meituin (3)

Wat een heerlijk weer en dat al de hele week. Ik geniet volop van de tuin. Elke dag drinken we koffie in de tuin en brunchen op ons gemakje. Na 18.00 uur wordt het te fris. Dat heb je als je op een hoek woont en er staat een fris windje, maar dat geeft niks.

De slakken vieren ook feest en hebben mijn paksoi opgegeten en van de tijm  hebben ze nog net een sprietje laten staan. Dat gaat hem waarschijnlijk niet worden. 

In de hoge moesbak gaat het beter, slakken vinden het denk ik niet prettig om met hun buikjes over het ruwe hout te schuiven. 


De peultjes groeien goed en ook de worteltjes staan er fris bij. De cavolo nero groeit ook goed maar die staat waarschijnlijk te dicht bij elkaar. Maar eens even puzzelen hoe ik dat ga oplossen.

De paprikaplant lijkt het naar zijn zin te hebben en ook de rode sla groeit lekker, alleen ook hier hebben de slakken een kunstzinnig kantpatroon ingevreten. Ach we zullen maar denken; het is de natuur. 

Vanmorgen heb ik de borders gewied want daar schiet het onkruid de grond uit en heb ik de uitgebloeide tulpen eruit gehaald. Nu ziet het er direct een stuk verzorgder uit. Volgende week willen we een ritje maken naar de rozenkwekerij en heb ik zo'n vermoeden dat ik ook nog wel een uurtje stuk ga slaan in een tuincentrum voor wat perkgoed. De viooltjes zijn helaas al weer wat op zijn retour. 

Maar nu eerst naar het station en daar zoon en schoondochter van de trein halen. Morgen komt de rest van de Franse familie en daar gaan we eens flink van genieten van dit bezoek.  Het blijft mooi weer dus: In de tuin!

 

dinsdag 23 mei 2017

Vakantievoordeel.......

Het voordeel van vakantie in eigen huis en tuin is dat je eens op je gemak kunt genieten van simpele dingen. Zoals het lezen van een boek! Gewoon op een ordinaire dinsdagmiddag in je eigen tuin in het zonnetje met je benen op een tweede stoel ongestoord lezen terwijl de beddenwas wappert aan de droogmolen!

Dat is dan weer gelijk het nadeel van vakantie in eigen huis en tuin want het huishouden gaat gewoon door. Maar ach het was voor een goed doel, want nu de logeerkamer zo goed als klaar is moesten alleen nog de nieuwe dekbedovertrekken gewassen worden en daarom wapperde dat vanmiddag gezellig in de tuin. Wapperend wasgoed maakt mij altijd erg gelukkig en het is natuurlijk fijn dat de logees straks in een schoon bedje liggen onder fris geurende lakens! De seringenbloemen waaien al weer helemaal uit helaas, maar ze geven net nog genoeg geur af om de lakens lekker te laten ruiken.

Zo zat ik dus vanmiddag helemaal in mijn nopjes met mijn neus in een boek toen ik vader koolmees aan zag komen vliegen met de snavel vol wurmenlekkers. Doodstil zat ik in mijn stoel toen hij in het vogelhuis verdween en daar ineens een hoop vogelgeluidjes hoorde, afkomstig van zijn nageslacht. Even later vloog hij weer uit met een lege snavel, blauwe kringen om de oogjes van vermoeidheid en de veren grauw en gelaten. Heel erg vermoeiend natuurlijk om zo'n schare vogelkinderen van voedsel te voorzien. In het huisje daalde de rust weer en in gedachte zag ik de kleine vogeltjes dicht tegen elkaar aanzitten in het warme nestje, de oogjes weer geloken, wachtend op de volgende ronde met lekkers.

In het andere huis was het stil, geen enkele activiteit te horen daar vanmiddag en ook geen vogel gezien die in- of uit vloog. Ik ben bang dat dit stel koolmezen toch een ander plekje heeft gevonden. Ik heb nog even gekeken of ik in de border nog wat naaktslakken vond, maar daar was het een gezoem van jewelste. Dikke hommels vlogen af en aan en gingen bloem in en bloem uit om de nectar op te zuigen. Die wilde ik maar liever niet storen en ging maar weer verder in mijn boek, begeleidt door de zoete achtergrondmuziek van de zoemende hommels. Een heel prettig, echt zomers geluid.

Toen de was droog gewapperd was streek ik hem direct weg en ging aan een ander uitgesteld tuinklujsje, de geraniums in de potten zetten. Ook al zo'n fijn klusje op zo'n vakantiemiddag.  Het was eigenlijk zo gebeurd en het staat meteen een stuk vrolijker die gevulde potten.

Mij hoor je niet klagen. Het boek is inmiddels uit en dus ga ik morgen lekker naar de bieb om nieuw leesvoer te halen. Het blijft mooi weer dus ik verheug me nog op fijne leesuurtjes in mijn tuintje.

maandag 22 mei 2017

25!

Vandaag 25 jaar geleden gaf ik mijn jawoord aan de allerleukste en allerliefste en eerlijk: Ik zou het zo weer doen! Ik hoop dan ook dan we nog minstens 25 jaar samen mogen zijn!

Wat doet een mens op de zilveren huwelijksdag? Nou allereerst uitslapen want het was ook onze eerste vakantiedag. Toen stond dochter voor ons bed met koffie en daarna klingelde de bel. De bloemist met een mooi boeket van mijn vader in een vaas van mijn moeder. Hoe lief! Zo was ze er toch een beetje bij vandaag, want op zo'n dag als vandaag schrijnt het gemis en verdriet enorm.

Na de brunch gingen we op pad, mijn bruidegom en ik. Wij zijn in Ouderkerk aan de Amstel getrouwd en hebben daar in een prachtige beeldentuin aan de Amstel de foto's laten maken. Net als vandaag was het ook 25 jaar geleden een prachtige dag en zelfs nog een tikkie warmer dan nu. Het leek ons leuk om die beeldentuin weer eens te bezoeken, maar na een prachtig ritje langs de Amstel bleek dat die niet meer bestond. Er is op die plek flink gebouwd en prachtige huizen zijn daar verrezen maar helaas geen beeldentuin meer.

Dan maar even langs het gemeentehuis en de feestlocatie van destijds. Die bestaan allebei nog wel. Toen het romantische deel van onze middag was afgehandeld ;-) gingen we over tot praktische zaken. Eerst maar eens naar Ikea want in de boekenkast die vrijdag was afgeleverd zat een beschadigde plank die omgeruild moest worden. Bij het Zweedse warenhuis ruilden we de plank en aten daarna heel romantisch met zijn tweetjes een softijsje en we vervolgden onze weg. Op naar Amsterdam Noord.

Gisteren was namelijk onze stofzuiger overleden. Het afscheid kwam niet geheel onverwacht want de aan- en uitknop  had het al begeven en daardoor deed hij het alleen nog door de stekker in het stopcontact te steken. Een paar weken later wilde hij het snoer niet meer oprollen en gisteren heeft hij nog geassisteerd bij het boren van een paar gaatjes, maar daarna liet hij, na wat prutteltjes, toch het leven. En zonder stofzuiger kan een mens gewoon niet. Daarom gingen wij heel romantisch een nieuwe stofzuiger kopen vanmiddag. Best toepasselijk na 25 jaar huwelijk.

Na wat boodschapjes voor het diner van vanavond waren er nog meer bloemen, een prachtig boeket van mijn bruidegom, bloemen van dochter en mijn broer en zijn kinders kwamen langs met een schitterend boeket en om 19.00 uur stopte er weer een bloemist met een mooi boeket. Wij zitten nu dus heerlijk tussen de bloemetjes.t e Wat een verwennerij.

Donderdag komen zoon en schoondochter en zaterdag geven we een feestje met al onze familie, vrienden en bekenden. Het leven is een feestje en je moet zelf de slingers ophangen. Nou de slingers hangen en wapperen in de wind en oh wat geniet ik van al het geluk en rijkdom dat ons is toegekend.


zondag 21 mei 2017

Welkome en ongenode gasten in de tuin!

Aan de muur van de schuur hangen twee vogelhuisjes en die stonden al een poos op vogelfunda. Er waren wel wat kijkers maar we hadden niet het idee dat het storm liep. Tja er is voldoende aanbod op de vogelhuizen markt, overal zie je riante vogelvilla's te koop dus hadden wij een leegstand.

Tot deze week! Want toen wij afgelopen woensdag op die lekkere warme dag voor het eerst weer buiten aten was er reuring in de tent. En niet in een huis, maar in alletwee. Beide zijn bewoond door een koolmezenstel. Ik denk dat het familie is en dat ze net zo lang gezocht hebben tot ze twee huizen naast elkaar vonden. Ik vind het gezellig!

Zeker omdat beide vaders zo af en toe gezellig naast elkaar op de schutting neerstrijken en dan gezamenlijk een lied aanheffen. Ik hou wel van zulke concerten en heb de beide families Koolmees dan ook van harte welkom geheten en ze veel woonplezier toegewenst. Ze bedankten vriendelijk voor de goede wensen en vroegen om een schoteltje water want met dat warme weer hadden ze dorst en was een lekker bad zeer welkom. Nou aan zulke simpele wensen kunnen we snel voldoen.

Gistermiddag moesten we naar een verjaardag maar had ik nog net even tijd voor een rondje met de gieter, want de viooltjes hadden ook al weer dorst toen ik een vreemd geluid hoorde. Een soort van gesmak! En hoe dichter ik in de buurt kwam van de bak met radijsjes des te luider het klonk. Maar eens even de bak inspecteren en verdorie wat trof ik daar aan? Mijn mooie, rode radijsjes die zo prachtig aan het groeien waren waren belaagd door twee naaktslakken. Overal hadden die krengen een hapje uit genomen. In plaats van dat ze gewoon een hele radijs opkanen hebben ze aan zowat elke radijs lopen knagen, de labbekakken.

Met een bamboestokje ging ik door het loof en ja hoor daar had ik een van de daders te pakken. Woest was ik, want ik had zo graag onze schoondochter een radijs uit eigen tuin gepresenteerd en dat gaat nu niet. Even later vond ik de andere boosdoener en ik gooide beide vandalen op de straat. Niet zo netjes misschien, maar ik was boos. En daar waren de vaders koolmees en voor ik het wist hadden die allebei een dikke naakslak in de snavel en hup daar vlogen ze ieder hun eigen huis in.

Eventjes voelde ik me schuldig want ja die slakken kunnen het natuurlijk ook niet helpen dat ze zo vraatzuchtig zijn, maar snel troostte ik me met de gedachte dat er nu twee aanstaande koolmezenmoeders zijn die een heerlijk avondmaal voorgeschoteld kregen. C'est la vie!

En nu maar hopen dat het nieuws van de verorberde slakken zich snel verspreid zodat de rest van dit schorriemorrie het hazenpad kiest en ergens anders bijvoorbeeld fijn aan het onkruid gaat zitten knagen.

woensdag 17 mei 2017

Klaprozen en Seringen

Wat een prachtige dag was het vandaag! Zo'n dag is gewoon een cadeautje waar je extra lang over doet om hem uit te pakken en waar je nog lang van (na)geniet.

Toen ik vanmorgen de deur uit ging zette ik eerst, zoals elke woensdag, de kliko aan de rand van de straat. In dit huishouden doet de heer des huizes dat niet omdat de vrouw des huizes (ikke dus) altijd het pand als eerste verlaat. Toen de bak met de goede zijde naar de straat toegekeerd aan de stoeprand stond liep ik naar de auto en zag dat aan de rand van het huis de klaprozen bloeiden.

Wij wonen op een hoek en sinds een jaar of vier hebben we in deze tijd van het jaar altijd klaprozen langs het huis staan. Ze groeien gewoon in het richeltje wat de straatstenen open laten en leunen genoeglijk tegen de muur. Ineens staan er dan een paar pollen met dikke knoppen en als ze uitgebloeid zijn na een paar weken zijn ze ook zo maar weer vertrokken, alsof ze op doorreis zijn.

Ik ben dol op klaprozen en voel me dan ook altijd vereerd als blijkt dat ze onze muur als logeeradres hebben uitgekozen. Nu vanmorgen met de bloemen net open, met nog randjes douw eraan alsof ze behangen waren met allemaal diamantjes die schitterden in het ochtendzonnetje was het een mooi begin van de dag. Tevreden reed ik naar Almere waar ik bijna van de weg af werd gereden door een idiote taxichauffeur. Gelukkig waren al mijn beschermengelen al wakker want er gebeurde niks al scheelde het niet veel.

Aan het einde van de ochtend moest ik naar Zwolle. Geen vervelend ritje door de polder op deze zomerse dag en toen ik Zwolle naderde zagen de bermen daar ook rood van de klaprozen. Dat was me vorige week helemaal niet opgevallen. Misschien bloeiden ze toen ook nog niet en zijn alle klaprozen in Nederland na een onderlinge afspraak per whatsapp vanmorgen vroeg allemaal tegelijk gaan bloeien. Geen idee of dat zo werkt onder klaprozen, maar prachtig was het wel en op de terugweg mocht ik er nog eens van genieten.

Thuis ging gauw het kantoorkloffie uit en installeerde ik me in de tuin. Met een boek onder de seringenboom die echt doorbuigt van de zware bloemen die er aan hangen. Jammer is dat de bloemen al weer een klein beetje op z'n retour gaan en dat je er eigenlijk maar zo kort van kunt genieten. Van lezen kwam niet veel want terwijl ik de heerlijke geur van seringen opsnoof werd er boven mijn hoofd druk gewerkt. Dikke hommels vlogen af en aan om de nectar uit mijn seringenbloemetjes te halen. Het was een geoliede machine en dat heb ik eens lekker zitten te bekijken. Helemaal zen werd ik er van. Klaprozen en seringen dat is gewoon puur geluk! Niks meer aan doen!

Afbeeldingsresultaat voor klaprozen en seringen

maandag 15 mei 2017

In mijn meituin (2)

Had ik zo gehoopt dat ik gistermiddag lekker het nieuwe tuinspul in de diverse potten kon zetten, kwamen de weergoden roet in het eten gooien. Met bakken kwam het uit de lucht. Mijn arme moesplantjes hadden het zwaar te verduren en ook de sering keek niet blij met al dit hemelse geweld dat zulke lelijke plekken maakt op de seringenbloemen. Nee een tuinmiddag werd het niet. Toen het uiteindelijk droog werd was de tuin kletsnat en kon je op straat stampen in de plassen.
Vandaag werkte ik thuis omdat de vloerbedekkingman zou komen om het nieuwe tapijt te leggen. Je weet met die jongens nooit precies hoe laat ze komen want tussen 09.00 een 11.00 uur zoals ze eerst braaf hadden doorgegeven werd zomaar kwart voor een. Daar had ik dus rekening mee gehouden en een thuiswerkdag geboekt. Dat is soms wel eens prettig omdat je op zo'n dag veel meer doet dan op kantoor. Bovendien had ik nu de hele dag zicht op de prachtige rozen die ik voor moederdag van dochter kreeg. Twee vliegen in een klap. Werken en genieten. Voordeel van thuiswerken is ook dat er geen reistijd is en toen ik de laptop dichtklapte kon ik dus direct een rondje tuin maken. Met de moestuintjes gaat het goed. De peultjes klimmen en klampen zich netjes vast aan de stokjes. Er zitten kleine witte bloemetjes in. Zo te zien heeft de moesbak niet te lijden gehad onder die stortbuien.
Ook de clematis heeft de buien goed doorstaan. Er zaten al weken dikke knoppen in en ineens waren ze zaterdag allemaal open. Zijn ze niet prachtig?

Ook de radijsjes lieten zich niet kisten door de regen en groeien gestaag door. Als je goed kijkt linksonder op de foto kun je al een radijsje zien zitten. Ik denk dat we volgende week de eerste radijzen kunnen oogsten. Waarschijnlijk net als zoon, schoondochter en de Franse familie over is uit Frankrijk. Dan kan ik ze mooi een radijsje uit eigen tuin aanbieden. Dat hebben ze vast niet in hartje Parijs.
In de border bloeit de akelei uitbundig en de hommels en de bijen vliegen af en aan.
Deze schatjes wachten nog op hun plekje in de potten, maar ook vandaag kwam de regen weer roet in het eten gooien. Ze moeten dus nog maar even wachten op betere tijden. Nog vier dagen werken en dan hebben we twee weken vakantie, er zal vast wel een momentje zijn dat ik tijd voor ze heb. Ook moeten nodig de uitgebloeide tulpen worden gekortwiekt en staat er her en der behoorlijk wat onkruid tussen de vaste planten. Genoeg te doen dus tijdens de vakantie. Nu maar hopen dat het een beetje droog blijft.

zaterdag 13 mei 2017

Wat groen al niet kan doen

Ik was uitgenodigd om ons spik splinter nieuwe crematorium in Drenthe te komen bekijken. Het is net opgeleverd en gister was de kennismaking met het nieuwe team in de nieuwe omgeving. Dat vond ik leuk omdat ik zelf mee heb mogen werken aan het werven en selecteren van de nieuwe medewerkers. Vol goed moed reed ik gisteren naar Drenthe, om precies te zijn naar Fluitenberg, een piepklein dorp aan de rand van Hoogeveen. Ik was helemaal flabbergasted van de omgeving. Wow zo mooi is het daar! Wat een prachtig landschap met schitterende natuur.

Wat was het leuk om het hele team daar terug te zien en te zien hoe de nieuwe medewerkers al aardig ingeburgerd raken. Een prachtig gebouw is het met een schitterend uitzicht over dat prachtige Drentse landschap. Het was aan het einde van de dag en natuurlijk werkte het mee dat de zon haar gouden stralen over het land liet gaan en hier een daar een stukje aarde, boom of akkerland accentueerde. Ik werd er helemaal zen van en had nog uren naar buiten kunnen staren, maar we gingen in de benen voor een rondleiding.

Zoals te doen gebruikelijk in onze organisatie is ook dit pand weer mooi ingericht met warme kleuren en wat leuk om te zien dat de omgeving er bij betrokken is. De afscheidskamers dragen ieder een naam van een plant die daar in de buurt groeit en afbeeldingen van deze planten zijn er terug te vinden. Alles in een perfecte harmonie.

Alleen de ruimte waar de laatste verzorging plaatsvindt vond ik erg klinisch en dat moet natuurlijk ook, omdat dit net als in een ziekenhuis perfect schoongemaakt moet kunnen worden. Vannacht droomde ik dan ook dat ik een obductieruimte wel even opnieuw zou inrichten en ging druk op zoek naar planten die daar dan bij zouden kunnen passen. Waar een mens al niet druk mee kan zijn in zijn slaap. Bij het eerste kopje koffie vanmorgen vroeg ik mij dan ook af waarom droom ik over zulke gekke dingen. Komt dat dan omdat ik in die ruimte stond, of omdat het prachtige landschap mij zo overdonderde of omdat ik me zo verheugde op vandaag.

Vandaag hadden we een date met mijn oom en tante. Twee keer per jaar gaan wij met elkaar naar een heel groot tuincentrum in Ter Aar. In november om daar de kerstmarkt te bezoeken en in mei om tuinplantjes te kopen. Nu ben ik dol op tuincentra en vind ik het heerlijk om door de kassen en langs de plantentafels te dwalen en te genieten van al dat moois. Ik word er altijd een beetje hebberig van. Al dat perkgoed met zijn prachtige kleuren, ik zou ze allemaal wel willen hebben in de tuin, maar daar is nu eenmaal geen plaats voor.

Deze keer gingen we voor geraniums. Nu de klimroos gesnoeid is (en al weer flink uitloopt trouwens) kunnen de terracottapotten weer gevuld worden met geraniums. Aan het hek tussen onze tuin en die van de buren hangen ook drie potten waar ik altijd geraniums in heb en tussen de twee ramen moet er ook een pot gevuld worden. Deze pot moet eerst vervangen worden. Het is een terracottapot die ik al jaren heb en waarvan het ophangoog behoorlijk is uitgesleten en de vorst aan de rand heeft lopen knagen. Hij wordt gevaarlijk en is aan vervanging toe.

Verder had ik niks nodig, voor zover je iets nodig kunt hebben in je tuin, want alle potten staan nog gevuld met diverse viooltjes die nog uitbundig staan te bloeien. Wat een feest was het weer en wat is het moeilijk kiezen tussen al die mooie kleuren, maar het is weer gelukt. Nu maar hopen dat het morgen wel droog is, want vandaag kwam het zo af en toe met echt met bakken uit de lucht, dan kunnen de nieuwe schatjes in hun potten worden gezet.

Bij deze traditie hoort ook dat oom en tante een hapje komen eten na afloop van het tuinbezoek. Nu was ik gister natuurlijk laat thuis, dus moesten de boodschappen vanmorgen vroeg gedaan worden en kon ik niks voorbereiden. We maakten maar een Italiaans etentje, met antipasti vooraf. Wat olijven en lekkere plakjes salami zijn tenslotte zo gekocht en we kookten een pannetje verse spaghetti. Het was een gezellige dag.

Als klap op de vuurpijl kreeg ik van oom en tante nog een mooie Cineraria en kwam dochter thuis met een prachtige bos rozen. Alvast voor Moederdag. Ik ben helemaal zen van al dat groen!


Gerelateerde afbeelding

donderdag 11 mei 2017

Voor je lol..........

Na de desastreus verlopen voor Feijenoord hoorde ik afgelopen zondag een fan zuchten: Feijenoord fan ben je niet voor je lol. Ik moest daar een beetje om gniffelen (ik ben een echte Ajax fan) en vond het tegelijkertijd ook een beetje zielig want als je er geen lol aan beleefd waarom ben je dan fan? Ach misschien wordt je daar mee geboren als in je Rotterdam geboren bent. Geldt natuurlijk voor alle voetbalfans van diverse clubs in Nederland.

Vanavond moest ik weer denken aan deze uitspraak en niet omdat Ajax nu de halve finale speelt, maar omdat wij in de rij stonden voor de kassa bij Ikea. Dat doe je namelijk ook niet voor je lol!

En het begon zo goed, want de logeerkamer is behangen en geschilderd en aanstaande maandag wordt de vloerbedekking gelegd. Heerlijk want dan kunnen de spullen die zo lang ergens anders opgeslagen staan, hutjemutje in onze slaapkamer en wat op de overloop, weer terug en kan de boel opgeruimd worden. Dat vind ik het ergste aan zo'n doehetzelf klus. Dat je huis zo'n puinhoop is en dat komt natuurlijk ook omdat we in een bescheiden blokkendoosje wonen en niet in een riante villa.

Er moet natuurlijk ook een bed in de logeerkamer anders kan het aanstaande echtpaar niet slapen en we besloten tot de aanschaf van een bedbank. Dat is netjes en handig. Het Zweedse meubelpaleis heeft een uitgebreide collectie, zit hier in de buurt, ze zijn niet zo duur en ze bezorgen het tegen een schappelijk prijsje. Dus op naar Ikea.

Nu moest er natuurlijk gewoon gewerkt worden vandaag en was ik op een vestiging in het midden van het land en dus niet vroeg thuis. Dat was helemaal geen probleem want bij Ikea kun je ook eten voor een schappelijke prijsje en het is ook nog eens goed te hachelen hoorden wij van diverse kanten. En eerlijk waar, we hebben lekker gegeten voor een prikkie en zit je nog best gezellig. Niks mis mee. Zeker niet voor een gewone doordeweekse donderdagavond.

Na een kopje koffie gingen we van start. De bedbank hadden we al eerder uitgezocht en nu moesten we hem bestellen en dekbedjes kopen met een nieuw overtrekje en een nieuwe boekenkast. De vorige Billy is helaas na ruim 26 jaar en drie verhuizingen overleden. Met pijn in het hart namen we afscheid want het was de laatste tijd zo'n fijne kast voor mijn wolletjes en allerhande handwerkspul.

Bepakt en bezakt kwamen we bij de kassa en oef wat was het daar druk. Natuurlijk waren niet alle kassa's open en natuurlijk kiezen wij altijd de verkeerde rij. Voor ons stond namelijk een meneer met een soort van opgerold tapijt en een kussen onder zijn arm, maar daarvoor stond een dame met VIER, ja echt VIER winkelwagens vol met spullen. Mensenkinderen. Telkens als de man voor ons dacht dat ze alles op de band had werd er weer een tas leeggemaakt en konden wij weer wachten. Een totale woning inrichting lag er op de band. Ja zei ze, ik ga helemaal opnieuw beginnen terwijl ze de laatste tassen uit de laatste kar haalde en eindelijk het bordje met volgende klant neerzette. Ondertussen waren twee sprieterige pubers de boel weer aan het inladen.

Ik heb geen voeten meer. Nee een avondje Ikea doe je echt niet voor je lol......................


maandag 8 mei 2017

Kadootje

Ziezo het babytruitje en de bijpassende slofjes zijn af. De aanstaande moeder is over twee weken ongeveer uitgerekend en heeft een prachtige bolle buik. Ze is stralend zwanger. Wat mij betreft mag ze bevallen want dan kunnen de trui en de sloffen op de post.

Schattig om te doen hoor. Dat was best lang geleden zo'n babytruitje breien. Het is het kleinste maatje, maat 56, maar toch vind ik het best groot uitgevallen. Misschien ben ik wel gewoon vergeten wat de afmetingen van zo'n klein hummeltje kunnen zijn. Dat verschilt natuurlijk ook per baby.

Het was een leuk brei-uitstapje, maar nu ga ik weer fijn aan de haak. De sjaal voor schoondochter moet af, want over 6 weken is ze al jarig en ook die moet op de post.

zondag 7 mei 2017

Moe en een Mooie Middag

Zo af en toe gebeurt het. Dan is de pijp leeg. De energie op en dan weet je dat het even genoeg is. Afgelopen vrijdag was zo'n dag. Afgepeigerd viel ik het pand binnen rond een uur of half zes en was helemaal klaar met de werkweek. Ik vond het nog best raar dat ik zo moe was want ik had best veel werk verzet maar nou ook weer niet buitensporig meer als anders. Nu is het wel zo dat in het kantoorpand waar wij werken de huisbaas het luchtfiltersysteem aan het vervangen is. Dat is op zich heel prettig want soms woei er een akelig koude wind in je nek, maar nu gaan stuk voor stuk alle plafonds er uit en dan moeten we per afdeling een weekje bivakkeren op de begane grond. Daar zijn werkplekken gecreëerd en dat is best goed geregeld allemaal, maar als je met z'n allen in een kleine ruimte zit, zit je wel in een hoop herrie. En werken in een hoop herrie daar wordt een mens best moe van. Gelukkig was het maar voor een weekje en in die week was ik ook nog een paar dagen op een vestiging dus het was allemaal nog wel te doen. Ik mag eigenlijk niet zeuren. Toch was ik moe.

Mijn echtgenoot bekeek de wallen onder mijn ogen en besloot over te gaan tot actie. Niet alleen hoefde ik niet te koken die avond maar ook zei hij, weet je wat laten we zondag iets gezelligs gaan doen samen. Ik regel bioscoopkaartjes. Nou van zo'n aanbod knapt een mens al snel op en een uurtje later kwam de mededeling dat we om 14.00 uur op zondag het pand diende te verlaten omdat de film om 15.00 uur begon. Waarvan acte. En nee hij ging niet vertellen naar welke film we gingen want dat was een verrassing.

Toen dacht ik nog heel even, oh jee, want onze smaken op filmgebied lopen nogal uiteen. Ik hou van (Nederlandse) romantische komedies of een drama film en mijn man houdt van actie, SF en thrillers, maar het zou vast goed komen.

Klokslag 14.00 uur verlieten wij het pand en om 15.00 uur zaten wij in ons bioscoopstoeltje op de 2e rij van achter. Achter ons op de laatste rij zaten een stuk of acht pubermeisjes te giechelen, te keten en herrie te maken met grote krakende, zakken met zelf meegenomen popcorn. Een herrie van jewelste dus, maar ach de film was nog niet begonnen. Van de titel boven de deur van de bioscoopzaal was ik trouwens niet veel wijzer geworden. Demain tout commence stond er en het zei me niks.

De reclame begon, de lichten doofden en de deur ging dicht. De pubers maakten nog steeds herrie en daar begon de hoofdfilm. Hee maar die acteur die kende ik wel. Omar Sy! Hij speelde een hoofdrol in de film Intouchable.

Vanaf het eerste ogenblik werd ik gegrepen door deze film. Humor, vreugde en verdriet, het kwam allemaal aan bod. Ik hier niet vertellen wat er allemaal gebeurd en hoe het afloopt. Ga maar lekker zelf kijken, maar hou wel een pak zakdoeken bij de hand. Zelfs de pubermeiden achter me werden op een gegeven moment stil en hoorde ik de zakdoeken ruisen in plaats van de popcornzakken kraken.

De boodschap van de film is dat je alles uit het leven moet halen wat er in zit. Wees niet bang om te leven en wees ook niet bang om dood te gaan. Maak er wat moois van. Toen de film afgelopen was en we weer buiten in het zonnetje liepen bleef het laatste restje vermoeidheid achter in de bioscoopzaal en liepen we naar het Rembrandtplein voor een drankje.

De terrassen zaten vol en er hing een opperbeste sfeer. Wat bleek Feijenoord had verloren en Ajax had gewonnen.

Wat een mooie middag!

Morgen weer lekker werken.

Afbeeldingsresultaat voor demain tout commence


zaterdag 6 mei 2017

In mijn Mei tuin!

Toen ik de behangploeg had voorzien van diverse natjes en droogjes zag ik mijn kans schoon vanmiddag en vertrok naar het tuincentrum. De moestuintjes waren het behoorlijk zat in de kweekbak en dreinden om betere huisvesting. Daar wilde ik best aan tegemoet komen, maar daarvoor was wel nieuwe aarde nodig.

In het tuincentrum was het, zoals te verwachten op een zonnige zaterdag, lekker druk. Wat is het toch altijd heerlijk om daar een uurtje stuk te slaan en op je gemakje langs de plantentafels te drentelen en te genieten van al die mooie kleuren en om inspiratie op te doen voor mooie plantencombinaties in de eigen tuin. Helaas had ik nu niet veel tijd, ik moest snel weer terug maar gelukkig stond er direct bij de ingang een file. Normaal gesproken haat ik files, deze kwam als geroepen want nu kon ik al wachtend tot die wirwar aan karren was uitgewaaierd lekker even rondneuzen bij de kruiden en de moestuinplantjes. Ik kon het niet laten en zette een bakje met zes slaplantjes en een oranje paprikaplantje in de kar.

Toen de file was opgelost begaf ik mij naar de insectenverdelgers voor een fles ecologische antiluizen spray, want mijn rozen zitten vol en om een beetje zeepsop geven deze krengen niet. De mooie nieuwe blaadjes van de rozen gaan al helemaal verflenzen dus die krengen moeten een halt worden toegeroepen.

Daarna snel door naar de afdeling grond, onderwijl gauw nog even een Kaaps Viooltje meegraaiend voor op de keukentafel. Een ouderwets, maar lief plantje die mijn oma vroeger zelf stekte. We hadden ze dus bij ons thuis te kust en te keur. Nu nam ik een diep paarse mee en laadde snel drie zakken potgrond van 40 liter in de kar. Afrekenen en hup naar huis.

Thuis snel even de vorderingen van de behangploeg bewonderd en toen gauw de tuin in. De broccoli van vorig jaar heb ik uit de moesbak gehaald en in een flinke pot gezet en daarna de moesbak omgespit, aangevuld met verse aarde en daarin een aantal moestuintjes en mijn eigen gezaaide tomatenplantjes gezet.  De sla, paprika en de rest van de moestuintjes heb ik aan de overkant in potten en bakken gezet en die houden nu de radijsjes gezelschap.


De moestuinbak met de uitgezette zaailingen

De radijsjes hebben gezelschap van de Broccoli, paprika, sla en overige moestuintjes

Pot vol Bosviooltjes

Mijn trots en glorie, de sering bloeit weer en ruikt heerlijk

Het is maar een klein tuintje, maar het is genieten in het groot. Ik ben erg benieuwd  of het moestuinspul allemaal gaat uitgroeien en of we er ook daadwerkelijk van kunnen eten. Ook al is dat niet zo dan heb ik er toch al veel lol van gehad. 

Nu maar hopen dat het een beetje rustig weer blijft de komende weken, want dan kan mijn sering rustig bloeien. Het is altijd zo zonde als het zo hard gaat regenen, dat maakt de bloemen altijd zo gauw lelijk. Er bloeien ook nog een flink aantal tulpen en als die zijn uitgebloeid nemen de vaste planten het over. Die gaan best hard, de akelei bloeit al met lichtpaarse bloemetjes en de clematis staat op uitkomen. Het is alleen niet zo handig van mij dat ik niet heb opgeschreven vorig jaar welke vaste planten ik heb neergezet. Nu komt alles op, overwoekert de kaartjes die ik er wel had bij gezet en dan weet ik niet meer wat wat is. Er zijn er bij die behoorlijk eigenwijs hun gang gaan en de hele border doorgaan. Vanmorgen was ik bij de bieb en heb ik een tuinboek meegenomen met tips en trucs. Dat wordt een heerlijk klusje voor komende week s'avonds op de bank. 

Ziezo de moestuinpubers zijn verhuisd en dan ga ik nu de behangploeg maar weer verzorgen.


woensdag 3 mei 2017

Indrukwekkend!


Gisteravond was ik aanwezig bij een lezing georganiseerd door een van mijn collega's. Zij is uitvaartverzorger en via haar werk heeft ze kennis gemaakt met de afdeling Nazorg van de NS. Deze afdeling zorgt voor de medewerkers die een traumatische ervaring hebben meegemaakt in het werk en voor reizigers die iets dergelijks meemaken.

Als je in de uitvaartzorg werkt dan is het eigenlijk niet meer dan logisch dat onze mensen ook wel eens een traumatische ervaring meemaken en om de medewerkers daar in te helpen en te ondersteunen is er in onze organisatie van alles georganiseerd en geregeld. Vanuit mijn functie heb ik daar vaak mee te maken dus had ik me ingeschreven voor de lezing en reisde ik af naar Utrecht.

Daar maakte ik kennis met twee machinisten van de NS en een dame van de nazorg. Twee stoere mannen waar de passie voor hun werk vanaf spatte die bij ons hun verhaal kwamen delen. Ik zat daar in de aula en luisterde naar hun verhaal. We horen allemaal wel eens op het nieuws dat er een aanrijding is met een persoon of hebben te maken met enorme vertraging wegens zo'n ongeval. Als ik dat dan hoorde dan vroeg ik me wel eens af hoe dat nou moest zijn voor zo'n machinist, maar eigenlijk dacht ik dan nog meer aan mijn eigen collega's die er dan naar toe moeten om een overledene op te halen en dat is natuurlijk dan vaak niet in de meest ideale omstandigheden.

Vaak heb ik geluisterd naar de verhalen van mijn collega's en kan me dus best een beetje indenken hoe dat dan zal zijn. Ook omdat mijn eigen vader deze werkzaamheden vele jaren heeft gedaan toen hij bij de vrijwillige brandweer werkte. Liever bluste hij een lekker fikkie waar geen slachtoffers bij te betreuren waren.

Gisteravond hoorde ik voor het eerst de andere kant van het verhaal, de kant van de machinist. Mijn collega's zijn gewend om met overledenen te werken, maar als machinist is het je taak om personen veilig van A naar B te vervoeren en dat je er dus totaal geen invloed op hebt als iemand op het perron (of andere plek langs het spoor) besluit dat het wel klaar is. Dat je met zo'n brok staal niet een twee drie stil staat als je op de rem trapt en dat je als machinist dus eigenlijk helemaal niks meer kan doen.

Ik luisterde naar het verhaal van de machinist die het al drie keer voor de kiezen kreeg en door de goede begeleiding gelukkig s'nachts nog kan slapen en zijn werk weer met veel plezier kan doen. Hij vertelde dat hij eigenlijk meer last had van een pizzakoerier die nog even gauw tussen de spoorbomen doorglipte en het op het nippertje redde dan de drie echte aanrijdingen.

Dat laatste verhaal spookt nu de hele dag al door mijn hoofd en het respect voor het beroep wat deze mensen uitoefenen is met de minuut gegroeid. Wij mopperen wat af hier in dit land op de NS, maar zo makkelijk hebben die mensen het niet. Dus zullen we met z'n allen af spreken dat we nooit meer te dicht op de rand van het perron gaan staan en dat we zeker niet nog even gauw tussen de spoorbomen doorglippen?

Over de verhalen van de dame van de nazorg die contacten heeft met de reizigers en nabestaanden ga ik het hier maar niet hebben, maar neem van mij aan dat dit schrijnende verhalen zijn. Respect!

Het was een indrukwekkende en leerzame avond.