donderdag 27 juli 2017

Fröbelen

Soms ontmoet je mensen waar je direct een klik mee hebt en waar je heel prettig mee samen kunt werken. Dat was het geval met een nieuwe collega op onze afdeling die een zieke collega kwam vervangen.

En nu gaat ze weg omdat ze een nieuwe baan heeft gevonden. Dat is leuk voor haar maar niet voor ons want wij hadden haar graag nog een hele tijd in ons midden gehad. (niet dat we de zieke collega niet terug willen hoor, nee geen sprake van, we hopen dat zij ook gauw weer in ons midden is).

Dan kun je twee dingen doen. Je kunt haar nieuwe baas bellen en hem of haar vragen of hij/zij helemaal betoeterd is om haar zomaar aan te nemen zonder dat met ons te overleggen. De kans is groot dat die nieuwe baas de hoorn op het toestel kwakt en zich afvraagt of hij met een gekkie van doen heeft. Dat doe je dus maar niet.

Wat je ook kunt doen is blij zijn dat je haar hebt leren kennen en er maar het beste van maken. Dat laatste gaan we dan maar doen. Maar bij een afscheid van iemand die iets achter gelaten heeft hoort natuurlijk ook een presentje. Van de afdeling komt er natuurlijk een mooi boeket bloemen, een afscheidsspeech en een kaart met lieve woorden. Dat doen we altijd als iemand een poosje bij ons heeft gewerkt.

Zelf wilde ik ook iets voor haar maken en ik prakkezeerde eens wat dat zou kunnen worden. Op het blog van Akkelien zie ik altijd zulke lieve dingetjes voorbij komen van gehaakte hartjes en lieve sleutelhangers en kekke gelukspoppetjes. Dat laatste leek me wel wat, maar ja een verpleegster kon het niet worden het moest een P&O mevrouw zijn, maar hoe haak je die? Daar komt bij dat deze collega niet zoveel opheeft met haakwerk. Dus hoe schattig ook allemaal, ik moest iets anders bedenken.

Maar eens even naar de Action. Ons nationale fröbel paleis. En jawel hoor na enig gedrentel langs de rekken met knutselspullen en de kantoorartikelen was ik er uit.


Ik kocht een notitieblok met een harde kaft in het mintgroen, lintjes, glimmende plaksteentjes, en uiterst schattige suède kwastjes. Met de glimsteentjes plakte ik in de hoek van het notitieblok een patroontje. De lintjes waar ik eigenlijk een boekenlegger van wilde maken bleken plaklintjes te zijn en dus plakte ik een mintgroen exemplaar aan de rand van het boekje. Zo'n kwastje wilde ik onder aan het lintje van de beoogde boekenlegger vastmaken, maar dat bleek dus niet te gaan.
Ik had nog een bolletje katoen en daarmee haakte ik een rijtje lossen en maakte daar het kwastje aan vast. Dat zag er leuk uit, maar bleek veel te dik als je het tussen de bladzijdes legde. Dan ging het boekje niet meer dicht. Dat is niet handig dus daar moest ik wat anders op verzinnen en omdat het katoenen draadje best dik was maakte ik dat aan het kwastje vast en liet het draadje aan een dikke naald tussen de kaft en het papier glijen en knoopte het vast.



En dit is het resultaat! Gewoon een aardigheidje om haar te bedanken voor haar collegialiteit, haar gezelligheid en om haar heel veel succes te wensen met haar nieuwe baan. Morgen ga ik haar gedag zeggen en haar het boekje geven. Dan kan ze in elk geval op haar nieuwe werk aantekeningen maken.

Maar stiekem hoop ik nog steeds dat haar nieuwe baas haar belt en zegt: Sorry we hebben ons toch vergist. En dat ze dan toch fijn bij ons blijft. Een mens mag toch hopen?

zaterdag 22 juli 2017

Aan zee!

Vanmiddag waren we op bezoek bij ons nichtje. Zij woont in een piepklein plaatsje in de kop van Noord-Holland in een klein, maar schattig appartementje met uitzicht over de landerijen. Als ze s'morgens wakker wordt dan is het eerste wat ze hoort een kukelende haan of een loeiende koe. Een heel mooi stukje Nederland.

Het was veel te mooi weer om binnen te zitten dus gingen we met nichtje op stap. Zij mocht kiezen; wilde ze naar de winkels in Schagen om daar een terrasje te pakken of zouden we naar zee? Het werd de zee en dus stelden we de tomtom in en tuften op ons gemakje naar Callantsoog.

Daar was het even lastig om een parkeerplek te vinden, maar mijn echtgenoot heeft wat betreft parkeerplekken het geluk aan zijn kont hangen, want binnen een mum van tijd hadden we het fordje geparkeerd en liepen we het dorp in. Ik was er nog nooit geweest, maar wat een schattig dorpje.

Gezellige winkeltjes, met natuurlijk veel strandspullen, eettentjes en soort van draaimolen voor het grut en dat alles gezellig tegen de duinen aan geplakt. Tegen die duinen een trap waarmee je gemakkelijk naar boven klimt en dan heb je uitzicht over de zee.

Ik word altijd blij van de zee. Nichtje ook en dus zogen wij onze longen vol met die frisse zeelucht en liepen het pad over richting het eerste de beste strandpaviljoen. Ook daar vond echtgenoot nog snel een tafeltje vrij en lieten wij ons zakken en staarden naar de Noordzee. Die lag daar kalmpjes voor het strand en vermaakte diverse badgasten met hier en daar een gezellig golfje. Zo af en toe als de wind een beetje opstak dan schuimde de zee een hoger golfje op en zagen we de badgasten gezellig meedeinen. Een dikke schaterlach klonk beneden ons vanaf het strand van een kind wiens voetjes door de zee werden gekieteld.

We namen een frisje en kletsten gezellig bij met nichtje die we al een tijdje niet gezien hadden. Heerlijk ontspannend in onze stoelen met alleen maar vrolijke mensen om ons heen. Als je al een slecht humeur zou hebben dan zou dat daar op stel en sprong verdwijnen. Er viel ook veel te zien, badgasten op het terras die veels te lang in de zon hadden gezeten en nu als vuurtoren konden dienen boven op het duin, zo rood als ze zagen. Wat honden, die nat en zanderig bij de voeten van hun baasje lagen en wel eens flink naar elkaar wilden blaffen (wel wisten dat de baas dat niet goed zou vinden) en tenslotte de kop maar op de poten legden en een dutje gingen doen.

Na een ruim een uur brachten we nichtje weer terug naar huis, ze had nog een andere afspraak en reden wij weer terug naar Amsterdam. In de tussentijd was het zwerk dichtgetrokken en begon het flink te regenen, maar ach we gingen toch naar huis.

Op de terugweg bedacht ik mij wat een tegenstelling het was in vergelijking met dinsdagmiddag in hartje Amsterdam. Daar ook heerlijk mensen kijken maar oh wat is die stad vol, druk en lawaaierig. Vandaag was het dorp Callantsoog ook best druk, maar veel minder lawaaierig en veel meer ontspannen. En veel meer frisse lucht. In Amsterdam word je soms gek van de wietlucht (als je niet uitkijkt kun je gratis stoned worden) en in Callantsoog slechts de geur van de zee en de wind in je haren. Heerlijk.

Eigenlijk wel fijn dat wij in zo'n klein landje wonen met al die verschillen en alles nooit heel erg ver weg. Moraal van dit verhaal? Ik moet vaker naar zee!

Gerelateerde afbeelding

woensdag 19 juli 2017

Gootsteen

Het is niet altijd leuk dat je kind ruim 1200 kilometer verderop woont. Het is natuurlijk fijn dat de hedendaagse communicatiemiddelen het makkelijker maken om contact met elkaar te hebben dan dat dat vroeger het geval was. Dan kon je eens in de zes weken een brief verwachten althans als de geëmigreerde van brieven schrijven hield anders kon je wel inpakken.

Het blijft jammer dat je niet even een kopje koffie met elkaar kunt drinken of dat hij niet even binnen kan vallen voor een knuffel en een bordje eten uit moeders keuken, maar dat is nu eenmaal niet anders.

Gelukkig hebben we facetime. Wat een uitkomst. Het kan dus gebeuren dat ik lekker op de bank aan het haken ben en dat mijn telefoon op de leuning ligt met verbinding met Frankrijk. Dan is zoon zijn ding aan het doen en ik dus het mijne en ondertussen kletsen we over alles en nog wat. Of vader en zoon zijn met elkaar in gesprek over mannendingen en luister ik gezellig mee als zat ik daar aan de keukentafel. Dat zijn gezellige gesprekken.

Toch was ik laatst een beetje aan het simmen tegen echtgenoot dat je op deze manier wel contact hebt met elkaar maar toch meer in grote lijnen. De kleine, juist zulke normale dingen, blijven vaak een beetje onderbelicht. Dat gaat nu eenmaal zo, vond man en daar heeft ie natuurlijk gelijk in.

Vanavond echter hadden we via facetime een ander kijkje in het Franse huishouden. Terwijl we aan het kletsen waren vertelde zoon over de gootsteen die verstopt was. Vader en zoon bespraken hoe te handelen.  Het punt was dat er ook geen gootsteenontstopper in huis was en dat die in de winkels bij hun in de buurt ook niet verkrijgbaar zijn. De Franse Gamma zit helaas niet in de nabije omgeving.

Ik heb geen verstand van verstopte gootstenen dus bemoei me niet met zulke gesprekken. Al had ik hier thuis de boel doorgeprikt met een breinaald, maar die is daar niet in de inventaris opgenomen. Als ze nu wat dichterbij hadden gewoond hadden ze er eentje kunnen lenen! Opsturen gaat me te ver en dat zou natuurlijk ook te lang duren.

Dus begon zoon aan dit loodgietersklusje met support van zijn vader en was ik getuige van de ontstopping van een Franse gootsteen. Nou dat is net zo ongezellig (en vies) als de Nederlandse gootsteen. Maar nu ben ik wel te weten gekomen dat de Franse afvoerbuizen heel anders aangesloten worden dan de Nederlandse collega's. Daar had ik dus geen idee van.

Inmiddels is de klus geklaard en doet de boel het weer en volgens mijn echtgenoot moet ik nu niet meer zeuren over afstand en de kleine dingen missen, want nu was ik dus mooi getuige van klein huishoudelijk nood. Daar heeft hij wel gelijk in.

Toch weer wat geleerd.

Sorbo Gootsteenontstopper

dinsdag 18 juli 2017

Voorpret!

De bruiloft van zoon en schoondochter is al over minder dan twee maanden. Het schiet al op en ook de voorbereidingen in Frankrijk voor hun grote dag zijn in volle gang. Aan de zijlijn leven en beleven we mee.

Er is een app van schoondochter naar dochter en mij over DE Jurk! en ook wordt er via de app gecommuniceerd tussen de moeder van de bruid en de gom. (ik dus). De moeder van de bruid liet per app haar hoed zien. Een prachtig, zwart, elegant model en kreeg ik het verzoek om ook een hoed te dragen. Nu heb ik nog een hoed - ik droeg hem 17 jaar geleden op de bruiloft van mijn broer - maar die hoed is tomaatrood en mijn outfit voor die dag is blauw. Dat slaat waarschijnlijk als een tang op een varken en dus moet ik nog op stap om een hoedje aan te schaffen.

Heel even dacht ik nog even om Prinses Beatrix een tweet te sturen (ik volg haar op twitter) want zij heeft zoveel hoedjes in allerlei soorten en kleuren dat ze er vast wel eentje te leen heeft voor mij. Maar uiteindelijk leek me dat toch geen goed idee want dan moet ik op bezoek bij haar in de Lage Vuursche en dat gaat vast mis. De Lage Vuursche is een heel leuk dorpje en je kunt er heerlijk pannenkoeken eten maar zo'n koffievisite bij onze voormalige koningin is voor deze onhandige kluns geen goed idee. Van de zenuwen mors ik vast koffie op het perzische tapijt en koffievlekken zijn heel lastig te verwijderen. Dus die hoed die moet nog.

Eerst was dochter aan de beurt want zij is behalve getuige ook nog bruidsmeisje en daar hoort natuurlijk ook een leuke jurk bij. Vandaag had ik speciaal vrij genomen om lekker een moeder-dochterdag te hebben en mocht zij dus ook bepalen wat we gingen doen. Zwembad, strand of waar ze maar zin in had. Het werd naar de stad om een jurk te zoeken.

Ze had een mooie gezien op de website van de Bijenkorf, maar hij was in de sale dus moesten we maar hopen dat hij ook nog in de winkel hing in de juiste maat. Dus wij vanmorgen de stad in. Naar ons eigen Amsterdam. Daar was het zo rond 11 uur in de ochtend op een doodgewone dinsdag al een drukte van belang. Mensenkinderen vanaf het centraal station wordt je opgenomen in een draaikolk van toeristen en met een beetje geluk kom je uit die kolk net voor de deur van de Bijenkorf. In het weekend is het al een tijdje niet meer leuk om de stad in te gaan, zo vreselijk druk is het met toeristen. Het is goed voor de economie hoor, maar even lekker op je gemak rondlopen in je eigen stad is er niet meer bij.

In de Bijenkorf viel het mee qua drukte en begaven wij ons naar de tweede etage. We liepen een rondje, snuffelden in alle uitverkooprekken, hingen wat gepast moest worden op de arm, schrokken ons soms een hoedje van de prijs (600 euro in de uitverkoop voor een jurkje is toch niet normaal) en vonden uiteindelijk de jurk die ze had gezien op de site.

Toen moesten we nog 100 chinezen ( tikkie overdreven ik weet het) verzoeken om op te schieten in de pashokjes en kon het passen beginnen waarbij mijn taak voornamelijk de rits dicht trekken was en eerlijk zeggen wat ik er van vond! Het werd de jurk van het internet. Fuchsia rose met een prachtige halslijn en een uitwaaierende rok. Hij staat haar beeldschoon!

We namen een trammetje naar het Rembrandtplein en streken neer op het terras voor een lekkere salade als lunch. Het Rembrandtplein is altijd leuk er is altijd wat te zien. Hier niet alleen toeristen, maar wordt er ook gewerkt in de stad. De mensen van de kantoren die een broodje gaan kopen mixen met hun kantoorkloffies harmonieus met de toeristenoutfits en de outfits van de werkende man/vrouw op straat. Het is een ijverig volkje hoor die Amsterdammers, het plein werd gestofzuigd, de tramrails met een speciale auto gesopt en overal tussendoor zwenken de veegwagentjes van de gemeentereiniging en rijden leveranciers af en aan om de hotels en de restaurants te bevoorraden.
De chauffeur van de vleesgroothandel zette zijn vrachtwagentje eventjes dubbel om een groot krat naar binnen te brengen onderwijl schreeuwend tegen de trambestuurder dat ie met een wippie weer terug is. De bestuurder stak zijn duim op en wachtte zonder gemor tot de rails weer vrij was.

Al die bedrijvigheid is zo leuk om naar te kijken. Ik kan daar wel een paar uurtjes stukslaan en omdat dochter met hetzelfde virus van "mensen kijken" besmet is hadden wij het samen prima naar de zin.

Ineens werden wij verrast door gezang. Zes meisjes van een jaar of 16-17 hadden zich aan de rand van het grasveld gevestigd en zongen daar een lied. Drie van de zes begeleidden de act met gitaar en trommel en het zesde meisje voerde daarbij een moderne dans op. Ze deden erg hun best. Helaas voor hen hadden de voorbijgangers niet veel aandacht voor hun optreden en werd er al helemaal geen geld gedoneerd. Er werd ander repertoir ten gehore gebracht en de dans werd nog uitbundiger, maar ook dat mocht niet baten.

Tijdens de aangepaste act kwam er een gemeentekar aanrijden en de bestuurder parkeerde pal voor de zes meisjes. Hij stapte doodgemoedereerd uit en ging zijn waterfles vullen bij het tappunt midden op het plein zonder het flauwste besef dat hij de dames nu helemaal uit het zicht had gezet met zijn actie. Die dropen dan ook teleurgesteld af om het elders op het plein, waar de standbeelden staan van De Nachtwacht en zijn kornuiten, opnieuw te proberen.

Wij gingen maar weer eens in de benen en drongen ons door de menigte over de bloemenmarkt (tip koop nooit bloembollen op de bloemenmarkt in Amsterdam, veel te duur) naar de Leidsestraat. Daar liepen we tegen precies de juiste schoenen aan voor bij haar jurk.

Het was een prachtige dag!



zaterdag 8 juli 2017

Voor een prikkie..........

Een week of wat geleden kocht ik bij de Action twee plantenbakken die je aan een balkon kunt hangen. Voor maar 2 euro per stuk! Eigenlijk ging ik voor wat anders maar ik liep langs de tuinstelling en dan kom je zomaar iets leuks tegen. Nu hebben ze bij de Action ook vaak een heleboek meuk en daarom heb ik voor mezelf de regel ingesteld dat ik daar alleen maar iets mag kopen als het nut heeft (wasmiddelen, schoonmaakdoekjes en wc papier) of als het langer dan een jaar meegaat.

Die balkonhangers passen ook heel goed aan de schutting en ze gaan vast langer mee dan een jaar en ik had nog twee hangpetuniaatjes over die dringend huisvesting nodig hadden, dus de koop werd gesloten. De petuniaatjes geplant en ik hing ze heel tevreden aan het achterste deel van de schutting en had veel plezier van de aankoop.

Wat meer vooraan aan de schutting hingen twee plantenzakken met bosviooltjes. Die hebben vanaf het prille begin van de lente voor een heleboel bloemetjes gezorgd en daarmee de tuin lang een vrolijk aanzien gegeven. Deze week was het echt op. Al gaven we ze elke dag trouw een sloot water nu was het echt op. Tijd om afscheid te nemen, maar ze zouden wel een lege plek achterlaten.

Toen opperde mijn echtgenoot of ik niet nog wat van die plantenbakken kon kopen en die vullen met een blommetje, dan hadden we het gat dat de zakken achterlieten ook weer gevuld. Dus hup vanmorgen tijdens ons wekelijkse boodschappenrondje toch maar even naar de Action in de hoop dat ze ze nog hadden, want dat weet je daar natuurlijk nooit. En ja wel hoor, ze hadden er nog een paar.

Nu moest er nog wat in en zou een bezoek aan het tuincentrum geoorloofd zijn. Kale potten aan een schutting is ook geen gezicht. Het is wel een beetje gevaarlijk om mij los te laten in een tuincentrum. Dat geef ik toe. Ik zie altijd zo veel moois wat ook allemaal naar me roept en me vleit om alsjeblieft een plekje in de tuin dat ik vaak overstag ga. Gelukkig moesten we vandaag ook nog even langs de bloemenstal van Wim. En laat die schat nu elke week ook een keur aan tuinplanten in zijn stal hebben.

Vandaag had hij geraniums in de aanbieding en phloxen. Die phloxen riepen me meteen al en die kon ik echt niet laten staan. Dat hoefde ook niet voor maar 2 euro voor een grote pot. Daar heb ik nog jaren lang plezier van. Voor de balkon potten nam ik twee witte geraniums mee en omdat ze per vier verkocht werden nam ik ook nog twee hardrose. Ik had nog een andere pot over en deze kleur zou heel harmonieus staan bij de potten die bij het tuinbankje staan. Ik heb graag overal hoekjes in de tuin! Tenslotte lonkte er nog een grote pot lobelia die ook graag onderdak wilde. Mooi voor op de etagère.

Voor nog geen 9 euro heb ik een heleboel kleur en harmonie in de tuin gekocht. Voor een prikkie genieten noemen we dat hier en omdat we deze zomer niet met vakantie gaan, maar lekker wat vrije dagen in de tuin doorbrengen is het een verantwoorde aankoop.

woensdag 5 juli 2017

Dagje vrij!

De auto moest vandaag voor een verwendagje naar de garage. Vindt ie lekker, zo eens per jaar. Krijgt ie nieuwe bougietjes of hoe dat ook heten mag en verse olie en van die ongein. Dus bracht ik hem gister met zijn badjas en zijn slippertjes weg en was ik een dagje autoloos.

Natuurlijk gaat er ook een trein naar Almere en had ik ook thuis kunnen werken, maar ik had nog genoeg vrije dagen en daarom plande ik een dagje voor mezelf. Ook wel eens lekker. Ten eerste omdat de wekker geen dienst hoefde te doen en al ging mijn ingebouwde wekker wel gewoon af om half zeven, het was toch fijn om nog even te kunnen blijven liggen.

Even later zwaaide ik als een liefhebbende echtgenote mijn man uit en maakte een kop koffie voor mezelf en haakte eens een paar toertjes. Gewoon omdat het kon! Toen dochter naar beneden kwam, namen we samen nog een bakkie, gingen onder de douche en in de kleren en liepen naar het dorp. Dat klinkt alsof we langs zandpaden liepen met karrensporen,  maar eigenlijk bedoelen we hier dan het centrum van het dorp.
Daar is op woensdag markt. Niet zo groot, maar wel een leuk marktje. We deden wat boodschapjes bij de grootgrutter en haalden heerlijke aardbeien en bramen bij een groentekraam.

Thuis aten we een broodje en toen ging dochter met vriendinnen naar de stad en lag de hele middag nog voor me. Dat was best gek, want ik wist even niet wat ik met zo'n lege middag aan moest. Een mens zit toch maar gek in elkaar (lees ik zit gek in elkaar) want als ik aan het werk ben, dan denk ik wel eens, goh als ik nu vrij zou zijn dat zou ik dit, of dat, of zus of zo. En nu? Wat zou ik eens gaan doen.

Eerst maar eens een plannetje uitvoeren wat al lang op het lijstje stond. Zelf ijsjes maken. Een paar weken geleden kocht ik bij de appie een plastic vormpje om zelf ijsjes te maken. Het was afgeprijsd met 35% korting dus voor een prikkie nam ik het mee. Ik waste een half bakje aardbeien en ontdeed die van de kroontjes en deed ze samen met een rijpe banaan in de blender. Om het wat romiger te maken deed ik er twee eetlepels volle kwark bij en mixte tot een soort dikke milkshake en goot het in de vormpjes. Stokjes erin en hup in de vriezer.

Toen dat klusje geklaard was ben ik een restje was gaan strijken en heb ik mijn kledingkast eens uitgehaald, uitgezocht en opgeruimd. Kleding wat ik niet meer wil gaat morgen mee naar kantoor. Daar staan twee bakken voor het Leger des Heils en daar mik ik de boel in. Dat was een goed besteed uurtje. Die rommelige kast irriteerde me al weken en ik kwam er maar niet toe om er wat aan te doen. En nu op mijn gemakje met de radio aan was het zo klaar.

Inmiddels had ik een appje gekregen dat ik ons Fordje weer kon ophalen. Dat deed ik toen maar en hij stond glimmend op me te wachten. Ze hadden hem zelfs voor me gewassen. Dat was een heerlijke verrassing want gisteren net voor ik hem weg bracht had een vogel hem gebruikt als toilet. Bah.

Daarna was het tijd voor een boek in de tuin. Heerlijk!! Ik maakte een pizza voor manlief en mezelf en we aten in de tuin. Met een zelfgemaakt ijsje toe en die waren goed te hachelen.

Zo'n dagje vrij is best lekker, heel relaxed allemaal. dat gaan we nog eens doen maar morgen toch maar weer lekker werken. Ook fijn.



maandag 3 juli 2017

Gearriveerd!

Gisteren kregen we een berichtje uit Frankrijk. Het postpakket was eindelijk gearriveerd. Het had heel wat voeten in de aarde voor dat de Franse tante post de boel bezorgd had. Uiteindelijk is het helemaal niet bezorgd want zoon heeft hem af moeten halen in een schimmig cafeetje waar ook een ophaalservice was gevestigd. Net op tijd want anders hadden ze vandaag niet in ondertrouw kunnen gaan, omdat hij zijn geboorte akte niet zou hebben gehad. Gelukkig kwam het allemaal goed en konden ze alles officieel maken vandaag en zijn ze echt in ondertrouw gegaan.

Even later kwam er ook een foto binnen van schoondochter met de sjaal om haar nek. Ze is er echt helemaal blij mee. Vanavond hadden we het aanstaande echtpaar aan de telefoon en toen verzekerde me nogmaals dat ze het een hele mooie sjaal vindt en ook de gedachte erachter - het Zeeuwse patroon in combinatie met het liedje "Aan de kust" van BLØF - viel erg in de smaak.  

Ik ben een trotse (schoon)moeder! De sjaal valt in de smaak en over twee maanden ben ik de moeder van de bruidegom! 


PS. De verloopwolletjes zijn vandaag goed aangekomen bij Mechteld. Zij gaat er hele mooie mutsen van maken voor het goede doel. 

zondag 2 juli 2017

Tuinperikelen

Vandaag weer eens een droge dag, het waait wel heel hard zodat van echt lekker buiten zitten geen sprake is, maar een klein rondje door de tuin kan altijd. Doordat ons huis geschilderd wordt is het een beetje een rommeltje in de tuin. De etagère is van zijn plek en staat werkeloos en een beetje chagrijnig achterin en alle potten staan voor de border op de grond. Dat geeft dan wel weer veel kleur op de grond, maar handig is het niet. Geeft niks, als straks alles weer strak in de verf zit dan zetten we de boel weer op zijn plek en ziet het er allemaal weer piekfijn uit. Toch even een rondje, want ondanks de rommel is er ook veel moois te zien.


Zoals deze Allium die bijna op uitkomen staat. Ik had vorig jaar een stuk of vijf Allium bollen geplant en nu komen er nog twee weer op. Eerst alleen een dikke knop, verpakt in een dik vlies als zijnde een cadeaupapiertje en elke dag ging het vlies een beetje verder open alsof je langzaam een cadeautje uitpakt. Het zijn ook echt cadeautjes en ik vind ze prachtig en kan niet wachten tot ze helemaal open zijn, maar de natuur stoort zich niet aan mijn ongeduld en gaat rustig zijn gang. Maar goed ook.
De gele roos die ik radicaal gesnoeid had is niet meer boos op me en bewijst weer eens hoe mooi ze is. Bijna had ik van de week nog ruzie gehad om deze schoonheid. Als de tuindeur naar de straat opengaat dan kijken we naar het huis van de achterbuurvrouw. Zij woont hier nog niet zo lang, maar al sinds mensenheugenis staat er in haar voortuintje tegen haar zijgevel ook een gele roos. Dinsdag stond onze tuindeur open en had ze volop zicht op mijn roos. Verrek hoorde ik haar zeggen, daar staat mijn roos. Huh?? Ze zag me staan en vroeg of ik haar roos had afgeknipt en en bij mezelf in de tuin had gezet. Nou nee, die roos staat hier zeker al een jaar of twintig en het is een struik. Ze vertelde dat er van haar roos allemaal takken en bloemen waren afgeknipt en dat ze niet wist wie het had gedaan en nu ze mijn roos zag dacht ze dat ik de dader was. Dat is toch logisch vroeg ze mij. Ik probeerde haar vriendelijk aan haar verstand te brengen dat je rozen die je afknipt niet zomaar in de grond kunt zetten. Een roos is een struik met wortels en afgeknipte rozen moeten in een vaas, maar niet in de grond. Aan haar hele houding zag ik dat ze me niet geloofde en daarom bood ik aan dat ze wel even mocht komen voelen en kijken dat dit echt een flinke struik was en echt niet haar gepikte rozen. Ze wees het aanbod af en ging naar binnen, nu hoop ik maar dat er niet binnenkort een arrestatieteam mijn tuintje binnenvalt omdat ik rozen zou stelen. Een bizar verhaal, maar mijn rozen bloeien er niet minder om.
Eigenlijk hou ik niet van rood in de tuin, maar een paar jaar geleden kocht ik wat bolletjes van een soort lelie die diep oranje waren. Het eerste jaar kwam er helemaal niks op en het tweede jaar was ik ze dus allang weer vergeten toen er toch eentje opdook. Mooi donkeroranje die in de wit/gele border een mooi evenwicht bood. Nu komen er elk jaar meer en ze worden steeds roder. Toch kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om ze eruit te gooien, want zeg nou zelf ze zijn prachtig. Ze lijken wel een beetje op Freesia's maar dat zijn het niet. Hoe ze dan wel heten ben ik vergeten, maar dat geeft niks. Mooi zijn ze toch wel.

In de moesbak gaat het ook goed. De tomaten hebben het naar hun zin, de moestuin worteltjes groeien goed en het bietje ook. De cavolo nero heeft het helemaal naar de zin en ook al las ik dat hij veel ruimte nodig heeft, ik durf hem niet uit elkaar te halen. We gaan wel zien wat het wordt. 
 
In de kraamkamer is het stil geworden. Waarschijnlijk zijn de koolmeespubers uitgevlogen en zijn pa en ma Koolmees even op vakantie om bij te komen. het nestkastje hangt er verlaten bij. Ik heb ze niet zien uitvliegen, maar het schijnt dat ze dat altijd vroeg in de ochtend doen en dan ben ik nog niet in de tuin te vinden. Ik wens ze een lang en gelukkig Koolmees leven en pa en ma een fijne vakantie.